We hebben nu allemaal wat komische verlichting nodig, dus laten we het hebben over slechte haardagen. Hier is de mijne.
Een van mijn beste vrienden gaat trouwen in New York: black tie! – en ik wil mezelf trakteren op een klapband. Ik logeer in het appartement van mijn tante en de dichtstbijzijnde Drybar is een blok verderop. Ik noteer de lage sterren op Google maar boek toch een afspraak. “Maak je geen zorgen, het is net McDonald's!” Ik stel mijn vrienden gerust. “Je kiest wat je wilt van een menu, en het is altijd hetzelfde.”
Ik ben een tovenares van zelfbedrog.
Dus wat als de badkamer vies is en het hele personeel erg ongelukkig lijkt om daar te zijn? Van het besmeurde menu kies ik de ‘Cosmo-Tai’ – een warrig, golvend kapsel waardoor je eruit ziet als een figurant in een tienerdrama (perfect) – en zet mijn bril af.
De Cosmo-Tai-modelfoto's van Drybar
De stylist wast mijn haar en het water is ijskoud. “Ze besparen geld op de energiekosten! Dat is zo geweldig!' Zeg ik tegen mezelf. Ze verbrandt mijn haar bij de wortels met de föhn en bestraalt mijn hoofdhuid met het vuur van de hel. “Knus!” Ik denk.
De krultang komt tevoorschijn en ik ontspan en sluit mijn ogen. Dan voel ik mijn stylist bij elke krul zuchten. Zielzoekende zuchten. Zuchten van verdriet, uitputting, malaise. Ik weet dat het doen van mijn haar haar vandaag geen geluk zal brengen, en eerlijk gezegd zou dat ook niet zo moeten zijn. Er komt een collega langs en vraagt: “Wanneer stap je uit?” en ze wisselen een kort gesprek uit over het thema: ik wil dat dit voorbij is.
Dit gevoel kennen we allemaal.
‘Je hebt zo fijn haar,’ zucht ze. “Ik heb het extra gekruld gedaan, zodat het voor de bruiloft blijft.” Ze draait de stoel rond zodat ik het kan zien. Brillen gaan door.
In de spiegel een museumwaardig abstract kunstwerk. Asymmetrische krullen, zo strak gewikkeld dat als je eraan trekt, ze terugveren als een cartoon boing! Anderen waren een beetje krap, alsof ze vast kwamen te zitten tussen een autodeur. Kroes explodeert vanuit een wankel middengedeelte, wat suggereert dat ik mijn vingers in de kom heb gestoken om de rand eraf te halen. Ik vraag gedwee: 'Misschien kunnen we het een beetje plagen…'
Ik geef een fooi van 20% en haast me naar buiten, terwijl ik een snelle selfie maak in de lift naar het appartement van mijn tante. „Dus, dat is een klapband?“ vraagt ze van achter een iPad-spelletje Rummikub. „Ga je… huilen?“ vraagt mijn levenspartner bezorgd.
Nee! Ik voel me eigenlijk duizelig. Een kapsel dat zo slecht is dat het hilarisch is. Ik maak mijn handen nat bij de gootsteen en probeer het beest te temmen. Boing! De krullen springen terug. Ik overweeg een douche en heroverweeg dan omdat het me niet zoveel kan schelen. Als het tijd is om naar de bruiloft te vertrekken, doe ik mijn haar in een paardenstaart, waarbij een paar krullen uitsteken als stroomdraden, en loop ik naar de stad.
Beroemde slechte kapsels van Seinfeld, Het Mindy-project, Vlooienzak En PEN15.
Ik vertelde je de mijne, nu vertel jij mij de jouwe.
Alex Beggs is een schrijver en copywriter die samen met haar partner in Michigan woont. Haar artikelen zijn verschenen in Bon Appetit, Elle Decor en The New York Times. Ze heeft ook voor geschreven Kopje Jo over gehaktbrood En koude taart.
PS Drie CoJ-lezers krijgen een haarmake-overEn Jannelle krijgt het kapsel dat ze altijd al wilde.
