Het is 03.43 uur. Na eindeloze uren te hebben besteed aan het voltooien van de Math-pset die over vijf uur moet worden ingeleverd, ben ik uitgeput en uitgeput. Het slaaptekort begint eindelijk toe te slaan. Ik moet naar bed. Ik MOET. Het meest opwindende gesprek ontrafelt echter onder mijn vrienden. Ik kan niet naar bed, nog niet. Ik voel me plotseling energiek, klaar om deel te nemen aan een intens politiek debat. Ze zijn midden in een gesprek, maar ik moet tussenbeide komen.
“Dus, zie je…”
En zo begint het. Iemand monoloog zijn gedachten en meningen over een bepaald onderwerp. Vervolgens vertakt het zich in verschillende onderwerpen, die we één voor één behandelen. Ze overlappen elkaar vaak en we brengen onszelf in verwarring: het is tenslotte drie uur 's nachts. Ik heb de zonsopgang te vaak gezien voor iemand die geen ochtendmens is.
Van het begrijpen van de nuances van de Amerikaanse politiek tot het deelnemen aan de internationale politiek, ik heb de kans gehad om deel te nemen aan diverse politieke discussies met mijn diverse vriendengroep. Ik denk dat dit de beste sfeer is die je krijgt op een universiteit als Stanford, waar mensen uit alle lagen van de bevolking je toestaan – en zelfs aanmoedigen – om je interessante perspectieven naar voren te brengen. Ik heb zeker gemerkt dat politieke gesprekken en de manier waarop ze worden gevoerd heel anders zijn dan thuis in India. Omdat er maar twee politieke partijen zijn, hebben de gesprekken hier meer betrekking op de politieke partijen en de leiders van die partijen – vooral voor mij omdat ik niet veel weet over de lokale politiek, of me er niet veel mee bezig houd. Thuis gaat het gesprek echter meestal over de leidende partij en de oppositie. Ik heb het gevoel dat het voor mij gemakkelijker is om in de lokale politiek te duiken.
Niet alleen heb ik als internationale student geleerd hoe de Amerikaanse politiek werkt, ik heb ook lange gesprekken gehad met mijn vrienden waarin ik de Indiase politiek uitlegde en hoe deze werkt. Vooral dit jaar, met zoveel verkiezingen over de hele wereld, was het leuk om te praten over hoe verkiezingen werkten in India, Mexico, Groot-Brittannië, Venezuela en verschillende andere landen. Het is ook best leuk om met collega's uit deze landen te praten over hun politieke perspectief op de verkiezingen in hun land, omdat je niet alleen wordt blootgesteld aan verschillende politieke opvattingen, maar de internationale diaspora op de campus je ook uitnodigt om een land of cultuur vanuit een realistischer perspectief te begrijpen. .
Het voeren van zulke betekenisvolle gesprekken waarbij je je niet alleen gehoord en gezien voelt, maar ook ziet dat de mensen met wie je praat luisteren en nog nieuwsgieriger zijn dan je had verwacht, maakt het allemaal de moeite waard (vooral als het gaat om het missen van een paar uurtjes slaap!).
Er zijn echter gevallen geweest waarin dergelijke gesprekken een meer polariserende en verdeelde route hebben gevolgd. Dat komt vooral doordat er verschillende meningsverschillen zijn geweest over gevoelige kwesties, waardoor de meerderheid van de mensen die bij dergelijke politieke debatten betrokken zijn het niet met elkaar eens zijn en het moeilijk vinden om het standpunt van iemand anders in overweging te nemen. Dit is uiteraard wat er verwacht wordt. Er zijn spottende opmerkingen geweest, opgetrokken wenkbrauwen en regelrechte meningsverschillen, waardoor er spanning ontstond.
Het kan een uitdaging zijn om het politiek oneens te zijn met je vrienden, vooral als politiek een gespreksonderwerp is waar de groep zich regelmatig mee bezighoudt. Het komt meestal altijd neer op vertrouwen, wat volgens mij echt cruciaal is voor dit soort gesprekken. Je moet erop vertrouwen dat de andere kant actief zal luisteren. Men moet erop kunnen vertrouwen dat hun meningen en politieke standpunten vertrouwelijk worden behandeld. Je moet weten dat ze ook te vertrouwen zijn. Alleen dan kunnen gesprekken over zulke zware en gevoelige materie besproken worden, zeker op een campus als Stanford.
