Dit was echt een goed spel voor Arne Slot. Op een middag waarop Liverpool 35 schoten had in 90 puntloze minuten, waarna de wedstrijd met de laatste twee in de extra tijd werd gewonnen, en toen die doelpunten werden gescoord door de eerste invaller van Slot en gecreëerd door zijn vierde, was het vooral een zeer goede wedstrijd voor het idee van proces, controle en rustige interventie.
Toegegeven, dit zijn over het algemeen geen eigenschappen die geassocieerd worden met een late wedstrijdwinnende, manengooiende, neussnuivende speler. salvo van Darwin Núñez met twee doelpunten. Maar dit was hoe het zich afspeelde bij de Gtech onder de hand van Slot. Núñez verdubbelde zijn aantal competitiedoelpunten voor het seizoen. Hij leek, zoals altijd en op elk moment, op een voetballer die door een zwerm onzichtbare bijen over het veld werd achtervolgd. Hij kwam ook naar buiten en keek naar de statistieken als een precisie-stealthwapen dat op het juiste moment werd ingezet.
Een halfuur gespeeld, 10 aanrakingen, vier schoten, twee doelpunten. Tegen een Brentford team dat nooit zijn diepgaande tegenaanval-gameplan heeft aangepast. Núñez werd hier ingezet als het menselijke equivalent van de Hammer, de laatste bowl in een kroongroen bowlingeinde, waar je eindelijk je mouwen opstropt en gewoon naar beneden gaat op zoek naar creatieve chaos.
Het werkte omdat Liverpool veranderden hun eigen methode en manier van doen niet toen het vooruitzicht van weer een frustrerende middag opdoemde. En het was fascinerend om Slot de volle negentig minuten op zijn zijlijn te zien, met zijn hoofd glanzend onder dat lage witte licht, een beetje gevoelig en blootgesteld aan de ijskoude lucht.
Dit zijn de spellen die je moet winnen om een competitie te winnen. Kun jij dat doen op een koude zaterdagmiddag op een aangenaam nieuwbouwterrein omringd door de investeringsflats en delicatessenwinkels van de buitenwijken van West-Londen, geconfronteerd met een elitair datagestuurd team en een thuispubliek dat op een golf van behoorlijk tevreden is over hoe dingen gaan?
In dit geval was dit een echte test. Liverpool heeft tot nu toe onder zeer weinig druk kunnen presteren. Tot nu toe zijn ze slechts in één emotionele ruimte geweest: de late koploper. Slot heeft zijn eigen kalme uitstraling weten te behouden, en ziet er zelfs midden in de wedstrijd uit als een welvarende provinciale slager die hier een burgerprijs in ontvangst neemt.
Dit was anders. Hoe reageer je als je ineens een half uur, en dan 20 minuten, en dan extra tijd verwijderd bent van zes punten gedaald in 13 dagen? Het probleem met het loslaten van de rest van het veld is het gevoel dat je dat opeens niet meer doet. Hoe is Slot op deze momenten? Het blijkt min of meer precies hetzelfde.
De Gtech was bij de aftrap bitter koud en de lucht was een dikke, vuile grijze waas, als trottoirijs van een week oud. Lange tijd was het spel goed, netjes, gelikt, functioneel en ook vreemd leeg, een formele oefening in techniek.
Brentford hield zich aan hun plan. Ze hebben veel nette, goedgemanierde voetballers die op Deense grafische ontwerpers lijken. Hier toonden ze lange periodes grote discipline, waarbij ze vasthielden aan een aanvalsplan dat in wezen bestond uit Bryan Mbeumo die heel snel over de middenlijn rende. Mbeumo speelde hier heel goed. Brentford bleef maar komen.
De weigering van Slot om zich te laten schrikken, om overdreven te reageren op een tegenstander die zijn plan uitvoerde, was op zichzelf interessant. Er zullen meer van dit soort dagen zijn. Mohamed Salah is duidelijk een beetje moe nadat hij elke wedstrijd 90 minuten per week heeft gespeeld. Trent Alexander-Arnold was hier stil tot zijn eigen cruciale tussenkomst bij de dood.
Maar het kwam nog steeds niet voor Liverpool. En toch bleef Liverpool dezelfde dingen doen. Na 62 minuten was het tijd voor Darwin, de eerste interventie van Slot, Núñez kwam op de proppen met Andy Robertson. De eerste daad van Núñez was majestueus opstaan, zijn nekspieren aanspannen en de bal vreemd naast het doel stompen. Even later draaide hij zich de ruimte in en knalde een vreselijk schot hoog over de lat, een van die momenten waarop het lijkt alsof hij een zware ijzeren koekenpan aan zijn rechterlaars heeft bevestigd. Slot zag er nog steeds kalm uit. Hij hield zijn handschoenen aan en kauwde op wat kauwgom.
Er gingen zeventig minuten voorbij terwijl dezelfde patronen werden uitgevoerd. Brentford had zelf enkele aanvallen. Zou Liverpool dit gaan voelen? Tachtig minuten kwamen en gingen. Liverpool scoorde tot 32 schoten, zes op doel en vijftien aanvallende corners. Nog steeds stond Slot met zijn handen in zijn zakken.
Hij stuurde Curtis Jones en Harvey Elliott, zijn derde en vierde subs. En vanaf dat moment had Elliott de hand bij beide doelpunten, de eerste met een spin en pass naar Alexander-Arnold. Zijn voorzet werd hard tegen de voeten van Núñez geslagen, zo hard dat hij niets anders kon denken of bewegen, of iets anders kon doen dan scoren, voordat hij naar de fans in die hoek rende en zijn shirt uittrok, zodat een fijne microvezel-lange lijn zichtbaar werd. mouwvest voor welke act hij was geboekt.
Een minuut later waren het er twee, Elliott met de laatste pass. De bal werd door Núñez in het midden van het doel geschoten, met het gevoel van al die gecontroleerde druk die eindelijk doorbrak, van drama zonder al te veel drama, en een beloning voor Slots vertrouwen in het simpelweg herhalen van het proces. Vanaf hier zal er nog veel meer van dit nodig zijn. Het seizoen is nog maar net voorbij het midden en het einde van het echte werk begint. Dit was een behoorlijk behoorlijke generale repetitie voor de andere emotionele toestanden die nog zouden komen.
Source link
