Kenia heeft zich bij Algerije, Marokko, Tunesië en Zuid-Afrika aangesloten bij het Afrikaanse cohort in de IIHF, dat 84 leden telt, maar kapitein Mburu zegt dat de volgende stap de moeilijkste zal blijken te zijn.
„We moeten nu de IIHF-normen halen, en dat is waar ons werk niet nodig is“, legde hij uit.
Maar dit is een team dat al met veel uitdagingen te maken heeft gehad, niet in de laatste plaats door zich te vestigen in een sport die vrijwel ongehoord is in Oost-Afrika.
De Ice Lions zijn opgericht door een groep expats uit de Verenigde Staten en Canada, die een wervingscampagne op touw zetten.
Omdat rolhockey in Kenia toegankelijker en populairder was, werden veel nieuwere leden gescout terwijl ze schaatsen droegen met wielen eraan in plaats van schaatsen.
Tim Colby, die de Ice Lions sinds hun oprichting heeft gecoacht, zegt dat liefde voor de sport en toewijding de ploeg zo ver hebben gebracht.
„IJshockey spelen op de evenaar is niet eenvoudig“, zei de Canadees tegen de BBC.
„De grootste uitdaging is de ijstijd. Toegang tot ijs is duur.“
Slechts een uur op de ijsbaan in het Panari Hotel kost bijna $ 100.
Die hoge cijfers zorgen ervoor dat de ploeg doorgaans maar één keer per week kan trainen.
Hun huis is ook een kwart van de grootte van een Olympische ijsbaan, dus de Ice Lions zijn beperkt tot het spelen van vier-tegen-vier-wedstrijden (inclusief doelverdedigers).
Volledige wedstrijden zijn zes tegen zes en vereisen een doelverdediger, twee verdedigers en drie aanvallers.
Colby voegt eraan toe dat het moeilijk blijkt om voldoende beschermende uitrusting voor het team te krijgen.
„We hebben veel gespecialiseerde uitrusting nodig en die is alleen beschikbaar in Europa en Noord-Amerika“, zei hij.
De eerste jaren droegen veel spelers alleen scheenbeschermers en lieten ze uitrusting zoals helmen achterwege.
Het vervangen van hockeysticks kan ook enkele maanden duren.
Source link
