Toen Donald Trump voor de tweede keer de ambtseed aflegde, zijn hand lag niet op de Bijbel, een buitengewoon vreemde omissie voor een president met zulke fervente religieuze aanhangers en die door zijn jarenlange rechtszaken zeer bekend is met de juiste manier om een eed af te leggen. Waarom hij ervoor koos zijn arm naast zich te laten in plaats van zich met de Bijbel bezig te houden, zal de komende dagen onder de loep worden genomen, maar dat geldt ook voor andere weglatingen uit zijn strijdlustige inaugurele rede. Deze weglatingen suggereren een scherpzinnigheid die de tegenstanders van Trump niet zouden moeten onderschatten.
Nadat hij was beëdigd, had zijn eerste gesprek met de natie continuïteit met andere presidentiële inaugurele toespraken. Net als andere nieuwe presidenten had hij de neiging de ellende van het land te overdrijven, om zijn komst als een bevrijding te laten lijken. Maar Trump ging nog verder en overdreef niet alleen de kwalen van het land, maar verzon ook nieuwe. “Mijn recente verkiezing is een mandaat om een vreselijk verraad en al die vele verraad die hebben plaatsgevonden volledig en totaal ongedaan te maken.” Trump zei tegen degenen die bijeen waren in de Rotunda van het Amerikaanse Capitool: “en dat hij de mensen hun geloof, hun rijkdom, hun democratie en zelfs hun vrijheid terug moest geven. Vanaf dit moment is de neergang van Amerika voorbij.”
Maar alle rode draadjes van normaliteit die Trump met eerdere inaugurele sprekers verbond, waren gerafeld of bestonden niet. Meestal knipoogt de nieuwe president naar de vertrekkende president, al was het maar om hun medewerking tijdens de transitie te prijzen. Niemand verwart het puntje van de presidentiële hoed met zijn voorganger voor oprechte genegenheid, zoals toen Ronald Reagan Jimmy Carter prees voor de overgang. Het is een vorm van beleefdheid om het land gerust te stellen dat dit geen tijd voor vijandschap is. Maar door te erkennen dat Biden op het podium stond, kwam Trump ongeveer het dichtst in de buurt van het naleven van deze norm. Terwijl Trump de naam ‘Biden’ aanvinkte toen hij voormalige presidenten verwelkomde, zette hij de 46e president in het vizier. ‘Er zal een einde komen aan de wrede, gewelddadige en oneerlijke bewapening van het ministerie van Justitie en onze regering’ Trump balkte en zette zijn persoonlijke vervolging in de derde alinea van zijn toespraak.
Uit angst dat zijn bedoeling onduidelijk zou worden, keerde hij terug om te praten over zijn vermeende vervolging, waarbij hij zijn poging tot moord in verband bracht met de talloze civiele en strafrechtelijke vervolgingen waarmee hij te maken kreeg.
Wat ontbrak er nog meer in de toespraak? De woorden ‘Rusland’, ‘Oekraïne’, ‘NAVO’, ‘Israël’ en ‘ongeboren’ (of varianten daarvan). Belastingverlagingen kregen geen aandacht, wat verrassend is gezien wat bovenaan zijn agenda staat, maar ook verstandig. Het was slim om niet deel te nemen aan de komende confrontatie over Oekraïne, of het belastingverlagingsgedeelte van zijn agenda te benadrukken. Tarieven en handel kregen wat liefde en een verkeerde voorstelling van zaken, net als dat Trumps nieuwe favoriete president, William McKinleywiens naam hij vastbesloten is te herstellen naar de hoogste berg van het continent, Denali – een naam die al lang geleden werd goedgekeurd door de Alaskanen van alle partijen.
Canada kreeg geen shout-out, maar dat was wel verstandig Trump heeft territoriale ambities geuit richting het op één na grootste land ter wereld. Het uitbreiden van “ons territorium” was ongeveer net zo dichtbij als de 78-jarige aanspraak kon maken op Groenland of Canada, maar hij was explicieter tegenover Panama. Hij zei over het Kanaal: “We nemen het terug”, wat niet veel ruimte lijkt te laten voor onderhandelingstarieven of Chinese aanwezigheid in de Kanaalzone.
God werd genoemd, zoals hij/zij/zij altijd ontvangt. (Over voornaamwoorden straks meer), maar het schoolgebed werd wijselijk achterwege gelaten. Charles Darwin kreeg geen last van Trump, dus godzijdank daarvoor. Het was verstandig de hoop van zijn ijveriger ondersteuners te vermijden.
