Harvard “omarmt diversiteit” op de Dag van de Doden, tenzij de doden Palestijns zijn

In mijn inbox zit een e-mail met een paarse flyer als bijlage. Het wordt verspreid door de Harvard Library en toont een witte schedel met een decoratieve hoed, die een viering van de “Día de los Muertos” aankondigt. De evenementDe webpagina bevat 'optredens van studenten en personeel' en 'opmerkingen' van docenten. Het werd gisteren gehouden in de West Stacks Reading Room van de Widener Library.

Ik had gehoopt erbij te zijn. Harvard is al twintig jaar mijn thuis. Ik ben een van de enigen 4 procent van de vaste faculteit die Spaans of Latino is. Het evenement, dat een traditionele Mexicaanse feestdag markeert ter ere van overleden dierbaren, wordt mede gesponsord door meerdere Latino-studentengroepen op de campus.

Ik had daar moeten zijn. Maar ik mocht het gebouw niet in.

Twee weken geleden heb ik liep de hoofdleeszaal van diezelfde bibliotheek binnen met twee dozijn van mijn faculteitscollega's. We gingen rustig aan tafel zitten en lazen teksten over afwijkende meningen en censuur, terwijl we kleine bordjes toonden met de citaten van de bibliotheek. verklaring van waarden: “Omarm verschillende perspectieven.” We maakten het evenement niet van tevoren bekend en andere bibliotheekbezoekers bleven het hele uur dat we er waren rustig naast ons lezen.

We deden dit omdat, een paar weken eerder, de universiteit een tiental studenten geschorst uit de bibliotheek omdat ze in essentie hetzelfde deden: stilletjes lezen, terwijl ze traditionele Palestijnse sjaals droegen en kleine bordjes op hun laptops plakten met de tekst ‘stel je voor dat het hier gebeurde’. Net als die studenten – en tenminste 60 anderen die sindsdien gedisciplineerd zijn – mijn collega’s en ik zijn dat ook geweest opgeschort uit de bibliotheek voor onze deelname aan een rustige studiesessie.

Met autocratische politici boeken verbieden, het verbieden van leessessies in de bibliotheek en het lanceren van een totale oorlog Wat het hoger onderwijs in de VS betreft, zou je hopen dat universiteitsleiders gevaarlijk illiberale aanvallen als deze zouden weerstaan, en niet zouden navolgen.

Maar Harvard heeft een ander pad gekozen. In januari, nadat onze president werd afgezet door a rechtse drukcampagne en terwijl de studentenprotesten over de oorlog tegen Gaza toenamen, maakte de universiteit bekend nieuw “richtlijnen voor protest en afwijkende meningen”, de eerste van vele nieuwe protest-beperkend acties die in de daaropvolgende maanden zouden volgen, op Harvard en op hogescholen door het hele land. Volgens deze nieuwe richtlijn zijn ‘demonstraties’ ‘gewoonlijk niet toegestaan’ in ‘bibliotheken of andere ruimtes die bedoeld zijn voor studie’ en ‘rustige reflectie’.

Is een rustige studiesessie, zoals die waaraan ik heb deelgenomen aan een ‘demonstratie’, verboden door deze regels? Veel docenten zeggen in reactie op de schorsingen van de studenten nee. Zoals professor Noah Feldman van de Harvard Law School schrijftmeestal geldt in een bibliotheek de regel: “zolang je stil aan je bureau zit, kun je daar doen wat je wilt.” In deze studiesessies zei Melanie Matchett Wood, hoogleraar wiskunde aan Harvard legt uithebben de studenten “zich niet bemoeid met de normale campusactiviteiten, en Harvard heeft dus geen dwingende reden om hun toespraak te verbieden.”

Het universiteitsbestuur ziet dat anders. In een essay dat op de website van de bibliotheek werd geplaatst op de dag dat ik werd verbannen, zegt de vice-president van Harvard, die toezicht houdt op de bibliotheek, Martha Whitehead: betoogd dat een stille studiesessie zoals die waaraan ik deelnam ‘een leeszaal verandert van een plek voor individueel leren en reflectie in een forum voor publieke uitspraken’, en zo deze bijzondere plekken ontdoet van hun ‘vitale rol als plekken voor leren en onderzoek. ” Activiteit die ‘de aandacht vestigt op een specifieke boodschap’ is ‘inherent ontwrichtend en in strijd met de bedoeling van een leeszaal in een bibliotheek’, concludeert Whitehead, ‘ongeacht de boodschap’ die wordt overgebracht.

