Dit verhaal is afkomstig uit de Herfst/Winter 2024 uitgave van AnOther Magazine:
“Ik ben altijd geobsedeerd geweest door walvissen; ze zijn gewoon zo mooi en mysterieus. Ik las Moby Dick toen ik 17 of 18 was en er niet in kon komen, met al jullie oude taalgebruik. Ik vond Dostojevski leuk, maar dat was gemakkelijker te lezen. Toen gaf ik Moby Dick jaren later nog een keer, en ik dacht: verdomd, dit is bijbels. I herinner me ook dat ik als kind een animatiefilm heb gezien – of misschien was het een soort lucide droom – en dat maakte grote indruk. Het ging over deze dorpelingen die op walvissen jagen. Als ze doodgaan, zie je dat ze gereïncarneerd zijn als walvissen. Ze beseffen het niet, maar door de walvissen te doden, doden ze wat ze worden. Als kind vond ik dat een geweldig idee. Het is een beetje dezelfde boodschap in mijn film Polaris – er zit een fantastische uitsnede in die beweegt van de cirkel van een brandend walvisoog naar een schot van bovenaf van walsende kinderen. Ik heb geprobeerd walvissen te spotten toen ik in Groenland op zoek was naar Stone Mattress, maar ik was de enige persoon die aan de kade kwam. Ik heb een cruiseboot nodig voor de film – het is erg Fitzcarraldohet hele verdomde ding.
Lynne Ramsay is altijd een waterbaby geweest. Ze noemt vrijduiken naar zeeslakken voor de kust van Stromboli, een eiland ten noorden van Sicilië, het meest zen-ding dat ze ooit heeft gedaan, en zegt dat ze veel van haar beste ideeën krijgt tijdens het zwemmen, ‘door aan niets anders te denken dan aan de volgende ademhaling. ”. Het is alweer een minuut geleden dat we iets hoorden van de Britse regisseur, die met haar films duistere poëzie op het scherm bracht Rattenvanger (1999), Morgen Callar (2002) en Je was hier nooit echt (2017). Nu heeft ze vier scripts in verschillende ontwikkelingsstadia, waaronder Stenen matrasover een “rijke mensencruise om het einde van de wereld te zien”, en een psychologische horror met twee werktitels – Polaris En Donkere dia's – wat volgens haar een beetje lijkt op “Het kindje van Rozemarijn in het Noordpoolgebied”. Voor dat laatste werkt ze voor de tweede keer mee Joaquin Phoenixdie een ‘Achab-achtige’ figuur speelt. De film speelt zich af aan het begin van de 20e eeuw; de donkere ecologische thema's zijn gecodeerd in die ambitieuze brandende walvis die, zoals ze zeggen, al een tijdje huurvrij in Ramsay's hoofd leeft.
Fotografisch assistent: Ricardo Muñoz Carter
Dit verhaal komt voor in de Herfst/Winter 2024 uitgave van AnOther Magazinedie nu te koop is. Volgorde hier.