Het was Martin Luther King Jr.-dag en inauguratiedag, en de gemartelde prins van de geweldloosheid kreeg een naamscontrole: ‘We zullen er samen naar streven om zijn droom werkelijkheid te maken. Wij zullen zijn droom waarmaken.” Trump heeft de droom van de koning niet gedefinieerd, maar gooide een boeket naar “een samenleving die kleurenblind is en gebaseerd is op verdienste”, waarschijnlijk de scherpste kritiek op positieve discriminatie in een presidentiële inaugurele rede sinds de start van het beleid in de jaren zestig. Het had niet goed kunnen aanslaan bij de aanhangers van Biden-Harris na vier jaar steun voor ‘gelijkheid’, maar ik vermoed dat het goed heeft geproefd.
In een terugblik op de inauguratiebelofte van John F. Kennedy in 1961 om tegen het einde van het decennium een Amerikaan op de maan te zetten en ‘hem’ veilig naar de aarde terug te brengen: Trump richtte zijn zinnen op Marswat gejuich opwekte bij Elon Musk, die verder emotieloos leek toen de camera naar hem toe draaide.
The Murderers Row of Tech Billionaires was een onvergetelijk beeld van de inauguratie. Er waren Jeff Bezos van Amazon, Mark Zuckerberg van Meta, Sundar Pichai van Google, Tim Cook van Apple en Musk van Space X en Tesla. Als de CEO’s van ExxonMobil, Walmart of UnitedHealth Group er waren, stonden ze niet op de voorgrond, ondanks de gigantische omvang van hun bedrijven. De woorden ‘tech’, ‘kunstmatige intelligentie’ of ‘AI’ kwamen niet over Trumps lippen, maar dat was ook niet nodig. Hij streefde naar een machtig kiesdistrict. Hij heeft afstand genomen van de zijne eerdere oppositie aan hen via zaken als antitrusthandhaving en de TikTok-verbod.
Anderen werden onder de bus gegooid. Trump, die in zijn acceptatietoespraak in 2016 op de Republikeinse Nationale Conventie in Cleveland had beloofd ‘alles te doen wat in mijn macht ligt om onze LGBTQ-burgers te beschermen tegen het geweld en de onderdrukking van een haatdragende buitenlandse ideologie’, sloeg maandag een andere weg in. In zijn tweede inaugurele rede beloofde Trump de T te elimineren, waarbij hij verklaarde dat de federale regering twee geslachten zou erkennen en elke erkenning van het transbestaan zou intrekken. Wat dat betekent voor trans-ambtenaren, medewerkers van de civiele defensie, of welke Amerikaanse of buitenlandse staatsburger dan ook die zich als zodanig identificeert op federale formulieren, is voor iedereen een raadsel en vermoedelijk op weg naar een rechtszaak.
Hetzelfde geldt voor de verklaring van Trump dat de Golf van Mexico nu de Golf van Amerika is riep een lach op bij Hillary Clintonzou van belang kunnen zijn voor de Amerikaanse marine, de Amerikaanse kustwacht, de US Geological Survey, het Bureau of Energy Management (dat gebieden verhuurt op het buitenste continentale plat), het Office of Federal Land Records, de US Natural Resources Conservation Service, National Geospatial Intelligence Agency, en een hele reeks afdelingen, agentschappen en commissies die moeten bedenken wat ze moeten denken van de naamsverandering van de president als statuten, voorschriften en precedenten anders zeggen.
Trump vermeed ook het woord ‘bloedbad’, de opzienbarende dystopische uiting die zijn eerste inauguratie definieerde en die inderdaad een van de dingen was die George W. Bush ertoe bracht de toespraak ‘een of ander raar gedoe.” De tweede inauguratie werd als optimistisch bestempeld, maar was niet veel minder duister of vreemd solipsistisch dan die van 2017. gotterdämmerung. Trump vertelde de hele wereld dat God zijn leven om een reden heeft gespaard, meestal een opmerking die het beste aan anderen kan worden overgelaten. (Veel presidenten hebben te maken gehad met moordpogingen, maar hebben er over het algemeen niet voor gekozen te verklaren dat hun geluk te danken was aan het feit dat God wilde dat ze een tweede ambtstermijn volbrachten.)
We zullen snel weten of de toespraak, de inauguratie en de reeks uitvoerende bevelen Trump de opleving zullen geven die normaal gesproken gepaard gaat met een nieuwe presidentiële termijn. Ik vermoed dat, hoe raar en smakeloos de toespraak ook was en de lichtzinnigheid en lelijkheid van zijn uitvoeringsbesluiten – het beëindigen van het geboorterecht, het vergeven van veroordeelden op 6 januari ongeacht of ze wel of niet geweld hebben gepleegd – hij hier nog wel wat uit zal halen, ondanks hoe kakofoon het ook is. klinkt voor zijn tegenstanders.
Verwant
Source link