I niet mee eens met Whitehead dat stille studiesessies inherent ontwrichtend zijn. En ik verwerp haar visie op bibliotheken als catacomben die zijn ontworpen om mensen te isoleren van externe, laat staan ​​uitdagende, ideeën.

Maar ik denk ook dat haar standpunt ongegeneerd hypocriet is. Dagen nadat ik mij uit de bibliotheek had geschorst omdat ik rustig aan een tafel zat te lezen, organiseerde de bibliotheek een viering van de Dag van de Doden, compleet met muziek, eten, grote menigten en opmerkingen van docenten – in een leeszaal in hetzelfde gebouw. Als een stille studiesessie 'inherent ontwrichtend' is, is een grote en feestelijke bijeenkomst dat dan niet des te meer? Als rustig lezen met een klein bordje een leeszaal verandert in “een forum voor publieke verklaringen”, doen daadwerkelijke publieke opmerkingen in een leeszaal dan niet hetzelfde? Is het hele Dag van de Doden-evenement in feite niet bedoeld om “de aandacht van mensen te trekken” en “een specifieke boodschap” over te brengen – over de bibliotheek? vermeende missie om ‘diversiteit te cultiveren en te vieren’ misschien?

Vergis je niet, het evenement Dag van de Doden werd gehouden in een leeszaal net zoals die waar mijn collega's en ik samenkwamen om te lezen. Toen Latino-affiniteitsgroepen die ruimte wilden gebruiken om een ​​feest te organiseren waarin de diversiteit werd gevierd, drukte de bibliotheek een flyer af en verspreidde deze over de campus. Toen mijn collega's en ik de dag vóór onze studiesessie naar Whitehead schreven om haar te laten weten dat we de leeszaal wilden gebruiken om te lezen, kregen we geen antwoord. Toen we de volgende dag kwamen opdagen met kleine bordjes met de tekst ‘omarm verschillende perspectieven’ – een boodschap die letterlijk op een spandoek gedrukt stond buiten de kamer waar we zaten – stuurde de bibliotheek bewakers om al onze identiteitskaartnummers op te schrijven.

Een paar dagen later publiceerde de hoofdbibliothecaris van Harvard een essay waarin hij verklaarde dat onze leessessie over het belang van academische vrijheid en afwijkende meningen – net als de eerdere leessessie van de studenten over Gaza en Libanon – “in strijd was met de bedoeling van een leeszaal in een bibliotheek.” En toen schortte de universiteit onze bibliotheekrechten op.

Waarom werd ons evenement zo anders behandeld dan de Dag van de Doden-viering van de Latino-groepen?

Het antwoord zou pijnlijk duidelijk moeten zijn. Aanroepingen van “institutionele neutraliteitDesalniettemin is de leiding van Harvard maar al te graag bereid politieke verklaringen af ​​te leggen, zoals blijkt uit dat van president Alan Garber recente veroordeling van een post op sociale media van een pro-Palestijnse studentengroep en door a recent universiteitsbreed bericht het veroordelen van antisemitische stickers die op Harvard Square zijn geplaatst. Harvard maakt ook graag gebruik van zijn bibliotheken om politieke boodschappen over te brengen. Dat is waar als de universiteitsbibliothecaris nodigt fotografen uit naar de bibliotheek om haar samen met de first lady van het omstreden Oekraïne vast te leggen, zoals een paar weken voor onze faculteitsstudiesessie gebeurde. En het is waar als de bibliotheek Latino's van de hele campus uitnodigt om naar de West Stacks Reading Room te komen, zodat we ‘diversiteit kunnen omarmen’ op de Dag van de Doden.

Het feit dat ik deze week niet de bibliotheek kan binnenlopen om de Dag van de Doden te vieren, is zijn eigen politieke verklaring van de leiding van Harvard, een even tragische als ironische verklaring. Omdat de aanval van onliberale, spraakbeperkende disciplinaire maatregelen van Harvard – eerst tegen de studenten, nu tegen de faculteit – maar om één reden bestaat: het afgelopen jaar hebben onze studenten geprotesteerd tegen de dood.

Ruim 40.000 doden. Dode kinderen. Dode ouders. Dode leraren. Dode studenten.

Op deze Dag van de Doden opende de Harvard Library de deuren van de West Stacks Reading Room voor iedereen die hoopte “samen te komen om onze overleden dierbaren te vieren” – behalve voor degenen die zich daar eerder hadden verzameld om de overleden Palestijnen te herdenken.