16 januari 2025
Het uiteindelijke doel van Poetin is niet het herscheppen van een imperium of het zoeken naar oorlog met de NAVO; het blijft aan de macht blijven.
In zijn aandringen op grotere militaire uitgaven om Rusland tegen te gaan, zei NAVO-secretaris-generaal Marc Rutte betoogt dat het ‘gevaar met volle snelheid op ons afkomt’. Hij is bepaald niet de enige die dat zegt.
Maar wat is precies de omvang van dit gevaar? Te midden van zowel de speculatie dat de aantredende president Trump de steun aan Oekraïne zal opeisen als de eis dat de NAVO zijn militaire begroting zal verhogen, is een helderziende beoordeling van Rusland nodig, een beoordeling die niet alleen zijn sterke punten maar ook het volledige scala van zijn uitdagingen omvat.
In zijn betoog benadrukt Rutte dat “de Russische economie zich op oorlogsbasis bevindt” en “enorme aantallen tanks, gepantserde voertuigen en munitie” produceert. Andrea Kendall-Taylor en Michael Kofman, twee van de meest geciteerde experts op het gebied van de Russische oorlog, strijden in Buitenlandse Zaken dat “Poetin nu meer dan ooit betrokken is bij de oorlog met Oekraïne”, eraan toevoegend dat “Poetins uiteindelijke doelstellingen zijn om de orde van na de Koude Oorlog in Europa te herstellen, de Verenigde Staten te verzwakken en een nieuw internationaal systeem in te luiden.” Toch hebben zij, in tegenstelling tot Rutte, vrijwel niets te zeggen over de Russische oorlogseconomie.
Dat is verrassend, aangezien veel analisten de economie nu als de grootste zwakte van Rusland beschouwen. Een tekort aan arbeidskrachten is uitgegroeid tot een harde grens. De demografische achteruitgang wordt nog verergerd doordat soldaten naar het front worden gestuurd, waarbij maar liefst 700.000 doden en gewonden vallen, terwijl bijna een miljoen andere Russen het land zijn ontvlucht. Het gebrek aan werknemers voedt de inflatie, wat op zijn beurt leidt tot het drukken van de rentetarieven. Economen binnen en buiten Rusland speculeren over de dreigende crisis stagflatie en faillissementen.
Er zijn steeds hogere bonussen nodig – in plaats van patriottische hartstocht – om potentiële soldaten naar de strijd te lokken, waardoor de inflatie verder wordt aangewakkerd en werknemers uit de civiele economie worden teruggetrokken. Als gevolg hiervan is in de woorden van Jakov Feygin“de oorlogseconomie wordt betaald uit de lonen van de werkende bevolking.”
De uitdagingen beperken zich bepaald niet tot de economische sfeer. Momenteel lijden de belangrijkste aanhangers van Poetin – staatswerknemers en gepensioneerden – het meest, omdat hun loon ver achterblijft bij de inflatie. Nu de militaire uitgaven zwaarder wegen, aldus de redactie van De beleen gezaghebbende uitlaatklep voor de Russische economie, voorzien dat “een gedempte groei en hoge inflatie op hun beurt de ongelijkheid zichtbaarder zullen maken, wat de onvrede onder de bevolking zal aanwakkeren.”
Huidig probleem
De vertrekkende regering-Biden maakt zich niet langer zorgen over het verliezen van stemmen door de hoge benzineprijzen en heeft nieuwe “ingrijpende sancties” aangekondigd op de Russische olie-export. Toch zijn de grootste uitdagingen voor Rusland structureel en zullen ze niet verdwijnen, zelfs niet als de oorlog in Oekraïne eindigt en de sancties op de een of andere manier worden opgeheven. De invasie van Oekraïne in februari 2022 werd voorafgegaan door een decennium van dalende levensstandaard. Vreemd genoeg zelfs de voorzichtiger voorspellingen wanneer de Russische economie in een regelrechte crisis zal belanden – binnen de komende jaren – valt vrijwel precies samen met het moment waarop anderen voorspellen dat Rusland in de problemen zal komen. kunnen herbewapenen en opnieuw aanvallen.
