Wie krijgt het laatste Trump-rapport van Jack Smith te zien?

Het uiteindelijke lot van Het eindrapport van Jack Smith over het federale onderzoek naar de nieuwgekozen president Donald Trump zit al weken in het ongewisse. Vreemde omstandigheden hebben een Gordiaanse knoop veroorzaakt in de mogelijke uitkomsten. Het is een levensechte versie van “When Worlds Collide” – een film uit 1951 vol plots en subplots waarin mensen plannen maken om het einde van de wereld te overleven. Hier hebben we te maken met een botsing van federale regelgeving, de traag verlopende formaliteiten van federale rechtbanken en de dreigende presidentiële inauguratie. Wat ons rest is het duizelingwekkende schouwspel, een vernietigend rapport en een veroordeelde misdadiger slechts twee weken voordat hij president van de Verenigde Staten wordt, waarna hij waarschijnlijk zal proberen zowel het onderzoek als het rapport zelf in diskrediet te brengen en te begraven.

De huidige strijd rond de publicatie van het eindrapport van Smith is een goed voorbeeld van het soort kwesties waarvan rechters zouden willen dat ze niet hoefden te beslissen.

Alleen al de afgelopen week is het gedrang bijna onbeheersbaar geworden. Op dinsdag, Rechter Aileen Cannon heeft het ministerie van Justitie tijdelijk bevolen van het vrijgeven van het eindrapport van Smith tot drie dagen nadat het 11e Circuit Court of Appeals over de kwestie uitspraak heeft gedaan. Kanon is natuurlijk de Rechter van proces-Florida wie eerder heeft de zaak Mar-a-Lago-documenten tegen Trump afgewezen en twee medeverdachten nadat ze dat hadden besloten Jack Smith’s benoeming tot speciaal aanklager was ongrondwettelijk.

Woensdag diende het ministerie van Justitie een brief in in het 11e Circuit waarin stond dat het eindrapport al was afgeleverd bij procureur-generaal Merrick Garland, zoals toegestaan ​​door rechter Cannon, en dat het rapport uit twee delen bestond: Deel I besprak alleen de Washington , DC, zaak met betrekking tot verkiezingsfraude, en Deel II bespraken de zaak Mar-a-Lago-documenten. Volgens federale regelgeving ligt de beslissing om het speciale rapport geheel of gedeeltelijk openbaar te maken volledig in de handen van Garland.

DOJ liet de rechtbank weten dat dit het geval was Garland’s voornemen om het grootste deel van Deel I publiekelijk uit te brengenconsistent met de publieke publicatie van de eerdere rapporten opgesteld door speciale aanklagers Robert Mueller, Robert Hur en John Durham. Maar om te voorkomen dat de aanstaande strafrechtelijke vervolgingen van Trumps medebeklaagden Walt Nauta en Carlos de Oliveira van invloed zouden zijn, beloofde Garland het grootste deel van Deel II alleen vrij te geven aan de voorzitters en vooraanstaande leden van de rechterlijke commissies van het Huis en de Senaat tot de afronding van die strafzaken.

Vervolgens, op donderdagavond, de 11th Circuit vaardigde een kort maar raadselachtig bevel uit waarin de noodmotie van Nauta en De Oliveira werd afgewezen om de vrijgave van het eindrapport op te schorten, maar het DOJ te instrueren dat het een beroepschrift kon indienen tegen het tijdelijke bevel van rechter Cannon. Hierdoor bleef het bevel van rechter Cannon dat de vrijlating verbood tot drie dagen na de beslissing van het 11e Circuit van kracht. Smith en DOJ dienden vervolgens een beroepschrift in bij het 11th Circuit om het bevel van Cannon in te trekken. Hierdoor zouden ze het rapport eerder kunnen publiceren. Nauta en de Oliveira zouden op hun beurt kunnen besluiten om een ​​verzoek tot herziening in te dienen bij het Amerikaanse Hooggerechtshof.

De verkiezing van Trump in november heeft Smith en DOJ er al toe gebracht veel van hun klappen uit te delen. Smith heeft de strafrechtelijke aanklachten tegen Trump afgewezen zowel in de verkiezingsfraude als in de Mar-a-Lago-documentenzaken. Naar verluidt is hij daar klaar voor het kantoor van de speciale aanklager sluiten en aftreden, het verlaten van DOJ-loopbaanaanklagers om het beroep tegen het ontslag van rechter Cannon van de zaken van Nauta en de Oliveira te behandelen. Door Deel II van het speciale rapport pas openbaar te maken nadat deze zaken zijn afgerond, houdt Garland zich aan het DOJ-beleid en de regels van de federale rechtbank.

