„Paddington“ is 10 jaar oud, maar de lessen van vriendelijkheid en nieuwsgierigheid van de beer zijn tijdloos

Tien jaar geleden (of het nu een paar vreemde dagen zijn) werd een nieuwsgierige, marmelade-liefhebbende beer genoemd Paddington tuimelde zijn weg naar de theaters, en op zijn beurt naar onze harten.

Acht jaar geleden kreeg een onnieuwsgierige, onenigheidminnende zwijn de naam Troef zijn weg naar zijn ambt tuimelde, en op zijn beurt de rotting van ons collectieve bewustzijn.

In zekere zin passen deze historische gebeurtenissen bij de eerste maand van het jaar. Januari is een tijd voor een nieuw begin. We schrijven onze goede voornemens op, strekken ons lichaam uit, halen ons werk in en stoppen zo lang mogelijk met cafeïne voordat de zoete, zoete aantrekkingskracht van hete koffie ons weer naar binnen trekt op een koude winterochtend. Zelfs als je de intenties die ze hebben gesteld niet kunt bijhouden, gunnen we onszelf genade, waarbij we bedenken dat verandering, hoe oud we ook worden, niet altijd gemakkelijk is. Het is die vriendelijkheid en goede aard waarmee Paddington, de in Londen wonende beer via Darkest Peru, altijd voorop heeft gelopen. Of hij nu op avontuur is in de schepper Michael Bonds kinderboeken, de sprong maken naar geanimeerde tv-series of meest recentelijk, de groot schermPaddington ziet altijd het beste in mensen. Hij begrijpt het vermogen tot menselijke goedheid, en zelfs als zijn tegenstanders die deugd niet in zichzelf zien, weten Paddingtons dwaasheden deze uit hen te halen.

Noem mij pessimistisch, maar Donald Trump is dat punt al ver voorbij. Welke genade er ook was aan het begin van zijn ambtstermijn in het Oval Office – de smeekbeden van: ‘Wel, wacht maar af, geef hem een ​​kans om zichzelf te bewijzen’ – verdwenen snel tijdens zijn eerste weken in functie. In de vier jaar die volgden, zaaide Trump onenigheid en verdeeldheid onder de Amerikanen. Zijn beleid en persoonlijkheid keerden de ellendige onderbuik van Amerika om, waardoor het land kon ademen en zichzelf kon versterken. Er was vóór Trumps eerste ambtsjaren geen gebrek aan controversiële presidentschappen, maar zijn verspreide woede over het digitale tijdperk zorgde ervoor dat het land uiteenviel op manieren die ooit ondenkbaar werden geacht.

Gebroken is, toevallig, precies hoe ik me vandaag voel. Ik vier meteen de tiende verjaardag van de release van “Paddington” in de Amerikaanse theaters en vrees de inauguratieceremonie voor Trumps tweede ambtstermijn. De onstuitbare kracht van Paddington ontmoet het onbeweeglijke object van Trump, en ik word in het midden platgedrukt terwijl ze het uitvechten.

Maar het grappige is dat deze twee gebeurtenissen naast elkaar kunnen bestaan, en dat moet ook. Ze vertegenwoordigen de botsing tussen wettig goed en chaotisch kwaad, en hoe het een niet zonder het ander kan bestaan. Het klinkt misschien naïef en een beetje smakeloos, maar Paddington en Trump zijn de perfecte, licht verteerbare beelden van moreel evenwicht. Dit zijn twee levensgrote karakters wier capriolen een elementair begrip van goed en kwaad mogelijk maken. Soms is het prima om de nuance (althans voor een tijdje) achterwege te laten en op een rudimentaire manier naar de wereld te kijken. Het biedt troost om onszelf te herinneren aan de zoete, vriendelijke en smakelijke waarden die de goede beer verheerlijkt, en er is nog nooit een beter moment geweest om dat te doen dan vandaag.

Als je op de een of andere manier niet bekend bent met Beer Paddington, ingesproken door Ben Whishaw in de serie begint “Paddington” met een heerlijke spoedcursus in zijn geschiedenis. Nou, heerlijk in de manier waarop de opening van “Omhoog’is lief. Er kunnen een paar tranen vallen bovenaan de film wanneer een aardbeving de jungle van het donkerste Peru treft, en Paddingtons geliefde oom Pastuzo (Michaël Gambon) is een slachtoffer van de ramp. Gelukkig gaat het goed met Paddingtons tante Lucy (Imelda Staunton). Hun uitgestrekte junglehuis heeft echter niet zoveel geluk. De beren leefden in een boomhut omringd door innovatieve systemen van tuigage en katrollen. Lucy en Pastuzo hebben de techniek – en menselijke spraak – tientallen jaren eerder overgenomen van de grote Engelse ontdekkingsreiziger Montgomery Clyde (Tim Downie). Ze ontwikkelden ook een liefde voor marmelade nadat ze Montgomery’s rantsoenen hadden geplunderd, en hebben sindsdien de traditie voortgezet van het maken van feloranje marmeladesandwiches.