Afgezien van hun capaciteiten doen staatslieden en experts maar al te vaak alsof ze de bedoelingen van Poetin kennen, zoals wanneer de NAVO-opperbevelhebber generaal Cavoli zelfverzekerd stelt dat “Rusland (niet) van plan is te stoppen met Oekraïne.” Robert Kagan strijdt in De Atlantische Oceaan dat Poetin alleen een ‘totale capitulatie’ in Oekraïne zal accepteren. Ter ondersteuning van zijn bewering herhaalt hij de woorden ‘Poetin gelooft’ maar liefst tien keer in één artikel, alsof hij een unieke geest heeft die samensmelt met de leider van het Kremlin.
Toch is er één veronderstelling die met enig vertrouwen kan worden gedaan: het uiteindelijke doel van Poetin is niet het herscheppen van een imperium of het zoeken naar oorlog met de NAVO – het blijft aan de macht blijven. Terwijl voor buitenstaanders Poetins greep op de macht volkomen veilig lijkt, is hij een autoritaire leider die geobsedeerd is door ‘kleurenrevoluties’ en volksopstanden elders, zoals de wreed einde uitgedeeld aan de Libische Moammar El-Gadhafi. Bedenk dat het conflict met Oekraïne begon in 2014 toen massale protesten president Janoekovitsj dwongen te vluchten naar een veilige haven in Rusland, waarbij hij al zijn onrechtmatig verkregen winsten achter zich liet, een lot dat nu het Syrische Assad is overkomen.
Als politicoloog Adam Przeworski Enkele jaren geleden werd opgemerkt dat het “autoritaire evenwicht voornamelijk berust op leugens, angst of economische voorspoed.” Al meer dan tien jaar vertrouwt Poetin op propaganda en repressie – leugens en angst – een praktijk die hij met de grootschalige invasie van Oekraïne in een stroomversnelling heeft gebracht. Maar naarmate de economische pijn van de bevolking toeneemt, neemt de dreiging van een onevenwicht toe, en daarmee ook de kans op instabiliteit.
Rusland staat nauwelijks aan de vooravond van instorten. Maar er is nu geloofwaardig empirisch bewijs dat beide algemene bevolking En Russische elites lijden aan oorlogsmoeheid. Hoewel Poetin ervoor zou kunnen kiezen de oorlog voort te zetten, of zich te herbewapenen en opnieuw aan te vallen, zouden dergelijke acties aanzienlijke politieke risico’s met zich meebrengen.
Daarom is het tijd om de retoriek uit de westerse hoofdsteden en denktanks over de Russische militaire macht opnieuw te evalueren. Dergelijke beoordelingen gaan voorbij aan het feit dat Rusland er na drie jaar oorlog en enorme verliezen niet in is geslaagd om zelfs maar heel Donetsk te veroveren. Het heeft nu zijn bondgenoot in Syrië verloren, en het heeft zijn oude bondgenoten Armenië (boven Nagorno-Karabach) en Azerbeidzjan vervreemd (door een Azerbeidzjaans passagiersvliegtuig neer te halen).
Niettemin zegt de centrumlinkse premier van Denemarken, Mette Frederiksen, dat het “naïef“niet te verwachten dat Rusland zich binnen een paar jaar zal herbewapenen met de mogelijkheid om de NAVO aan te vallen; Daarom sluit zij zich aan bij de dringende oproepen tot hogere militaire uitgaven. In tegenstelling tot sommige anderen merkt Frederiksen openlijk op dat dergelijke uitgaven aan wapens bezuinigingen op de sociale zekerheid zullen betekenen, “aangezien je je cent… of je euro, of je kroon, niet twee keer kunt uitgeven.”
Toch is hier één voorspelling die de moeite waard is om over na te denken: zoals Rusland heeft ondervonden, zullen stijgingen van de militaire uitgaven, aangezien ze ten koste gaan van de bredere economie, waarschijnlijk de sociale ontevredenheid aanwakkeren. In het geval van Europa zou dit heel goed kunnen leiden tot meer steun voor extreemrechts, inclusief politieke figuren die aandringen op nauwere banden met het Rusland van Poetin.
