De Giants komen voor een Verlanding

Wat kost het om een ​​levende legende te contracteren? Ongeveer 15 miljoen dollar, zo blijkt. Drievoudig Cy Young-winnaar Justin Verlander neemt zijn talenten voor de eerste keer mee naar de westkust, nadat hij voor dat bovengenoemde bedrag een eenjarig contract heeft getekend met de San Francisco Giants.

Het is opnieuw een gedurfde ondertekening voor de nieuw benoemde opperprefect van honkbaloperaties Gerald D. “Buster” Poseydie iets meer dan drie maanden geleden officieel de leiding nam. En toch – als we Posey de eer geven die hij naar verluidt toekomt voor de Matt Chapman uitbreiding – meer dan een kwart van de loonlijst van San Francisco (volgens CBT-wiskunde) is nu besteed aan spelers waarvan Posey verantwoordelijk is voor de ondertekening.

Maar Verlander had heel goed meer kunnen kosten. Vorig seizoen verdiende hij bijna drie keer zoveel, en als hij in 2024 de drempel van 140 innings had bereikt, had hij een spelersoptie ter waarde van $35 miljoen kunnen activeren, in plaats van $15 miljoen. Dus waarom zo’n groot kapsel nemen? Dit is Justin Verlander, in godsnaam.

De uitdrukking ‚er is één nodig om er één te kennen‘ is zeker niet van toepassing op toekomstige Hall of Famers. Je hebt de onberispelijke speelgegevens van Posey niet nodig om te waarderen wat Verlander tijdens zijn carrière heeft gedaan.

Een van de interessantere gesprekken die onlangs rond honkbal hebben plaatsgevonden, gaat over hoe Hall of Fame-kiezers startende werpers moeten behandelen in dit tijdperk van vijf-en-duiken en meerdere Tommy John-operaties. Eigenlijk zet niemand meer de traditionele Hall of Fame-nummers op, en de eerste kandidatuur van Félix Hernández zorgt voor een voor de hand liggend toegangspunt tot het probleem. Er zal iets moeten wijken, anders gaan we tientallen jaren tussen de startende werpers van de Hall of Fame, zo luidt het argument.

En dan stopt het voor het nodige voorbehoud: Behalve Clayton Kershaw, Max Scherzeren Verlander.

Omdat de prestaties van Verlander – 262 overwinningen, 3.415 strikeouts, 82,0 WAR, een Rookie of the Year Award, een MVP, drie Cy Young Awards en vier andere top-drie finishes – in elk tijdperk en onder elke standaard spelen. Hij is niet alleen een Hall of Famer, hij is een Hall of Famer bij de eerste stemming. En niet alleen is hij een Hall of Famer bij de eerste stemronde, zijn kandidatuur is zodanig dat elke kiezer die hem van zijn stembiljet afhoudt, (terecht) als een idioot zal worden afgedaan.

Posey weet dit zeker. Zijn Giants versloegen Verlander’s Tigers in de World Series 2012. In feite was Verlander al een ster toen Posey slechts een prospect was – zelfs een soort pitching-prospect. In 2008 boekte Posey een ERA van 1.17 met zes reddingen als tweerichtingsspeler bij Florida State. Dat jaar plaatsten de Giants hem als vijfde overall. Verlander sloot dat seizoen af ​​met maar liefst 600 Major League-innings voor zijn carrière.

Verlander is slechts vier jaar ouder dan Posey. De honkbaldirecteur van de Giants ging weliswaar jong met pensioen, maar dat was niet het geval Dat jong. Verlander wordt volgende maand 42, en net als de meeste maatschappelijke instellingen die tijdens de regering-Reagan tot stand zijn gekomen, valt hij uiteen.

Verlander werd, alles bij elkaar genomen, buitengewoon goed ouder; hij won twee van zijn Cy Young Awards nadat hij 36 was geworden, waarvan er één kwam nadat hij (in wezen) twee volledige seizoenen had gemist met een gescheurde UCL. Op 40-jarige leeftijd had hij $ 43,3 miljoen per jaar in handen van een free agent-contract van de Mets, en gooide dat seizoen goed, inclusief een tweede midseason-ruil naar Houston.

Maar vorig jaar was het echt slecht. Jay Jaffe maakte de bloederige details in september bekendaangezien het ondenkbare steeds waarschijnlijker werd: de Astros zouden Verlander van hun postseason-selectie moeten laten. En dat is niet alleen een artefact van Houston’s grote pitchdiepte; De fastball van Verlander verloor snelheid, zijn wissel verloor wat punten, zijn curveball was niet gebogen, zijn slider gleed niet.

