Vijftien jaar geleden bracht een advertentiecampagne van Apple een lofzang uit op de triomf van de smartphone: Daar is een app voorzei het. Tegenwoordig klinkt die boodschap minder als een belofte dan als een bedreiging. Is daar een app voor? Als die er maar niet waren.
Apps zijn tegenwoordig overal om ons heen. McDonald's heeft een app. Dunkin' heeft een app. Elk restaurantketen heeft een app. Ook elke voedselbezorgservice: Grubhub, Uber Eats, DoorDash, Chowbus. Elke supermarkt en grootwarenhuis. Ik heb momenteel 139 apps op mijn telefoon. Deze omvatten: Menards, Home Depot, Lowe's, Joann Fabric, Dierbergs, Target, IKEA, Walmart, Whole Foods. Ik heb onlangs de Michaels-app opnieuw gedownload terwijl ik aan de kassa van Michaels stond, zodat ik een kortingsbon van $ 5 kon toepassen die de kassa toch niet uit de app kon lezen.
Zelfs als u geen winkelspecifieke app heeft, kunt u met uw apps per app betalen. U hoeft alleen maar uit te zoeken (of te onthouden, als u dat ooit wist) of uw tuinman of uw kapsalon Venmo, Cash App, PayPal of een van de nieuwe door de bank geleverde diensten zoals Zelle en Paze gebruikt.
Het is genoeg om je gek van te maken, een proces dat je ook kunt volgen met apps voor geestelijke gezondheid, zoals Headspace en Calm. Veel apps zijn bedoeld om u te helpen zich op uw best te voelen. Mijn iPhone wordt geleverd met Apple Health, maar misschien heb je ook Garmin of Strava of misschien Peloton als je daar zin in hebt, of welke app je ook moet scannen naar je plaatselijke sportschool, of Under Armour, een app voor polyester shirts die ook een jogging-app. Met de MyChart-app kunt u mogelijk een deel van uw artsen bereiken en een deel van uw medische testresultaten controleren. Wat betreft de rest? Verschillende apps!
De boom van apps groeit altijd en zendt altijd zijn zaden uit. Ik heb een app voor elke luchtvaartmaatschappij waarmee ik ooit heb gevlogen. En overal waar ik kom, gebruik ik nieuwe apps om me te verplaatsen. In New York scan ik met alleen mijn telefoon de metro in, maar de metro-app vertelt me welke lijnen buiten dienst zijn. Voor DC heb ik de SmartTrip-app. Thuis, in St. Louis, heb ik een fysieke pas voor de Metrolink, maar als ik een kaartje voor mijn kind wil kopen, moet ik de Transit-app gebruiken. Voor het huren van een auto heb ik de Uber-app, die bijna overal werkt, maar ik heb ook de app voor Lyft en Curb voor taxi's, voor het geval dat. Ook parkeren: ik heb ParkMobile, PayByPhone en nog een andere app waarvan ik de naam niet duidelijk kan houden omdat het niet klinkt als een parkeerapp. (De app heet Passport. Het kostte me vele minuten browsen op mijn telefoon om daar achter te komen.)
Als je kinderen hebt, weet je dat zij de Johnny Appleseeds zijn van zinloze apps. Een app kan je verbinden met hun school om toegang te krijgen tot hun schoolwerk of om verbinding te maken met hun leraren; het enige is dat je misschien elk jaar een andere app krijgt toegewezen, of verschillende apps voor verschillende kinderen in verschillende klassen. Het kan Class Dojo, Brightwheel, Bloomz of TalkingPoints zijn. Dit kan ClassLink, SchoolStatus of PowerSchool zijn. De schoolbus heeft misschien ook een app, zodat je hem kunt volgen. En als uw kinderen sporten, moge God u bijstaan. Een vriend heeft een app, SportsEngine, die zichzelf omschrijft als ‘de enige app die alles doet’. En toch heeft ze daarbovenop nog een aantal jeugdsport-apps.
Laten we het over het kantoor hebben. Ja, daar is een app voor. Daar zijn duizend apps voor. Google Documenten heeft een app, net als Google Spreadsheets, Presentaties, Mail en Zoeken. Microsoft is zeer geschikt voor apps, met afzonderlijke apps voor Outlook, Word en Excel. Dan heb je natuurlijk de groupware-apps waarmee je kunt samenwerken met collega's, zoals Slack, Teams, Zoho en Pumble. En de kantoorinfrastructuur-apps die uw werkgever mogelijk gebruikt om uw werk gemakkelijker te maken: Workday, Salesforce, Notion, Zendesk, Jira, Box, Loom, Okta.
En hoe zit het met alle andere apps die ik nog niet ter sprake heb gebracht en die je telefoon nu misschien rommelig maken? Hoe zit het met Doova, Nork, PingPong en Genzillo? Dat zijn eigenlijk geen apps (voor zover ik weet), maar dat weten we allemaal zou kunnen zijn, dat is mijn punt. Apps zijn nu zo talrijk en zo alomtegenwoordig dat ze een vorm van onzin zijn geworden.
