LONDEN — Welkom in het vervloekte seizoen van Arsenal. Er zullen allerlei redenen worden gegeven voor de 2-0 nederlaag tegen Newcastle, die waarschijnlijk geen trofee in maart betekent, een uitgelezen kans voor Mikel Arteta om zijn status in de Engelse wedstrijd te laten gelden.
Dit team, dat net ruim twee verwachte doelpunten scoorde tegen een van de beste teams uit de Premier League, mist de aanvallende mosterd. Ze zijn voor hun creativiteit te afhankelijk van Martin Odegaard. Het zijn decorstukken of een mislukking. Arteta heeft dit team te groot, te onhandig en te conservatief gemaakt.
Als een van deze verklaringen u aanspreekt, dan is het volgende dat niet. Luister echter naar mij. Hoe zit het als Arsenal vervloekt wordt? Een bijzonder luxueus stukje hoodoo, het soort dat veel andere teams als een droomseizoen zouden beschouwen, maar Arsenal: The Murphy’s Law jaar hoe dan ook. Er zijn nog andere problemen, oplossingen die dit team hogerop kunnen stuwen, maar weinig of niets, misschien zelfs geen enkele honderden miljoenen in de transferperiode, zouden een even groot positief voordeel hebben als uitzoeken wat precies al dit ongeluk veroorzaakt. Wie heeft de poot van een aap gevonden en gevraagd om van Arsenal kanshebbers te maken in plaats van kampioenen?
Het is het soort seizoen waarin je onstuitbare set-piece-machine net zo dodelijk kan zijn als altijd, waarbij meerdere schoten in de zes meter lange doos worden gecreëerd die op de een of andere manier hun weg over de lat vinden wanneer dergelijke hoeken de natuurkunde lijken te tarten. Het is het soort seizoen waarin je heel veel kansen kunt missen en de man waar je al jaren naar kijkt, die zich serieus afvraagt of hij je volgende grote nummer 14 is, maakt de beste kans van allemaal. Het is het soort seizoen waarin je oprecht aan mijn redacteur kunt schrijven: „Als ik iets rond het vervloekte seizoen begin in te kaderen, stuitert de bal via het aanhangsel van Havertz naar binnen“, en de bal stuitert terug via het aanhangsel van Havertz.
Oh, en dat gebeurt allemaal in één nacht.
Dat wil niet zeggen dat Arsenal zonder gebreken was, noch dat hij de voortreffelijkheid van wedstrijdwinnaar Alexander Isak buiten beschouwing laat – wiens twee schoten hem onbeschaamd het eerste schoten en het tweede creëerden, terwijl David Raya alleen Anthony Gordon in de weg stond – en De kwaliteiten van Newcastle om dat te exploiteren. Geen enkel team had vooraf de precisie en het tempo in de overgang naar het beleid van Arsenal om Declan Rice als acht in de aanval en als vier in de verdediging te gebruiken. Eddie Howe, die aan de linkerkant door Lewis Hall en Gordon bouwde, vond een manier. Ze creëerden twee hele goede kansen en benutten beide.
Arsenal beëindigde deze wedstrijd ondertussen met zeven schoten ter waarde van meer dan 0,33 xG. Ze hadden zelfs nog meer kunnen krijgen als de 5-5-0 van Newcastle hun voorzetdreiging in de slotfase niet zo nadrukkelijk had onderdrukt. Deze wedstrijd eindigde met 23 schoten tegen zeven, 3,12 xG tegen 1,22, 69% balbezit tegen 31%, 47 strafschoppen tegen 15. Een team dat deze cijfers hanteert, heeft de neiging niet met 2-0 te verliezen. Misschien kan een team dat dit herhaalt in St. James‘ Park deze achterstand van twee doelpunten ongedaan maken. Misschien zijn ze gewoon klaar voor een nieuwe Fulham, Everton, Brighton, Newcastle, maak maar een keuze.
TruMedia
„Als je kijkt naar wat beide teams produceren en naar de dominantie van de game, dan is het geen resultaat dat het verhaal van de game weerspiegelt“, aldus Arteta. „De realiteit is dat ze superefficiënt waren met de kansen die ze hadden. Wij niet. Op dit niveau, in deze scenario’s, heb je dat nodig om jezelf op te dringen en wedstrijden te winnen. Het is nog maar rust (bij een gelijkspel). Als ik de teamspel en de manier waarop we met veel situaties omgaan, terwijl we tegen een heel goed team spelen, ik heb er het volste vertrouwen in dat we daar naartoe kunnen gaan en het kunnen doen.“
Het is waarschijnlijk eerlijk om te zeggen dat Arsenal vanavond beter zou zijn geweest en beter zou zijn in de tweede etappe van februari met nog minstens één scherpzinnige aanvaller, een Isak-achtig talent dat maar één opening nodig heeft. Ze creëerden echter hoogwaardige kansen voor zichzelf in dood en levend spel. Op een andere avond slaat Gabriel Martinelli de bal net binnen de paal. Havertz ontmoet een afgebogen kruis met zijn hoofd in plaats van met zijn arm. Elk van de drie of meer momenten waarop de bal rond de box van Newcastle pingelde, resulteerde in een val bij de rechter Arsenal-schoen. Of links.