In zijn Cy Young-seizoen van 2022 gooide Verlander vier soorten worpen; tegenstanders konden tegen geen van hen een slaggemiddelde van .200 of een slaggemiddelde van .300 halen. In 2024 waren de twee meest voorkomende worpen van Verlander zijn fastball (waartegen tegenstanders .299 sloegen en .497 sloegen) en zijn curveball (.340 en .560).

Mijn excuses dat ik enigszins onvriendelijk ben met dit volgende deel, maar hier zijn enkele geselecteerde statistieken van twee ervaren startende werpers die deze winter op de vrije spelersmarkt verschenen. Eén daarvan is Verlander. Kun jij raden welke, en wie de andere is?

Speler B is Verlander. Speler A wel Patrick Korbin.

En met het risico te klagen over zowel het eten als de portiegrootte, bleef Corbin het hele jaar gezond en Verlander niet. Twee stints op de IL – één voor schouderontsteking en één voor nekklachten – beperkten Verlander tot 17 starts en slechts 90 1/3 innings. Dat is een dieptepunt in zijn carrière, afgezien van zijn tweestartendebuut in 2005 en zijn door Tommy John opgelegde sabbatical.

Daarom verdient Verlander $15 miljoen om voor de Giants te spelen in plaats van $35 miljoen om voor de Astros te spelen, wat voelt alsof het Armageddon zou zijn geweest voor een team dat net handelde Kyle Tucker voordat hij te duur werd.

Tegenwoordig koop je met $ 15 miljoen niet zoveel op de beginnende pitchingmarkt. Ik ben niet de eerste waarnemer die opmerkt dat Verlander hetzelfde gegarandeerde contract uit San Francisco kreeg Alex Cobb gekregen van Verlander’s oude team, de Tijgers. Cobb maakte vorig jaar slechts drie starts en is met zijn 37 jaar niet veel jonger dan Verlander. Ook heeft hij niet zoiets als de supersterrengeschiedenis van Verlander.

Maar vijftien miljoen dollar is ongeveer wat het kost om een ​​nee te krijgen. 5 starter voor een jaar op de vrije makelaarsmarkt. En hoe moeilijk het ook is om te geloven, dat is ongeveer waar Verlander in de rotatie van de Giants past, daarachter Logan Webb, Robbie Ray, Jordan HicksEn Kyle Harrison.

Posey, de gepensioneerde superster zonder ervaring met honkbaloperaties, is uniek onder de 30 prins-bisschoppen die in het honkbal actief zijn. Zijn benoeming is een terugkeer naar een ouder, minder verlicht tijdperk. Het is Wayne Gretzky die de Arizona Coyotes coacht of… Ted Williams leiding geven aan de senatoren.

Ik ben gefascineerd door elke beweging van Posey. Gedeeltelijk omdat, in de post-Theo Epstein-goudkoorts om elk frontoffice te vullen met MBA’s van particuliere scholen totdat je geen kwartritsen van het teammerk meer hebt, het denken aan de frontoffice vrijwel hetzelfde is geworden. Wat Posey ook doet, het is anders en daarom interessant. Maar als hij zonder goed nadenken en nederigheid deze baan aangaat, kan het ook een zeer vermakelijke mislukking worden.

En toch, hoezeer mijn houding ten opzichte van de huidige Giants ook het beste kan worden omschreven als ‘sceptisch rubbernecken’, weet ik dat Posey geen idioot is. Hij tekent Verlander niet omdat hij denkt dat hij een nee krijgt. 1 starter voor de kosten van een licht gebruikte Cleveland Guardians-castoff. Hij contracteert Verlander omdat, zoals elk team, de Giants grote innings nodig hebben. En hoewel Verlander misschien gekookt is, is het de moeite waard om te herhalen dat hij vorig jaar geblesseerd raakte en in een ongunstig thuisveld speelde. Bovendien stond Verlander zijn hoogste tegenstander BABIP in tien jaar tijd toe, en was zijn xERA ruim anderhalve serie lager dan zijn ERA. Er is een argument (ik weet niet of ik het koop, maar het bestaat) dat de achteruitgang van Verlander is overdreven door verrot geslagen balgeluk. Dat zou hem rijp maken voor een herstelseizoen, ondanks zijn hoge leeftijd.

Ontknik Verlanders nek, reken af ​​met de BABIP-goden en plaats hem in een stadion met een groot buitenveld; je zou 100 competitiegemiddelde innings uit hem kunnen halen. Dat is toch zeker een waardevolle investering van $15 miljoen in deze markt. Althans, dat lijkt de logica te zijn. We zullen zien of het goed blijkt te zijn.