Populair
“veeg naar links hieronder om meer auteurs te bekijken”Veeg →
Maar er kunnen ook andere redenen zijn voor het ontbreken van een helder perspectief. Terwijl oorlog voor sommigen een last is, is het voor anderen een zegen. In een interview in de Financiële tijdenAdm. Rob Bauer, voorzitter van het militaire comité van de NAVO, roept banken en pensioenfondsen op “dom’ omdat ze geloven dat ‘het niet ethisch is om in defensiecapaciteiten te investeren omdat ze mensen doden.’ Hij vraagt hen: “Waarom zijn jullie niet overtuigd door biljoenen dollars?”, en voegt eraan toe dat “er de komende twintig jaar zoveel geld moet worden uitgegeven.” Ondertussen blijven de aandelenkoersen van militaire industriële bedrijven stijgen.
Interessant genoeg stelt Bidens vertrekkende nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan dat Rusland “in een verzwakte toestand’na drie jaar oorlog. Misschien was het verzwakken van Rusland al die tijd het plan van de regering-Biden. Als dat zo is, levert dat wat op verontrustende vragen. Jean-Daniel Ruch, de Zwitserse ambassadeur in Turkije tijdens de onderhandelingen in Istanbul, kort nadat de oorlog begon, is de laatste waarnemer bij de gesprekken om te bevestigen dat de VS en Groot-Brittannië “trok de stekker uit de onderhandelingen’net toen ze dicht bij een nederzetting leken. De reden, zo beweert Ruch, is dat ze ‘eerst Rusland wilden verzwakken’. Kort nadat de onderhandelingen waren mislukt, zei de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin verklaard“We willen Rusland verzwakt zien.”
Dat doel is aantoonbaar bereikt. Toch heeft het maar liefst 100.000 euro gekost Oekraïense soldaten gedood en 400.000 gewonden, burgerslachtoffers niet meegerekend, en de dreigende kosten van de wederopbouw van het verbrijzelde land. De omstandigheden om de oorlog nu te beëindigen zullen vrijwel zeker slechter zijn voor Oekraïne dan ze zouden zijn geweest als de onderhandelingen kort na het begin van de oorlog tot bloei waren gekomen. Het is niet de tijd om een einde te maken aan deze oorlog. Het vinden van een duurzame regeling zal niet eenvoudig zijn. Maar gemakkelijke aannames over de sterke punten van Rusland en wat “Poetin gelooft” mogen dit niet in de weg staan.
Meer van De natie
De breed uitgemeten overeenkomst moet standhouden. We begrijpen nog niet de volledige omvang van de verschrikkingen die Israël heeft aangericht. En Palestina is nog steeds niet vrij.
Mohammed Alsaafin
NAVO-bondgenoot Turkije is naar voren gekomen als de dominante staatsmacht in een nieuw Syrië, en probeert zijn voordeel te benutten door meer Koerdisch grondgebied te bombarderen en te bezetten.
Matt Broomfield
Bidens binnenlandse agenda was de meest progressieve van alle presidenten sinds Lyndon Johnson. Maar het was verweven met een buitenlands beleid dat zijn nalatenschap in bloed verdrinkt.
Functie
/
Jeet Heer
Hoewel de fysieke littekens grotendeels zijn genezen, blijven de emotionele littekens nog zo vers als de dag waarop Israël mijn huis op mij en mijn familie neerhaalde.
Functie
/
Mohammed R. Mhawish
Ondanks afscheidstoespraken zal de minister van Buitenlandse Zaken niet herinnerd worden vanwege zijn successen – of zijn gitaarspel – maar vanwege de humanitaire catastrofe die hij heeft geholpen en bevorderd.
Jonathan Guyer
De Verenigde Staten zullen Canada waarschijnlijk niet annexeren. Maar de imperiale dromen van Trump destabiliseren de wereld nu al.
Jeet Heer
Source link