Misschien wel het meest opzienbarende aspect van de voortdurende ineenstorting van Manchester City, die hier doorging met een 2-1 nederlaag door een energieke, vrolijk ogende Aston Villa, is het ontbreken van enig gevoel van strijd, wanhoop of zelfs maar enige echte variatie. Jij hebt verloren. Opnieuw verliezen. Verlies op dezelfde manier.
Elf wedstrijden en acht nederlagen in die reeks, niemand buiten de spelers heeft echt enig idee hoe of waarom City is gereduceerd tot hoe ze er hier uitzagen, een team dat Dignitas-voetbal speelt, zich altijd al bewust van dat spook in de hoek van de kamer. het geluid van de zeis horen.
Op basis van dit bewijs kun je de spelers ook aan die lijst toevoegen. City was hier afwezig, hetzelfde silhouet, dezelfde kleuren, maar een team van stromannen en holle overhemden. Misschien is oorlog voeren met je eigen gastlichaam eigenlijk behoorlijk afmattend. Misschien vallen kunstmatige constructies gemakkelijker in elkaar. Dit was alsof je een plastic kerstboom in brand stak.
Hoe omschrijf je die anti-energie? Als je naar deze stad kijkt, is het alsof je naar een team kijkt dat een hekel heeft aan voetbal, terwijl het speelt als een team dat er dol op is. Het volgen van de spreuken van kronkelend bezit was als het kijken naar een robotstofzuiger die zich een weg baant door een Japans treinstation. Ordelijk, gecontroleerd, maar ook willekeurig en zinloos.
Er was hier tenminste iets nieuws. Voor het eerst ontmoette City tegenstanders die er echt van leken te genieten, en vooral genoten van hun fysieke voorsprong. Tien minuten na de tweede helft nam John McGinn balbezit met zijn rug naar het doel, voelde Ilkay Gündogan naderen en duwde feitelijk zijn achterste naar buiten, terwijl hij Gündogan weer op zijn hielen tikte, voordat hij wegdraaide met de bal.
Morgan Rogers at dit City-team de hele middag levend op en pestte het middenveld en de verdediging in strikte rotatie. Rogers is een briljant doelgerichte voetballer, gekneusd in de uitdaging, bereid om je dichtbij te brengen en zijn kracht te gebruiken. Op een gegeven moment in de eerste helft probeerde Bernardo Silva zich een weg te banen tot dicht bij het doel en Rogers stuiterde hem net van de bal, stormde langs Mateo Kovacic, stormde weg en werd uiteindelijk op de knieën afgesneden door Manuel Akanji.
Rogers stond ook aan de rand van City’s eerste elftal toen Jack Grealish arriveerde. En dit spel zou altijd resulteren in een nieuw couplet in de ballad van Handsome Jack, hoewel misschien niet op de manier waarop hij had gehoopt.
Villapark was bij de aftrap een heerlijke, lichte en frisse ruimte. Pep Guardiola is teruggekeerd naar zijn zwarte midwinterparka, hier gecombineerd met een zwarte broek en schoenen, en loopt als een Jedi over de zijlijn op weg naar een begrafenis. Hij startte Grealish aan de linkerkant voor deze wedstrijd, en Grealish speelde redelijk goed. Hij was dringend met de bal. Hij maakte een reeks gehavende, versleten en af en toe opgeblazen schoten.
Wat voor soort voetballer is Grealish eigenlijk? Een creatieve? Een andere nul hier zorgde voor 36 wedstrijden zonder doelpunt en drie assists in anderhalf seizoen. Zijn beste tijden bij City kwamen als een dead pocket op de linkervleugel, die even op de bal kon rusten. Anders is Grealish gereduceerd tot een soort tactische leegte. De Maverick delen zijn eraf geschuurd. Wat heeft hen vervangen?
Zelfs een kampioenscoach heeft blinde vlekken. Het onvermogen om iets nieuws van Grealish te brengen lijkt te spreken over de bredere manier waarop Guardiola de huidige ineenstorting heeft aangepakt. Zeker, dezelfde dingen blijven gebeuren. Na zes minuten deed Villa wat de teams nu met City doen: met hoge snelheid doorbreken in de wijd open ruimtes achter het middenveld.
Tien minuten later viel het eerste doelpunt van dezelfde kant, dankzij een fraaie pass van Youri Tielemans, zodat Rogers weg kon gokken. Jhon Durán pakte de bal, draaide zijn heupen om Stefan Ortega uit balans te brengen en schoof de bal in de hoek.
na nieuwsbriefpromotie
De problemen van City kunnen op momenten als deze eenvoudige tactische wiskunde lijken. Ten eerste is er een gebrek aan druk op het middenveld, waardoor de tegenstanders tijd hebben om een pass te kiezen. Chuck in een hoge lijn. Voeg daar het gebrek aan defensief tempo aan toe om het te dekken. Plus een kribbe die weigert de methode in gevaar te brengen. Er is nu een formule om door dit team te lopen.
Maar het voelt nog steeds als iets diepers. Er schuilt een leegte in dit City-team, een gevoel dat ze hun eigen batterij hebben leeggemaakt, samen ouder zijn geworden, dit samen beu zijn geworden, zichzelf hebben aangedaan wat ze gewoonlijk andere teams aandoen.
Marco Silva heeft gesproken over de manier waarop City je ‘emotionele energie’ afvoert. Stel je voor dat je ze elke keer moet zijn. Stel je voor dat je nooit meer wegkomt van Guardiola en elke dag van de week het Pep-leven leidt. Stel je voor dat je Pep bent.
Onderweg zijn er enkele vreemde keuzes gemaakt. Erling Haaland is momenteel de enige sterspeler in zijn carrière bij City. Hij is ook de beste eenvoudige voetballer ter wereld. Haaland is voetbal-TikTok, het spel teruggebracht tot het meest meer-achtige, letterlijke element. Proberen een team om hem heen te verzamelen is hetzelfde als proberen een heel nummer op te bouwen rond een neusfluitsolo van 15 seconden. Het is een beetje bizar om Guardiola het te zien proberen.
De moderne stad is altijd een koud project geweest. Geld plus talent plus intelligentie plus bodemloze reserves hebben een reeks semi-gegarandeerde successen gecreëerd, bevrijd van ruwe kantjes, een machine ontworpen om te winnen. Wat gebeurt er als de wereld binnendringt? Iets dat daar een beetje op lijkt, blijkbaar.