Nadat ze zowel Pastuzo als haar huis is kwijtgeraakt, besluit Lucy dat het tijd is om Montgomery’s belofte waar te maken dat, als de beren zich ooit in Londen zouden bevinden, ze met een warm welkom en een plek om naar huis te bellen zullen worden begroet. Ze regelt dat Paddington zich verstopt op een vrachtschip naar Engeland en zegt hem dat hij haar moet schrijven in het Home for Retired Bears. “Ze zullen niet vergeten zijn hoe ze een vreemde moeten behandelen”, zegt Lucy tegen haar neef voordat ze afscheid van hem neemt.

Op Inauguratiedag voelt deze lijn als een mes in de maag. Dat geldt ook op andere dagen, maar nu zo’n kortzichtige politieke figuur weer een openbaar ambt betreedt, zijn de woorden van tante Lucy bijzonder scherp. Ik herinner me de angst die voelde tijdens de eerste dagen van Trumps eerste ambtstermijn reisverbod was een voorafschaduwing van de meedogenloze achtervolging en degradatie van iedereen die niet-blank was en die zijn politieke ethos zou gaan bepalen. Jaren na zijn ambtsperiode was Trumps benadering van de COVID-19-pandemie meer van een schouderophalen dan een reactie en talloze mensen leden en stierven omdat zijn actie zo ontspannen was.

Er was een duidelijk gebrek aan compassie voor vreemden tijdens de eerste termijn van Trump, en toch bepalen de zorg en verbinding met onze medemensen – vooral degenen die we niet persoonlijk kennen – het leven. Of we nu iemand aanwijzingen geven of iemand helpen een artikel op een hoge plank in de supermarkt te bereiken, ons leven wordt gesteund door vluchtige interacties met mensen die we niet kennen. Maar met de uitgestrekte digitale werelden binnen handbereik is het zo eenvoudig om onszelf te omringen met een bubbel. We benutten de algoritmen die ons voeden en besteden zoveel tijd aan het alleen via onze schermen in contact komen met dierbaren. We ‘ontmoeten’ nieuwe mensen door ze te volgen. Ik ben me er terdege van bewust dat ik op mijn dertigste al zo klink schreeuwen tegen een wolk. Maar is het een wonder dat zoveel mensen vergeten zijn hoe ze met vreemden moeten omgaan, terwijl onze wereld ontworpen is om deze interacties überhaupt voor ons verborgen te houden?

De belangrijkste, overkoepelende les in de eerste ‘Paddington’-film is dat het openhouden van je geest en hart cruciaal is voor een gelukkig, vervuld leven. Wanneer Paddington in Londen aankomt en voor het eerst de familie Brown ontmoet – de heer Henry Brown (Hugh Bonneville), mevrouw Mary Brown (Sally Hawkins) en hun kinderen Judy (Madeleine Harris) en Jonathan (Samuel Joslin) – hun kroost heeft moeite om ontvankelijk te blijven voor de geneugten van de wereld zoals die is. Henry is overbezorgd, terwijl Mary aanmatigend is en lijdt aan een artist’s block. Dan is er nog Jonathan, wiens nieuwsgierige aard wordt gesmoord door de voorzichtigheid van zijn ouders, en Judy, die haar uitdagende adolescentie ingaat en helemaal niet bereid is om veel met haar ouders te praten. Maar als ze op het treinstation een lieve beer tegenkomen, kan Mary niet anders dan blijven staan. Na wat aandringen staat Henry haar toe Paddington voor één nacht mee naar huis te nemen, waarna ze óf een gewillig huis voor hem zullen vinden, óf, als Henry zijn zin krijgt, de beer bij een weeshuis zullen afzetten.

Natuurlijk gebeuren geen van deze dingen ooit. Paddington overtuigt Mary ervan dat ze de grote ontdekkingsreiziger kunnen opsporen die zijn oom en tante kende, en hun avontuur begint. Onderweg komt een maniakale museumtaxidermist genaamd Millicent (een heerlijk slechte man) langs Nicole Kidman) hoort het woord van een pratende beer die door Londen rent en gaat op jacht naar Paddington. Millicent maakt zich om niemand anders zorgen dan om zichzelf en haar nalatenschap, en ze weet dat een zeldzame soort pratende beer perfect zal passen om de collectie exotische dieren van het museum aan te vullen.