Zoals je zou verwachten van een voormalige rechter van het federale hof van beroep, zal Garland het bevel van een rechtbank echter niet overtreden meest juristen zijn het erover eens dat rechter Cannon duidelijk haar autoriteit heeft overschreden door de vrijgave van deel I, dat niets te maken had met de Mar-a-Lago-documentenzaak, te gelasten, en door een uitspraak te doen in een zaak die nu onder de jurisdictie van het hof van beroep viel.

Het is een puinhoop, en de huidige stand van zaken laat zien hoe slecht het strafrechtsysteem is toegerust om om te gaan met een verdachte die een voormalige en toekomstige president van de Verenigde Staten is. Deze vervolgingen zijn ingesteld door het ministerie van Justitie van president Joe Biden. De zaken werden behandeld door levenslange rechters die mogelijk door Biden of, bizar genoeg, door Trump zelf waren benoemd.

Het is ook een uitdaging voor een rechtssysteem dat de rechten van beklaagden hoog in het vaandel draagt, met twee niveaus van beroepsbeoordeling, om binnen de door verkiezingscycli gestelde termijnen te passen. Bovendien heeft iedereen die vasthield aan het idee dat de rechtsstaat voor iedereen gelijk geldt, nu de realiteit onder ogen moeten zien dat de president van de Verenigde Staten uitgebreide gratiebevoegdheden heeft en enige immuniteit tegen vervolging die niemand anders geniet.

Sommige rechters hebben hun bedenkingen geuit over de rechterlijke macht die het machtsevenwicht tussen de takken van de overheid bepaalt, ook al erkennen zij dat dit af en toe nodig is. Het is beter, zo betogen deze rechters, om de rechtbanken volledig te vermijden en de zaak door middel van onderhandelingen op te lossen. Zestien jaar geleden oordeelde rechter John Bates van het DC District Court in een andere zaak dat federale rechtbanken een rol te spelen hebben bij het bepalen van de legitimiteit van dagvaardingen van het Congres die worden betekend aan leden van de uitvoerende macht. Maar, schreef rechter Bates“De rechtbank moedigt de politieke afdelingen sterk aan om hun discours en onderhandelingen te hervatten in een poging hun meningsverschillen constructief op te lossen, terwijl de essentiële rol van elke afdeling wordt erkend.”

Bates citeerde vervolgens die van rechter Robert Jackson van het Hooggerechtshof eensluidende mening in een zaak uit 1952“Terwijl de Grondwet de macht verspreidt om de vrijheid beter te garanderen, overweegt zij ook dat de praktijk de verspreide machten zal integreren in een werkbare regering. Het schrijft aan zijn takken afgescheidenheid maar onderlinge afhankelijkheid, autonomie maar wederkerigheid voor. Presidentiële bevoegdheden zijn niet vaststaand, maar fluctueren, afhankelijk van hun disjunctie of samenhang met die van het Congres.”

Zowel rechter Jackson als rechter Bates erkenden dat geen van de drie takken van de overheid in elke situatie perfect presteert, vooral niet als ze tegen elkaar aanlopen. Wanneer dat gebeurt, drongen beide rechters – in de overtuiging dat het rechtssysteem niet het beste forum is om deze kwesties op te lossen – aan op compromissen en onderhandelingen tussen de partijen.

Helaas worden de rechtbanken, zonder onderhandeling en compromissen, het eerste redmiddel in plaats van het laatste. Dat is wat hier is gebeurd. Het eindrapport is wat er overblijft van de twee afgewezen zaken tegen Trump, en de rechtbanken worden opnieuw ingeschakeld, dit keer om te beslissen of al het bewijsmateriaal dat tijdens de onderzoeken aan het licht is gekomen ooit het levenslicht zal zien. Misschien is het zilveren randje wel dat de constitutionele instellingen van het land nog steeds vechten om te overleven, en dat de rechtbanken, zij het soms met tegenzin, nog steeds dienen als controleur op de bevoegdheden van de andere takken van de regering.