Kun je een parttimespeler extrapoleren?

Laatst was ik aan het rondneuzen in de RosterResource-pagina van Minnesota Twins. Vooral omdat het buiten het seizoen stil was bij de Twins, wilde ik er zeker van zijn dat ze er nog waren en dat ik niet nog een ronde van krimpgeruchten had gemist.

Het is prima, jongens, ik heb het gecontroleerd en de Twins zullen niet snel failliet gaan.

Het andere dat mij opviel, is dat Minnesota vorig seizoen slechts twee slagmensen had die zich kwalificeerden voor de slagtitel, wat niet veel is. De Rangers en Brewers (wat ik niet had geraden) hadden er elk zeven. En met Carlos Santana op weg naar zijn vijfde doorstart met Cleveland (het is pas zijn derde, maar ik weet dat je op het punt stond te kijken), Willi Castro staat alleen in Minnesota. De Marlins en Rays zijn de enige andere teams die vanaf 2024 slechts één gekwalificeerde slagman zullen terugbrengen.

Niettemin brengen de Twins veel goede slagmensen terug. (Je gaat dit niet geloven, maar het team dat zijn opstelling heeft opgebouwd Carlos Correa En Byron Buxton had wat blessureproblemen.) Vier, tel ze maar, vier terugkerende Minnesota-spelers plaatsten een wRC+ van 120 of beter tussen 200 en 400 slagbeurten in 2024: Correa, Buxton, Matt WallnerEn Trevor Larnach. Royce Lewis, José MirandaEn Ryan Jeffers had ook goede aanvallende seizoenen zonder zich te kwalificeren voor de slagtitel.

Het makkelijkste zou zijn om de statistieken van al deze spelers voor 2024 te extrapoleren naar 500 of 600 slagbeurten en er dan mee op te houden. Maar van weinig spelers die de wereld in een beperkte rol in vuur en vlam zetten, kun je erop vertrouwen dat ze die aantallen kunnen evenaren terwijl ze zes keer per week beginnen.

Vorig seizoen speelden 365 spelers 200 of meer reguliere seizoensplaten. Ik was geïnteresseerd in degenen die goed genoeg presteerden om in de opstelling te komen, maar zich niet kwalificeerden voor de slagtitel, dus heb ik de vraag over de speeltijd gelijkgetrokken door de OORLOG van elke speler per 600 slagbeurten te berekenen.

De top drie was wie je zou verwachten: Aäron Rechter, Bobby Witt jr.En Shohei Ohtani. Maar daarna druppelden de niet-kwalificatietoernooien binnen. Hier zijn de topspelers in WAR/600 PA onder degenen die zich niet kwalificeerden voor de batting-titel.

Dit is niet helemaal de vraag waarin ik geïnteresseerd ben. Als ik zou komen met de conclusie dat Tucker, Correa en Yelich goed waren, zouden mijn redacteuren me vragen waar de rest van het artikel was. Laten we eens kijken wat er met deze lijst gebeurt als ik twee soorten spelers uitschakel: Ten eerste, jongens waarvan we al weten dat ze goed zijn en die vorig jaar net geblesseerd zijn geraakt. Ten tweede, catchers, die dankzij hun verdediging in korte tijd absurde WAR-cijfers kunnen overgeven. Zelfs voordat hij zich aanpaste aan de speeltijd, produceerde Wells in 2024 bijna 19 runs aan defensieve waarde; Bailey heeft dat bijna verdubbeld. En als je dat getal eenmaal vermenigvuldigt op basis van de speeltijd, wordt het alleen maar grotesker groot.

Dus laten we die lijst nog eens proberen zonder (met het risico te klinken als een anarchistische punkrocker) geen sterren, geen catchers. Hier is de top 11 in WAR/600 PA.

Waarom 11 en niet 10? Omdat ik net over Xavier Edwards schreef vorige week en ik wil jullie niet te kort doen. En omdat er 23 non-star/non-catcher spelers waren met een WAR/600 PA van 3,0 of beter die tussen de 200 en 501 slagbeurten noteerden, en een tafel met 23 rijen een beetje log aanvoelt.

Vooral als ik op het punt sta meer jongens van de lijst te schrappen. Het eerste waar u op moet letten, is het geluk van een geslagen bal. Hoe kleiner de steekproef, hoe groter de kans op vreemdheid. In de tweede grote schok van de middag kwamen de vier beste BABIP’s in het hele honkbal en de twee beste wOBA-xwOBA-cijfers (minimaal 200 PA) uit deze lijst van 23 spelers.

Onder gekwalificeerde hitters waren de twee standaarddeviaties boven de norm voor BABIP vorig jaar .362, en de twee standaarddeviaties boven de norm voor wOBA-xwOBA waren .035, dus laten we iedereen wegdoen die aan één of beide van deze cijfers voldoet of deze overschrijdt. Ik vind het prima om een ​​breakout-seizoen te missen, omdat ik sceptisch ben over het feit dat een bepaalde speler een 98e percentiel BABIP-machine met echt talent is.

Dat vermindert de lijst met ongeveer een derde, tot 16 namen.

