Wat Martha Stewart betreft is het de nieuwe documentaire over haar leven en carrière niet een goede zaak.
De lifestylegoeroe en selfmade voormalige miljardair heeft de film ‘Martha’, die op 30 oktober op Netflix begon te streamen, op het Retail CEO Influencer Forum in september bestempeld als ‘lui’ en ‘niet het verhaal dat mij, mij maakt’. “Het gaat meer over mijn stomme proces, dat zo oneerlijk was.”
En deze week verdubbelde Stewart een interview met de Tijdwaarin ze benadrukt dat regisseur RJ Cutler zich in de tweede helft van de film te veel concentreert op haar rechtszaak over handel met voorkennis uit 2004.
“Het proces en de daadwerkelijke opsluiting duurden minder dan twee jaar van een 83-jarig leven”, zei ze. ‘Ik beschouwde het als een vakantie, om je de waarheid te zeggen.’
Die twee jaar – vanaf haar lastige telefoontje naar haar effectenmakelaar terwijl ze op weg was naar Cabo San Lucas tot aan haar laatste dag in de Alderson-gevangenis in West Virginia – nemen bijna de helft van de twee uur durende dokterspraktijk in beslag.
Bitter Stewart is woedend als ze het rechtszaaldrama in de film noemt, waaraan ze heeft deelgenomen, en zegt dat de verantwoordelijke partijen, waaronder de uiteindelijke FBI-directeur James Comey, het verdienen om in een blender te worden gegooid.
„Het was zo gruwelijk voor mij dat ik dat moest meemaken om een trofee te zijn voor deze idioten bij het Amerikaanse Openbaar Ministerie“, zegt ze over het spraakmakende proces.
‘Die aanklagers hadden in een Cuisinart moeten worden geplaatst en op scherp gezet. Ik was een trofee – een prominente vrouw, de eerste miljardairvrouw in Amerika. 'We hebben haar.'”
Wanneer ze in 2004 haar gevangenisstraf van vijf maanden begint uit te zitten, lezen acteurs haar dagboekaantekeningen voor waarin kritiek wordt geuit op het eten en het personeel.
‘Lichamelijk onderzoek’, zegt ze bij een aantekening van haar eerste dag. ‘Ontdaan van alle kleren. Hurken, armen uit, hoesten. Gênant.“
Dan vertelt ze over het beperkte cafetariatarief dat achter de tralies beschikbaar is.
“Wat mij zorgen baart, is de zeer slechte kwaliteit van het eten”, schreef Stewart vanuit het gerinkel. “En de onbeschikbaarheid van iets vers, omdat er veel zetmeel, veel koolhydraten en veel vet voedsel is. Geen puur iets.”
In haar eerste week in het gewricht – waardoor ze haar contactlenzen moest inleveren – beweert ze een dag in eenzame opsluiting te hebben gezeten omdat ze per ongeluk een bewaker had aangeraakt. (Het Federaal Bureau van Gevangenissen betwist dit.)
“Vandaag zag ik twee zeer goed geklede dames lopen, en ik liep langs ze heen, terwijl ik opmerkte over de mooie ochtend en hoe aardig ze eruit zagen – toen ik aan de grote zilveren sleutelhanger besefte dat ze bewakers waren. Ik heb de ketting lichtjes geborsteld”, schreef Stewart.
“Later werd ik erbij gehaald en kreeg ik te horen dat ik nooit een bewaker mocht aanraken zonder een zware berisping te verwachten. Natuurlijk heb ik mijn excuses aangeboden, maar het incident was zo klein toen het zich voordeed dat ik er de rest van de dag niet meer aan dacht.”
De oprichter van ‘Martha Stewart Living’ zegt dat ze zwaar werd gestraft voor de faux pas.
‘Ik werd naar de isoleercel gesleurd omdat ik een officier had aangeraakt’, herinnert ze zich. “Een dag lang geen eten of drinken. Dit was Kamp Cupcake weet je nog? Dat was de bijnaam. Het was geen cupcake.”
En haar relaties leden eronder. Terwijl hij opgesloten zat, bezocht vriend Charles Simonyi, de rijke maker van Microsoft Office, haar slechts één keer, zo blijkt uit de film.
'Ik denk niet dat hij het leuk vond om met iemand in de gevangenis om te gaan,' zei ze. “Hij was op zijn boot en zweefde de wereld rond.”
En kort nadat Stewart een vrije vrouw werd, dumpte hij haar zonder pardon – onder de dekens.
'We lagen in bed en hij zei: 'Weet je, Martha, ik ga trouwen.' Hij zei: 'Ik ga met Lisa trouwen.' En ik zei: 'Lisa wie?!'” Stewart herinnert zich.
'Ik bedoel, hij heeft me geen woord verteld. ‘En trouwens, haar ouders willen niet dat ik ooit nog met je spreek.’”
“Ik dacht dat dit het meest verschrikkelijke was wat een mens kon doen. Hoe kan een man die al vijftien jaar bij mij is, dat doen? Wat een stom ding om te doen met iemand waar je echt om gaf.