Dit is slechts het verhaal van het seizoen. Grote blessures bij Martin Odegaard en Bukayo Saka zijn gepaard gegaan met het soort gerichte schade aan de ploeg dat een team dat landstitels wint net niet treft. Deze campagne begon met grappen over Arteta die vleugelverdedigers hamsterde. De langdurige afwezigheid van Ben White, Takehiro Tomiyasu en Riccardo Calafiori – sommigen voorspelbaarder dan anderen – heeft ertoe geleid dat Myles Lewis-Skelly in het diepe werd geslingerd, die uitstekend blijft zwemmen tegen de druk die op zijn pad komt. Arsenal-supporters hoeven niet te worden herinnerd aan de reeks scheidsrechterlijke beslissingen die hen verontwaardigd en marginaal hebben gemaakt, die wel binnen de letter van de wet vallen, maar die velen doen twijfelen aan de geest waarin de scheidsrechter werd gefloten.
Odegaard is vanavond en de afgelopen vijf maanden Arsenal in een microkosmos. Als het klikt – een delicate beweging rond een aanstormende verdediger, een reeks wedstrijden waarbij niemand hem lijkt te kunnen bedekken – overtuig je jezelf ervan dat er hier talent is om de grootste prijzen te winnen. Maar dan zijn er de verwondingen, de ziekten, zelfs de pasgeborene. Er is altijd wel iets wat het beste in de weg staat.
Er zijn manieren waarop Arsenal de tegenslag die hen heeft getroffen had kunnen verzachten. Die extra elite-aanvaller waar Arteta al een tijdje naar verlangt, is niet verkregen. Ze probeerden andere doelen in de zomer. Hadden ze een heel grote slag kunnen maken bij Isak, hij van de Thierry Henry-achtige vieringen, in een tijd waarin wordt aangenomen dat er ruimte is voor de PSR om er nog een toe te voegen voor veel geld? Zelfs als dit toekomstige investeringen zou belemmeren, is dit een team dat nu klaar was om te winnen.
Dat verklaart waarom zij, ondanks al het slechte nieuws, nog steeds het best geplaatste team zijn als de koploper valt. Ze konden nog minstens één beker winnen; die verdediging lijkt op maat gemaakt voor een diepe Champions League-run. Dit is niet noodzakelijkerwijs hoe de elite reageert op slechte doorbraken. Liverpool heeft dat bewezen in de jaren dat het belangrijke figuren als Virgil van Dijk verloor. Rodri’s verlies voor een heel seizoen zou wel eens groter kunnen zijn dan een paar maanden zonder Saka of Odegaard. Het lijkt er zeker op als je Manchester City ziet spelen.
Arteta zou je precies dat vertellen. Op de vraag van CBS Sports of dit een seizoen is waarin het geluk niet bestaat, was hij onvermurwbaar. „Vergeleken met vorig seizoen zitten we in dezelfde positie in de Premier League en liggen we uit de Carabao Cup. We bevinden ons in een betere positie, gezien alles wat er is gebeurd. Ik wil (geluk) niet echt gebruiken als ieder ander.“ Excuses. Het team presteert nog steeds en concurreert met de beste teams. We zijn momenteel een van de beste teams. We hebben geen tijd om over (geluk) te praten.
Gegeven dat alles is het neerwaartse risico voor Arsenal dit seizoen niet iets om bang voor te zijn. In het ergste geval winnen ze geen trofee, maar behouden ze zichzelf in de Champions League (Opta geeft ze 98,75% kans op kwalificatie via de competitie). Dat maakt het niet minder pijnlijk. Dit voelde alsof dit het jaar zou worden waarin een uitstekende jonge ploeg zilverwerk in handen zou krijgen. Dat kan nog steeds zo zijn, maar als elk moment in je nadeel lijkt te werken, kan het dan aan een speler worden verweten dat hij tot de conclusie komt dat het dit jaar gewoon niet gebeurt? Het lot stond niet aan de kant van Arsenal.
Source link
