Tenig boek. Dhr Manchester-stad. Overslaan. Eén van onze groten. Toch hebben maar weinig fans specifieke herinneringen aan zijn optreden. Niet per se omdat we hem niet hebben zien spelen, maar omdat hij het zo rustig deed. Hij stond niet bekend om zijn onstuimige overlappingen of slimme underlaps; flair of visie; passeren of dribbelen. En hij stond zeker niet bekend om zijn doelpunten, al scoorde hij er wel vier – of waren het vijf – in zijn 315 wedstrijden. Booky was een solide, sterk aanpakkende rechtsback met behoorlijk wat snelheid, ondanks dat hij eruitzag alsof hij stand-by zou moeten staan voor een Dad’s Army XI.
Toen we kinderen waren, wilden City-fans Franny Lee, ‚King‘ Colin Bell of Mike ‚Buzzer‘ Summerbee zijn. Niemand wilde Boek zijn. Toch was zijn verhaal veruit het meest opmerkelijke. Anthony Keith Boek, die overleed deze week op 90-jarige leeftijdvertegenwoordigde de mogelijkheid. De triomf van hoop over verwachting. De ultieme voetbaldroom. Haal een ouder wordende metselaar van de bouwplaats en verander hem in een topvoetballer op een leeftijd waarop de meeste spelers erover dachten met pensioen te gaan. Het feit dat hij niet fenomenaal begaafd was, maakte het des te romantischer.
Het was Malcolm Allison die zijn potentieel zag. Booky vertelde graag het verhaal van Allison die de steiger beklom op een bouwplaats waar hij aan het werk was om zichzelf voor te stellen als de nieuwe manager van Bath City in 1962. Book had zijn hele voetballeven doorgebracht als semi-prof voor Bath voor £ 4 per week. Hij was al 28 en later 50. Vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk. Waar Big Mal ook heen ging, hij nam Book mee. Kort, en misschien wel het meest onwaarschijnlijk, naar Toronto. Toen terug naar Plymouth, waar Allison Book uitnodigde om zijn leeftijd op de formulieren te vegen, zodat hij het bestuur kon vertellen dat hij een veelbelovende twintiger had getekend. Niemand met een gezond verstand zou £ 1.500 hebben uitgegeven voor een oude vleugelverdediger.
En dat was nog maar het begin. Toen Allison in 1966 naar City ging, volgde het 32 jaar oude Book. Ze zorgden voor de vreemdste koppels. Allison, ongelooflijk flitsend met zijn gleufhoed, sigaren, vogels en grote mond. Boek, bescheiden, gereserveerd en ouderwets, alsof hij zojuist uit het Dickensiaanse Engeland was gestapt.
Hij werd speler van het seizoen in zijn eerste jaar bij de club en werd aanvoerder van een team dat bijna net zoveel supersterren had als de rode rivalen in de stad. Voor Best, Law en Charlton had City Bell, Lee en Summerbee. Maar het was de bescheiden ex-brickie die hen naar de overwinning leidde – de landstitel in 1968, de FA Cup een jaar later – toen hij naast Dave Mackay werd uitgeroepen tot voetballer van het jaar, nog een even uitzonderlijke als onwaarschijnlijke prestatie. de League Cup en de European Cup Winners Cup in 1970. Ongekend succes. Vier grote trofeeën in iets meer dan twee jaar.
Er zijn nauwelijks clips waarin Book wordt afgespeeld. Deels omdat er zo weinig voetbal op televisie werd uitgezonden, maar vooral omdat hij zo onopvallend was. Een van de zeldzame beelden is de verbazingwekkende 4-3 overwinning in Newcastle in 1968, waarin City United met twee punten voorsprong naar de landstitel leidde. We zien hoe Book zonder poespas een bepaald doelpunt van de lijn kopt, de bal vlak voor rust in het publiek trapt en naar voren sprint om de bal net op tijd van een aanvaller uit Newcastle te pikken. Klassiek boek – onopvallend, vakkundig, vitaal.
De beelden die we ons herinneren zijn van Skip als winnaar – op de schouders van Mike Doyle gehesen met de FA Cup, of handen schuddend met een jonge prinses Anne – haar rode jas en zwarte hoed perfect afgestemd op de rode en zwarte strepen van City – wanneer commentator Kenneth Wolstenholme zegt de schipper is bijna te moe om de trap op te gaan. Nou ja, Book was toen al 35.
Het enorm succesvolle City-team van eind jaren zestig en begin jaren zeventig bestond grotendeels uit lokale jongens uit het noordwesten. Ze beschouwden zichzelf als familie, en tot op zekere hoogte waren ze dat ook. Verdedigende middenvelder Alan Oakes was de neef van linksback Glyn Pardoe, wiens dochter Charlotte trouwde met Scott Doyle, de zoon van Mike.. Maar het was Book, geboren aan de andere kant van de wereld in Bath, die Manchester Blues meer dan wie dan ook ging personifiëren. Dinsdag in BrentfordCity-fans brachten hulde aan Book met toepasselijk ouderwetse liedjes – “Once a Blue, Always a Blue” en “Tony Book’s blue and white army” gezongen tot we hees waren. Book had City Blue in zijn ziel en bleef als erevoorzitter van de club een essentiële schakel met vroeger.
na nieuwsbriefpromotie
Als speler en manager zou hij alles doen voor de club. Zoals het hoort, begon hij op de meest weinig glamoureuze manier met leidinggeven: als verzorger toen Johnny Hart in 1973 een pancreatitis kreeg. Een jaar later kreeg hij de baan fulltime, nadat de strenge Ron Saunders was ontslagen.
Ik heb net de gloriejaren gemist, maar was in 1976 op Wembley en zag Dennis Tueart de League Cup voor City winnen met een majestueuze omhaal. City-fans dineerden lang aan die overwinning. Wij moesten. De club won al 35 jaar geen nieuwe trofee. Het volgende seizoen was zelfs nog beter, ondanks dat er niets werd gewonnen. We verloren met één punt verschil van Liverpool in een prachtige titelrace. Dat was het beste team van Book. Geweldig om te zien – snel, flamboyant, stijlvol, met een paar vleugelspelers (Tueart en Peter Barnes) die het bloed van de vleugelverdedigers van de tegenstander verdraaiden lang voordat Alex Ferguson met de zin kwam.
Toen hij daar niet op voortbouwde, werd Book ontslagen. Typerend voor de man was dat hij er op zijn gemak mee omging, geen kwaad woord zei en bijna dankbaar klonk voor de kans om de laars te pakken. Hij kwam nog vier keer terug als zaakwaarnemer. Zelfs als hij de club maar één wedstrijd leidde, wisten we dat we in veilige handen waren.
Boek vertegenwoordigde een tijdperk van onschuld dat nooit meer zal terugkeren. Een tijdperk waarin City zegevierde, simpelweg omdat ze, kortstondig, de beste waren. Ons recente succes, gevoed door geld uit Abu Dhabi en briljant management, was op zijn eigen manier vreugdevol. Maar hoe mooi het voetbal ook is of hoeveel records er ook gebroken worden, het zal nooit de prestaties van Skip op vlak van puurheid of verrassing evenaren.
Source link