Stewart gaat ook in rommelige details over de buitenechtelijke affaires van haar en haar ex-man Andrew Stewart, en de daaruit voortvloeiende implosie van hun huwelijk jaren daarvoor.
Ze stapte voor het eerst uit bij Andrew – onschuldig, zegt ze – toen ze op huwelijksreis waren in Italië en ze nog maar 19 jaar oud was.
Op een dag bezocht Martha alleen de Duomo in Milaan terwijl Andrew in het hotel logeerde, en daar in de kerk communiceerde ze met een willekeurige heer.
“Het was een heel romantische plek, vol met toeristen, en (ik) ontmoette een heel knappe man”, zei ze.
'Hij wist niet dat ik getrouwd was. Ik was zo'n klein meisje dat op Paasavond in de kathedraal rondhing. Hij was emotioneel, ik was emotioneel. Gewoon omdat het een emotionele plek was. Het was anders dan alles wat ik ooit had meegemaakt.”
Ze voegde eraan toe: „Het was alsof ik nog nooit eerder had gedaan, dus waarom zou ik geen vreemde kussen?“
Martha beweert dat de geheime knuffel “noch ondeugend noch ontrouw was, het was gewoon emotioneel. Van het moment. Zo heb ik ernaar gekeken.”
Dat was echter niet de enige indiscretie. Ze geeft ook toe dat ze later in het huwelijk opnieuw vals speelt.
„Ik had een heel korte affaire met een heel aantrekkelijke Ier, en het was gewoon niets“, zegt ze. “Het was niets. In termen van… ik zou er nooit een huwelijk voor hebben stukgemaakt. Het was niets.”
Andrew zou ondertussen voortdurend met Martha hebben geknoeid.
‘Thuis was hij niet tevreden’, zei ze. “Ik weet niet hoeveel verschillende vriendinnen hij in die tijd heeft gehad, maar ik denk dat het er nogal wat waren. Jongevrouwen, luister naar mijn advies: als je getrouwd bent en denkt dat je gelukkig getrouwd bent en je man begint je te bedriegen, dan is hij een stuk s – – t. En beschouw hem als een stukje s – – t en stap uit dat huwelijk. Maar dat kon ik niet. Ik kon niet weglopen.”
Uiteindelijk, zegt Martha, begon haar man te slapen met een vrouwelijke werknemer, assistent Robyn Fairclough, die op hun landgoed in Connecticut woonde.
'Robyn werkte voor mij, en ze was haar appartement kwijtgeraakt of zoiets. En ik zei: 'Je zou naar de schuur op de onderste twee hectare kunnen verhuizen.' We hadden daar een klein appartement. En toen ik op reis was, begon Andy met haar, 'zei ze.
“Het was alsof ik een snack voor Andy neerzette.”
“Ik heb haar onmiddellijk buiten gezet. 'Wat ben je in godsnaam aan het doen?!' Andy heeft mij op ons terrein verraden. Niet leuk.”
Een vriendin gaf toe dat Stewart tijdens deze turbulente periode zo radeloos was dat ‘ze me op een gegeven moment liet zien waar ze was trok de haren eruit uit haar eigen hoofd.”
Zelfs toen ze bekendheid verwierf en professioneel succes boekte, schreef Martha steeds intensere brieven aan haar vervreemde echtgenoot, die om een scheiding vroeg.
De aantekeningen zijn rauw emotioneel, met boodschappen als:
‘Ik kan niet slapen. Ik kan niet eten. Mijn huid maakt zich zorgen en veel lijntjes die er niet waren, zijn er nu. Ik ben verschrikkelijk jaloers op je andere vrouwen.’
'Misschien ben je van plan met haar te trouwen en haar met mijn geld te houden, zodat ze zichzelf naakt in portretten kan schilderen. Het is erg prikkelend, nietwaar? Misschien schildert ze jou ook naakt. Ik zou dat schilderij graag willen zien.”
“Ik moet naar San Francisco en praten over bruiloften en mijn geweldige leven. Ik hoop dat je geniet van je vrijheid. En ik hoop dat mijn vliegtuig neerstort.”
Ze heeft nog niet gesproken met Andrew, met wie ze de 59-jarige dochter Alexis deelt. over 20 jaar.
Het is duidelijk dat ‘Martha’ een onthullend portret is – soms pijnlijk onthullend – van een Amerikaans icoon met een schat aan oogverblindende informatie.
Maar het onderwerp ziet dat niet zo.
“RJ had volledige toegang, en hij gebruikte eigenlijk heel weinig”, vertelde Stewart aan de Times. “Het was gewoon schokkend.”
Cutler heeft inmiddels op haar kritiek gereageerd de New York Times.
„Ik ben echt trots op deze film en ik bewonder Martha's moed om mij de opdracht te geven de film te maken“, zei Cutler in een verklaring. „Het verbaast me niet dat het moeilijk voor haar is om er aspecten van te zien.“
