Voor het grootste deel zijn presidentiële inauguraties momenten van gemeenschappelijk praal. Er is muziek en poëzie. Er zijn eden om te reciteren en geloften om af te leggen. Iedereen lacht naar de camera’s en iedereen verkleedt zich – voor de inauguratie op de trappen van het Amerikaanse Capitool, en later voor een reeks ballen die de grote belofte van een nieuwe regering zijn gaan symboliseren.
Waar past de first lady in dit alles? Ze heeft tijdens de ceremonie en het ritueel nooit veel gezegd. Maar in ideale omstandigheden helpt ze de president menselijker te maken, terwijl ze de persoonlijkheid van het Amerikaanse koningshuis aanneemt. Ze is, in goede of slechte zin, de gastvrouw van wat vaak wordt gepresenteerd als een modern sprookje.
Misschien was dat de reden waarom zo veel mensen zo diepgeworteld reageerden toen Rosalynn Carter een jurk recycleerde die ze al droeg toen haar man, Jimmy Carter, in 1977 als president werd ingehuldigd. De Carters hadden gehoopt het idee te kanaliseren dat ze de economische pijn van de crisis voelden. gewone mensen, een oude belofte uit het campagnetraject. Maar niemand wilde dat ze gewone mensen zouden zijn, niet tijdens de inauguratie en niet tijdens het dansen op hun gala’s.
Smaken zijn uiteraard geëvolueerd. (Hallo pailletten. Tot ziens, bont.) En eerste dames maken persoonlijke keuzes. Maar uiteindelijk gaat het grotendeels om een zorgvuldig opgebouwd imago en het overbrengen van boodschappen over prioriteiten – iets dat vaak via de mode is gebeurd.
Pat Nixon, in het roze, en Betty Ford, in het blauw, droegen pastelkleuren op 9 augustus 1974, wat een ellendige dag voor president Richard Nixon. Nadat Nixon vanwege een schandaal aftrad, werd zijn vice-president, Gerald Ford, beëdigd om hem te vervangen.
Toen president Harry Truman, uiterst rechts, in 1949 de ambtseed voor een tweede termijn aflegde, hield hij een toespraak die The New York Times omschreef als “diep plechtig.” Familieleden, inclusief zijn vrouw, Besuiterst links, kleedde de rol in gedempte tinten en donkere jassen. Vice-president Alben Barkley staat naast de heer Truman.
Vanessa Friedman rapportage bijgedragen.
Geproduceerd door Christy Harmon