Laten we nu eens kijken naar de drie defensieve uitschieters: Pete Crow-Armstrong, Otto Lopezen Miguel Rojas. Dit zijn de enige overgebleven spelers op de lijst die 10 of meer runs met verdedigende waarde produceerden, en drie van de vier overlevenden (samen met Edmundo Sosa) die verdedigend waardevoller waren dan aanvallend. Vermenigvuldigd met een speeltijd van 600 slagbeurten, waren PCA en Rojas op tempo voor ongeveer 21 runs met defensieve waarde, en Lopez op tempo voor 16,8.

Dat is veel. Dansby Swanson vorig jaar voerde alle niet-catchers aan met 18,9 runs. Lopez is een tweede honkman, en de beste verdedigers daar (Marcus Semien En Andrés Giménez) droeg 15,7 runs bij. Maar de hoogst gewaardeerde outfielder van het jaar was PCA, ook al speelde hij bijna 300 innings minder dan de nummer twee. Jacob Jongwie is zelf geen slechte verdediger.

Over het algemeen valt Crow-Armstrong onder het Wolf Parade-principe: als het om zijn verdediging gaat, Ik zal in alles geloven. Plus-20 in het middenveld? Het is sinds 2010 zes keer gedaan, door Buxton in 2017, Robles in 2019, Michaël Bourn in 2010, Kevin Kiermaier in 2015, Billy Hamilton in 2016, en Michael A. Taylor in 2021. En dat is het soort middenvelder dat Crow-Armstrong hoort te zijn.

Wat de andere twee betreft: als de geweldige defensieve cijfers van Lopez een toevalstreffer waren, dan zijn ze een toevalstreffer die ook in OAA opdook. Ik geef hem het voordeel van de twijfel. Rojas minder; Hij heeft twee voorgaande seizoenen een defensieve waarde met dubbele cijfers neergezet, dus hij is een goede verdedigende korte stop, maar ik ben sceptisch dat hij op 35-jarige leeftijd een geweldige is geworden. Laten we hem van de lijst schrappen.

Dus nu hebben we vijftien extra spelers en nog een voor de hand liggende reden waarom een ​​speler goed kan presteren in een beperkte speeltijd, maar moeite heeft als fulltime starter. Dat klopt, het peloton splitste zich.

Bijvoorbeeld: Oh mijn God, Kerry Carpenter speelde vorig jaar slechts 87 games en sloeg .587 met een 160 wRC+. Dat is 2,4 WAR in een half seizoen, zelfs als we rekening houden met de middelmatige verdediging in het veld en veel tijd bij DH. Zeker, hij miste twee maanden vanwege een rugblessure, maar waarom speelden de Tigers niet vaker tegen hem?

Het antwoord, en het spijt me dat ik dit niet subtieler kan zeggen, is dat Carpenter in 2024 .305 sloeg tegen rechtshandigen en .107 tegen linkshandigen. Hij startte 71 keer tegen rechtshandige werpers, maar slechts twee keer tegen linkshandigen, en ik stel je voor dat dat op dagen dat was AJ Hinch vulde zijn opstelling in met een ouijabord. Hier zijn onze resterende spelerskandidaten voor de parttime positie, gerangschikt op de ernst van hun pelotonsplitsingen. Hoe hoger het getal, hoe groter de kwetsbaarheid voor pitching met dezelfde hand. (Behalve voor strikeouts, waar een hoger aantal slechter is.)

In 2024 bedroeg de wOBA van het 33e percentiel onder gekwalificeerde slagmensen tegen zowel links- als rechtshandige pitching .309. De acht spelers die ik in rood heb gemarkeerd, verslaan (of in het geval van McCarthy matchen) dat aantal tegen pitching met dezelfde hand. Om fulltime in de line-up te blijven, hoef je niet zowel links- als rechtshandigen te verpletteren, maar je kunt niet absoluut door één persoon worden gerookt.

Grichuk en Pederson vervulden uiteindelijk hun lot in 2024 door de twee helften van een peloton te vormen. Vorig jaar hadden 148 van de 162 startopstellingen van de Diamondbacks precies één van Pederson of Grichuk.

En beiden presteerden beter dan verwacht tegen gelijkhandige pitching.

Lopez was een rookie in 2024, net als Butler (met nog acht slagbeurten over). Meadows, Vientos en Westburg bliezen allemaal hun eerdere carrièrehoogtes weg wat betreft speeltijd. Al deze jongens vestigden zich voor het eerst als reguliere Major League-starters en presteerden goed.

Meadows slaagde er zelfs in om binnen een paar maanden een startbaan te verliezen en terug te winnen. Hij werd begin mei gedegradeerd naar Triple-A – en hij verdiende het; Meadows scoorde .096/.224/.219 op het moment dat hij naar beneden werd gestuurd – maar sloeg .296/.340/.500 vanaf het begin van zijn terugroepactie tot het einde van het seizoen en verscheen op de 47e plaats van Detroit’s laatste 51 spellen. Dit was eigenlijk de Jake McCarthy-snelheidsrun; de voormalige uitblinker uit Virginia eindigde als vierde bij de Rookie of the Year-verkiezing in 2022, verloor zijn baan door een 78 wRC+ te plaatsen in 2023, en heroverde deze met een 110 wRC+ tijdens 495 slagbeurten in 2024.

Alle zes de twintigers die ik heb gemarkeerd, werden al gezien als potentiële doorbraakkandidaten of bevonden zich al halverwege de doorbraak. Maar het is moeilijk om parttime succes te vertalen naar fulltime stabiliteit. We hebben de neiging deze jongens te herkennen als we ze zien.