Hun uitgangspunt is uiteraard heel redelijk. Apps hebben onhandige mobiele websites vervangen door iets schoons en op maat gemaakt. Ze hielpen bedrijven om directere verbindingen met hun klanten tot stand te brengen, vooral zodra pushmeldingen op het toneel verschenen. Ze maakten ook nieuwe soorten diensten mogelijk, zoals het geolokaliseren van winkels of restaurants in de buurt, en het scannen van uw artikelen met een camera zodat u ze zelf kunt afrekenen. Apps zouden ook als branding kunnen dienen, omdat hun iconen – die ook bedrijfslogo’s zijn – op het scherm van je smartphone stonden. En met apps konden bedrijven veel meer gegevens over hun klanten verzamelen dan websites ooit deden, waaronder de locaties van gebruikers, contacten, agenda's, gezondheidsinformatie en welke andere apps ze zouden kunnen gebruiken en hoe vaak.
In 2021, toen Apple begon stappen ondernemen Om die data-oogst in te perken, was de app-economie al goed ingeburgerd. Smartphones waren zo wijdverspreid geworden dat bedrijven konden aannemen dat elke klant er waarschijnlijk een had. Dat betekende dat ze hun apps konden gebruiken om de inspanningen te verlichten. In plaats van instapkaarten af te drukken, moedigden Delta of American Airlines passagiers aan om hun apps te gebruiken. Bij Ikea konden klanten vooraf betalen voor artikelen in de app en snel afrekenen. Bij Chipotle of Starbucks kon elke klant met een app precies aangeven welke salsa of wat voor soort melk hij wilde, zonder mensen op te houden. Een appartementencomplex dat een wasapp adopteerde (ShinePay, LaundryView, WASH-Connect, enz.) bespaarde zichzelf de moeite van het beheer van de betalingen aan zijn automaten.
Met andere woorden: apps raakten bureaucratisch. Wat begon als een bron van plezier, efficiëntie en gemak raakte verstrikt in het dagelijks leven. Nu lijkt het alsof van elke gewone activiteit een app is gemaakt, terwijl de voordelen van die apps zijn afgenomen.
Parkeerapps bieden een voorbeeld van deze transformatie. Vóór ParkMobile en zijn soortgenoten moest je misschien nog steeds munten in een straatmeter laten vallen. Sommige van die meters hadden creditcardlezers, maar je kon er niet op rekenen dat je er een zou vinden (of een die werkte). Parkeerapps maakten een einde aan deze ergernissen. Ze kunnen u er ook aan herinneren wanneer uw tijd om is en u in sommige gevallen de mogelijkheid bieden uw parkeersessie op afstand te verlengen. Iedereen leek te winnen: individuen, bedrijven, gemeenten en natuurlijk de app-gestuurde diensten die hun deel van de prijs wonnen. Maar zoals alles begon app-parkeren te kraken naarmate het ouder werd. Verschillende parkeerapps namen het op verschillende plaatsen over, omdat steden de leveranciers kozen die hen de beste deals gaven. Tegenwoordig gebruik ik ParkMobile in sommige delen van de stad en Passport in andere, een detail over de wereld dat ik in gedachten moet houden als ik mijn voertuig daarin wil parkeren. De apps zelf werden ook complexer, belast door meer maatwerk en controle op gebruikers- en gemeenteniveau. Soms kan ik met Apple Pay parkeren met ParkMobile; andere keren kan ik dat niet. De straatnaamborden zijn veranderd of verdwenen, dus nu vertrouw ik erop dat de app bepaalt of ik op een doordeweekse dag zelfs na 18.00 uur moet betalen. (Het is verwarrend dat een app soms zegt dat parkeren niet beschikbaar is, terwijl dat echt zo is betaling is niet beschikbaar – omdat betaling niet vereist is.) De apps loggen mij soms uit, en dan moet ik mijn app voor wachtwoordbeheer gebruiken om weer in te loggen. Of, erger nog, mijn telefoon is mogelijk „ontladen“, welke parkeerplaats dan ook app heb ik nodig omdat ik hem al een tijdje niet meer heb gebruikt, zodat ik hem opnieuw moet downloaden voordat ik de auto verlaat.
Soortgelijke frustraties spelen zich af bij veel van de apps die je kunt (of moet) gebruiken om een normaal leven te leiden. Zelfs activiteiten die ooit eenvoudig leken, kunnen ervoor zorgen dat je vast komt te zitten in een struikgewas van concurrerende apps. Vroeger opende ik de Hulu-app om streaming-inhoud op Hulu te bekijken, een app-equivalent van een oud televisiekanaal. Onlangs is Hulu onderdeel geworden van Disney+, dus ik kijk nu naar Hulu via de Disney+ app. Toen HBO een premiumservice introduceerde, kreeg ik de HBO Go-app zodat ik de shows ervan kon streamen. Toen werd HBO HBO Max, en ik kreeg die app, voordat HBO Max in Max veranderde, een situatie die zo ingewikkeld was als HBO moest er een FAQ over publiceren.
Ik zou graag willen denken dat dit hellelandschap tijdelijk is. Zullen mensen zich er niet tegen gaan verzetten als het aantal apps zich boven alle logica of nut vermenigvuldigt? En als platformeigenaren zoals Apple hun privacybeperkingen opvoeren, zullen bedrijven zich dan niet aanpassen? Reken er niet op. Onze app-ocalyps is al veel te ver gevorderd. Elke spleet van het hedendaagse leven is gekoloniseerd. Op elke tak van je leven en bij elke nieuwe verantwoordelijkheid zullen er steeds meer apps uit je telefoon komen. Je kunt er niet aan ontsnappen. Je zult er niet aan ontsnappen, zelfs niet als je sterft, omdat – natuurlijk –daar is ook een app voor.