Als Paddington de personificatie (of verdraagzaamheid) is van het vermogen tot menselijke vriendelijkheid, is Millicent zijn tegenstander. In plaats van naar het grotere plaatje te kijken door een bedreigde diersoort waarvan ze weinig weet te bestuderen en te vieren, is ze van plan deze te vernietigen en op te vullen. Net als Trumps poging om een ​​legitieme politicus te zijn, draagt ​​Millicent eenvoudigweg het kostuum van een wetenschapper. Ze is niet nieuwsgierig en ook niet bedreven; ze is eerder gewelddadig en volkomen haatdragend – ook al ziet ze er veel stijlvoller uit in haar kruistocht tegen onze held dan Trump in zijn slecht op maat gemaakte pakken. Het maakt Millicent niet zoveel uit wat ze doet voor haar werk, alleen dat ze er als de beste in wordt gezien; ze lijkt veel op iemand die op elke kritiek op zijn beleid en persoonlijkheid reageert met de klinkende zekerheid dat hij de beste is die ooit heeft geleefd.

Mocht dit de eerste keer zijn dat je “Paddington” ziet, dan zal ik de pret niet bederven. Maar een van de meest vreugdevolle aspecten van het kijken en herbekijken van de prachtige film van Paul King is dat hij gelukkig draait op de laatste overblijfselen van twee uit het Obama-tijdperk. Het productieontwerp is kleurrijk en gezellig en verlevendigt de film met zijn eigen vrolijke visuele lijn. Sommige delen ervan voelen zo eigenzinnig aan dat het lijkt alsof ze opzettelijk zijn ontworpen om virale gifsets op Tumblr te worden, terwijl het platform zijn eigen hoogtijdagen uit het Obama-tijdperk achter zich liet. Alleen al het kijken naar en genieten van de film – en zeker, mijn directe vergelijking van Paddington met Donald die Trump in paniek maakt – kan veel op ‘libbing out’ lijken, een zin die ironie gebruikt om te ondermijnen hoe goed het kan voelen om hoopvol te zijn in een somber politiek klimaat.

Maar is daar iets zo mis mee? Hebben we ons zo laten neerslaan door vier jaar Trump-regering en het etterende verval dat dat teweegbracht dat ons verlangen om Goed moet worden verwoord door het ironisch te doen? De ‚Paddington‘-films zijn universeel geliefd vanwege hun vrolijke kijk en sentimentaliteit, maar toch verzetten ze zich tegen de wereld waarin ze bestaan. Dat maakt ze zo speciaal! Deze films negeren onze harde realiteit niet, ze staren de bitterheid uitdagend aan. Paddington schiet zelfs meneer Brown bij onverzettelijk oogcontact wanneer zijn voogd grof reageert op een ernstige gedachte. „Het heet een harde blik“, zegt Paddington. „Mijn tante heeft me geleerd ze te doen als mensen hun manieren zijn vergeten.“

Dus nee, er is niets mis met een beetje losbandigheid als dat betekent dat je goede manieren moet beoefenen en een over het algemeen vriendelijke instelling moet behouden. Het spaarzaam dragen van een roze bril heeft geen invloed op ons gezichtsvermogen. Door onszelf te herinneren aan de deugden die dit lieve beertje omarmt – ook al komen ze in de vorm van felgekleurde filmische snoepjes, zoals “Paddington” – zullen we waarschijnlijk kansen opmerken om die waarden in ons dagelijks leven te brengen. Het alternatief voor het beoefenen van vriendelijkheid is om in angst en angst voor de Inauguratiedag te zitten en onszelf te isoleren. Dat isolement maakt ons alleen maar koud, wreed, onvriendelijk, liefdeloos en onnieuwsgierig als we de wereld betreden en het pad kruisen van alle ongelooflijke mensen die er wonen. Onthechting is wat de vijanden van een hoopvolle, liefdevolle toekomst willen, en Paddington zou zoiets nooit aanvaarden! Hij zou willen dat we analytisch en goedaardig zijn, misschien zelfs een beetje nieuwsgierig; niet alleen tolerant, maar ook actief gastvrij.

Hoewel zowel de beer als de vervelende beer vandaag om mijn aandacht strijden, kies ik ervoor om wat tijd met Paddington door te brengen. Als je merkt dat je op dezelfde manier vervuld bent van angst over de tweede termijn van Trump, wanhopig op zoek naar al het goede dat nog steeds in de wereld bestaat, raad ik je aan hetzelfde te doen. Het zal de geruststelling zijn die je nodig hebt, de ene cartoonfiguur boven de andere. Zelfs op de donkerste dagen vangt de plakkerige sinaasappelmarmelade van Paddington nog steeds het licht.