“Hij had geen verdediging”: Juridische experts zeggen dat uit het rapport van Jack Smith blijkt dat Trump veroordeeld zou zijn

Met speciaal aanklager Jack Smith’s eindrapport over de verkiezingsondermijning van 2020 nu openbaar, zeggen juridische experts dat de zaak tegen de verkozen president is Donald Trump was sterk genoeg dat dit waarschijnlijk tot een veroordeling zou hebben geleid en dat hij alleen van een federale veroordeling werd gered door vertragingen in de juridische procedure.

In zijn rapportSmith schreef dat, maar “voor de verkiezing van de heer Trump en de aanstaande terugkeer naar het presidentschap oordeelde het Bureau dat het toelaatbare bewijs voldoende was om een ​​veroordeling tijdens het proces te verkrijgen en te handhaven.”

Ty Cobbeen voormalige advocaat van het Witte Huis tijdens de regering-Trump, is het daarmee eens. “Ja, hij zou veroordeeld zijn”, zei Cobb tegen Salon. “Hij had geen verdediging.”

‚Hij zou geen getuigen hebben gehad om het bewijsmateriaal te betwisten, waarvan het grootste deel zwaar gedocumenteerd is, op band of openbare informatie. Er waren geen feiten die hij op geloofwaardige wijze had kunnen tegenspreken”, zei Cobb. “Alles wat in de aanklacht werd beweerd, was gemakkelijk te bewijzen. En zoals het rapport duidelijk maakt, had vrijwel elke bewering van de regering meerdere bevestigingen. Een veroordeling was zeker.”

Barbara McQuade, een voormalige Amerikaanse advocaat voor het Eastern District van Michigan, vindt ook dat Smith een sterke zaak heeft aangespannen, maar waarschuwt dat een veroordeling niet gegarandeerd is.

“Zoals Jack Smith in zijn rapport heeft uiteengezet, lijkt het bewijsmateriaal hier erg sterk, maar een beklaagde zou natuurlijk de gelegenheid hebben om elke getuige aan een kruisverhoor te onderwerpen en zijn eigen verdediging te voeren”, aldus McQuade. “Met een beklaagde zo machtig als Donald Trump is dat geen kleinigheid.”

Helaas zou er nooit een proces plaatsvinden, aldus Smith gedwarsboomd door “de beslissing van het Hooggerechtshof over immuniteit en de vertraging bij het bereiken ervan”, merkte McQuade op. “Nu zullen we het nooit weten. Dit rapport is echter belangrijk om te documenteren wat er is gebeurd. De geschiedenis zal opmerken dat het bewijsmateriaal tegen Trump, de pogingen van de aanklagers om een ​​voormalige president ter verantwoording te roepen, en de tussenkomst van het Hooggerechtshof.”

Maar niet iedereen is het erover eens dat de tijdlijn van het Hooggerechtshof bij het beslissen over de immuniteitszaak, die maanden van watertrappelen met zich meebracht terwijl de rechters wachtten om een ​​beslissing te nemen, de beslissende factor was om te voorkomen dat de zaak voor de rechter zou komen.

Cobb wees op de voormalige voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, Rep. Nancy PelosiD-Californië, en haar weigering “om interviewmemo’s en transcripties van getuigenverklaringen met het DOJ te delen tot na de hoorzittingen, die door Pelosi maandenlang werden uitgesteld om vóór de tussentijdse verkiezingen van 2022 een showproces te krijgen voorafgaand aan de verkiezingen.”

Het ministerie van Justitie “verloor tot acht maanden vanwege Pelosi en de commissie, omdat ze zonder die informatie niet verder konden gaan zonder de potentiële geloofwaardigheid van de getuigen tijdens een proces te schaden”, aldus Cobb.

Michael Morely, hoogleraar rechten aan de Florida State University, zei dat een van de interessantere aspecten van Smiths rapport de vermeende misdaden is die hij weigerde te vervolgen. “Voor mij was een van de meest interessante dingen van het rapport de verklaring waarom de speciale aanklager ervoor koos bepaalde aanklachten niet te steunen”, vertelde hij aan Salon.

Dat is een verwijzing naar een gedeelte van het rapport waarin Smith opmerkt dat hij weigerde bepaalde aanklachten in te dienen, zoals die op grond van de Insurrection Act, een statuut uit de Burgeroorlog dat degenen die aanzetten tot een opstand tegen de Verenigde Staten verbiedt een federaal ambt te bekleden. Smith merkte op dat hij en zijn kantoor „zich bewust waren van het risico op rechtszaken dat zou voortvloeien uit het gebruik van dit lang sluimerende statuut.“

Morely zei dat dit blijk gaf van een zekere voorzichtigheid bij de behandeling van de zaak door Smith. “Je wilt duidelijke, goed vastgelegde, algemeen aanvaarde, rechtse regels toepassen”, merkte hij op, waarbij hij opmerkte dat voor elke veroordeling ook beroep zou zijn aangetekend.

“Bij elke vorm van hoger beroep zou de regering de tafel moeten besturen om een ​​veroordeling te laten gelden”, zei Morely. “President Trump zou maar op één verkeerde toepassing of één probleem hoeven te wijzen om de veroordeling ongedaan te maken.”

Bennett Gershman, hoogleraar rechten aan Pace University, vertelde Salon dat, hoewel men over het algemeen voorzichtig moet zijn met speculeren over hoe juryleden over een zaak zouden kunnen beslissen, “een federale jury overweldigend bewijs voor zich zou hebben van Trumps poging om een ​​Amerikaanse staatsgreep te plegen.” etat en zou hem zeer waarschijnlijk, ik zou bijna zeker zeggen, veroordelen.“

“Bij onderzoek van het bewijsmateriaal zoals beschreven in het eindrapport van Smith,” vervolgde Gershman, “hoorde een jury zeer geloofwaardige getuigenissen van tientallen talrijke staatsfunctionarissen in swing states – allemaal Republikeinse functionarissen zonder motief om tegen Trump te liegen – die Trumps dreigementen, intimidatie, en brullen om de volksstemming te negeren en frauduleuze kiezerslijsten voor hem in te dienen om functionarissen van het ministerie van Justitie te dwingen een schijnonderzoek naar verkiezingsfraude te openen en druk uit te oefenen op Mike Pence om deze ongedaan te maken; de verkiezingsresultaten; het aanzetten tot een aanval op de hoofdstad om te voorkomen dat het Congres Biden tot winnaar uitroept;

Trump, zei Gershman, werd uiteindelijk gespaard door het besluit van de kiezers om hem terug te sturen naar het Witte Huis.

‘Historici zullen met verbazing kijken naar dit buitengewone moment in de Amerikaanse geschiedenis, waar de rechtsstaat instortte en een zogenaamde dictator en oplichter zichzelf uit de gevangenis kon redden door genoeg mensen ervan te overtuigen dat hij hun redder was’, zei hij. .