Ontgrendel gratis de Editor's Digest
Roula Khalaf, redacteur van de FT, selecteert in deze wekelijkse nieuwsbrief haar favoriete verhalen.
James Sunderland stapt uit zijn auto en kijkt uit over het mistige bos. Hij denkt nog steeds aan de brief die hij zojuist van zijn vrouw heeft ontvangen, waarin staat dat hij haar moet komen ontmoeten in het afgelegen stadje waar ze ooit een romantisch uitje deelden. De reden dat hij er last van heeft: zijn vrouw is drie jaar geleden overleden. De brief kan toch niet echt zijn. Maar hij kan het niet loslaten en gaat naar de stad om antwoorden te vinden.
De opzet van het klassieke horrorspel uit 2001 Stille Heuvel 2dat zojuist de remake-behandeling met een groot budget heeft gekregen, roept misschien bekende horrorstijlen op, maar wat er daarna komt in de reis van James voelde verrassend fris aan toen het werd uitgebracht. Waar eerdere games in het genre spelers bang wilden maken met jump-scares en bloedvergieten, Stille Heuvel 2 was een van de eersten die psychologische horror op de kaart zette, en wordt herinnerd als een sfeervol meesterwerk dat werkelijk verontrustend blijft qua thema's, beelden en niet-aflatende somberheid.
Halloween is een tijd waarin gamers vaak naar horror-releases grijpen, en dit jaar is er al een enorme oogst geweest. Als medium hebben games de potentie om nog angstaanjagender te zijn dan films, omdat je niet passief een personage door een nachtmerrie ziet gaan, maar deze zelf ervaart. De games zijn het meest effectief als ze worden gespeeld in een donkere kamer zonder afleiding en, belangrijker nog, met een goede koptelefoon om elk huiveringwekkende geluidseffect volledig te realiseren.
In de Stille Heuvel 2 remake, het zijn de geluiden die als eerste onder je huid kruipen. De spaarzame, onheilspellende partituur, het geluid van James' voetstappen dat weergalmt in de verlaten straten en de onaardse geluiden van de monsters – of ze nu echt zijn of verzinsels van James' door verdriet geteisterde verbeelding, ze gorgelen en raspen van authentieke dreiging. Je angst wordt versterkt door de dikke mist die de stad omhult. Ten tijde van de release van het origineel werd de mist geïmplementeerd vanwege hardwarebeperkingen op hoeveel er op het scherm kon worden weergegeven, maar voor deze remake hebben de ontwikkelaars het wijselijk op zijn plaats gehouden als een esthetische keuze, in het besef dat niets beangstigender is dan niet. wetende welke verschrikkingen er slechts enkele meters verderop op de loer liggen.
Fans waren er niet zeker van of deze remake het oorspronkelijke recht zou doen, aangezien de maker van de serie Konami dit praktisch had genegeerd Stille Heuvel sinds 2012 en de ontwikkelaar van deze remake, Bloober Team, heeft een duidelijk gemengd trackrecord. Maar het resultaat is een welkom succes en er zijn in de eerste week al 1 miljoen exemplaren van verkocht. De remake blijft trouw aan wat het origineel zo angstaanjagend maakte: het oproepen van angst door middel van sfeer en omgevingsontwerp, naast een plot dat meer geïnteresseerd is in psychologie dan in het bovennatuurlijke, waarbij taboe-onderwerpen zoals incest en huiselijk geweld met verrassende volwassenheid worden aangepakt. Waar er veranderingen zijn aangebracht, zijn deze doordacht en welkom: de camerabediening en gevechten zijn bijgewerkt in overeenstemming met moderne normen, en verschillende locaties zijn uitgebreid of geremixed om de korte speelduur van het origineel te verlengen.
Het is niet het enige nieuwe horrorspel waarvan de geschiedenis teruggaat tot de Stille Heuvel serie. De oorspronkelijke maker van de franchise, Keiichiro Toyama, die de serie verliet na het eerste deel, heeft een nieuw origineel spel, Snijkopverschijnt op 8 november. De toon is heel anders: dit is eerder een campy, ultragewelddadige slasher dan een psychologische horror. Het uitgangspunt voegt een twist toe aan een klassiek verhaal: een politieagent vindt een lichaam op een plaats delict met een lege oogkas en ontbrekende hersenen. Vormveranderende monsters, de titulaire Slitterheads, struinen door de straten op zoek naar menselijke prooien. Maar in plaats van de agent te spelen, bestuur je feitelijk een ander monster: een eeuwenoude geest die menselijke lichamen kan bezitten en van gastheer naar gastheer moet springen om elke laatste Slitterhead op te sporen en te elimineren.
Het is minder een strikte horror en meer een actiegame met een horrorthema, met een leuke laag van complexiteit die wordt toegevoegd door halverwege een gevecht tussen menselijke gastheren te wisselen. De game moedigt je aan om ze als wegwerpbaar te beschouwen en instrueert je: “Hoewel mensen zwak zijn, alleen al hun aantallen zijn een krachtig wapen.” Het visuele ontwerp is ook boeiend, van de stijlvolle stadsgezichten van de fictieve Oost-Aziatische setting, geïnspireerd door de films van Wong Kar-wai, tot de monsters zelf, een nachtmerrieachtige wirwar van tentakels, klauwen en monden die misselijkmakend uit menselijke lichamen telescoopen.
Als je nog steeds op zoek bent naar de perfecte Halloween-angst, zijn er andere sterke kandidaten beschikbaar. Alan Wake2een postmoderne horrorfabel over een vervloekte schrijver, een van de beste games van vorig jaar, sterk geïnspireerd door Stille Heuvel En Tweelingpiekenkrijgt een nieuw mysterie met de downloadbare uitbreiding Lake House. Voor degenen die op zoek zijn naar een griezelige ervaring waarbij het verhaal voorrang krijgt boven actie, kunnen ze kijken Wekt nog steeds de dieptede sfeervolle kosmische horror die zich afspeelt op een Schots booreiland, eerder dit jaar uitgebracht, of de nieuwe remaster van Tot zonsopgangdie een groep tieners volgt die het bos in gaan en beseffen dat er iets vreselijks met hen aan de hand is. Ze doen dus wat horrorhelden sinds het ontstaan van het genre hebben gedaan: naar een griezelige plek gaan en meteen twijfelachtige beslissingen nemen. Het enige verschil is dat hier de keuzes aan jou zijn.
