Prestaties benoemen en deze vervolgens onderbouwen, vooral bij de Spurs, zijn twee totaal verschillende dingen. Maar de Carabao Cup biedt nu een zeer aantrekkelijk vooruitzicht op dat langverwachte succes, ook al zal Manchester United soortgelijke ambities koesteren, vermoedelijk onder de toekomstige nieuwe hoofdcoach Ruben Amorim.
Postecoglou had er wanhopig behoefte aan dat de Spurs hun acceptabele gezicht lieten zien na een van die vertoningen die de gekke inconsistentie van zijn team aantoonden, zelfs van de ene helft op de andere toen ze een 2-0 voorsprong verloren en met 3-2 onderuit gingen in Brighton. en werden vervolgens afgelopen weekend op tamme wijze verslagen door Crystal Palace.
Een verlies voor City zou de controle op Postecoglou hebben vergroot, niet in de context van zijn toekomst bij de club, maar in de vraag of zijn methoden en onwrikbare geloof in zijn allesomvattende aanvalsstrategie het succes zouden kunnen opleveren dat hij volhoudt.
In plaats daarvan waren het de Spurs die gedurende de tijd dat Postecoglou de leiding had, voor zulke vermakelijke gerechten zorgden.
Manchester City was misschien niet op volle sterkte, waarbij Erling Haaland op de bank bleef, zelfs toen ze op jacht waren naar een gelijkmaker, maar ze hadden nog steeds veel talent te zien en dit was een volledig verdiende overwinning voor de gastheren.
Het was de enigmatische Timo Werner die hen na vijf minuten op weg zette met een dreunende finish waar hij geen tijd voor had om over na te denken – een sleutelfactor als het om deze spits gaat – na een pass van Dejan Kulusevski.
Werner's doelpunt was zijn eerste van het seizoen, pas zijn derde in 26 wedstrijden voor de club, maar de manier waarop hij werd overspoeld door opgetogen teamgenoten en de reactie van de thuisfans illustreerden dat hij een populair figuur blijft. Hetzelfde was het geval bij Chelsea, te midden van soortgelijke eindbeproevingen, alleen al vanwege zijn grenzeloze inspanningen.
Het daaropvolgende gezang 'Timo Werner – hij scoort wanneer hij wil' was zwaar ironisch, ook al was het goedaardig.
De scherpe finish van Pape Matar Sarr verhoogde de dominantie van de Spurs en zelfs toen de zenuwen rinkelden nadat Matheus Nunes City enkele seconden voor rust hoop gaf, handhaafde de ploeg van Postecoglou hun progressieve aanpak.
Ze creëerden betere kansen en overleefden slechts één echt zorgmoment toen invaller Yves Bissouma met nog twee minuten te gaan de lijn van Nico O'Reilly verliet.
Het was niet meer dan de Spurs verdienden. Een late gelijkmaker bij City zou onrechtvaardig zijn geweest, aangezien de gastheren opnieuw hun nummer hadden in dit prachtige stadion, wat hier hun zesde overwinning in acht wedstrijden was.
Postecoglou. die begrijpelijkerwijs een ontevreden en prikkelbaar figuur heeft gemaakt toen de Spurs de schittering van hun 3-0-overwinning bij Manchester United achter zich lieten om zo teleurstellend te verliezen bij Brighton en Palace, maakte gewillig een hengel voor zijn eigen rug, en die van zijn spelers, met zijn eigen specifieke „tweede seizoenssyndroom“.
Maar als de Spurs zo spelen, en natuurlijk hebben ze zowel de Europa League als de FA Cup in het verschiet, dan zou hij zijn belofte gemakkelijk kunnen waarmaken.
De truc voor Postecoglou is om de Spurs-versie tegen Manchester United en Manchester City te produceren, en niet die tegen Brighton of Crystal Palace.
Dit was het acceptabele gezicht van Postecoglou's Spurs.
