Het politieke begrip van de elite is sindsdien in dit raamwerk blijven steken. Politici en kiezers hebben zich op deze zogenaamde politieke realiteit gebaseerd, waardoor deze gaandeweg des te reëler lijkt. Ik verafschuw de uitdrukking ‘perceptie is realiteit’, maar in de politiek heeft het de concretiserende kracht van self-fulfilling prophecy.
Net als rivaliserende adellijke families in middeleeuws Europa strijden elites om macht en dominantie op basis van de arrogante veronderstelling dat hun onderdanen hun bezorgdheid delen over wie regeert in plaats van wat de heersers kunnen leveren.
In 2018 publiceerde de groep More in Common een grootschalig rapport over de “Verborgen stammen‚van de Amerikaanse politiek. De rijkste en witste groepen waren ‘toegewijde conservatieven’ (6%) en ‘progressieve activisten’ (8%). Deze stammen domineren de media, de partijen en het hoger onderwijs, en dicteren de concurrerende verhalen tussen rood en blauw, vooral op kabelnieuws en sociale media. Ondertussen woonde de overweldigende meerderheid van de Amerikanen in, of grensde aan, de ‘uitgeputte meerderheid’.
Meld u aan voor de Fulcrum-nieuwsbrief
Deze mensen hebben echter ‘geen verhaal’, zoals David Brooks schreef destijds. “Ze hebben geen samenhangend filosofisch wereldbeeld om hun denken te organiseren en actie af te dwingen.”
Het ontbreken van een verhaal lijkt misschien een zeer postmodern probleem, maar in een postmoderne elitecultuur zijn postmoderne problemen echte problemen.
Het is vermeldenswaard dat Rood versus Blauw Amerika niet is ontstaan ex nihilo. De jaren negentig waren een tijd waarin de economie en de overheid leken te functioneren, zowel in binnen- als buitenland. Als gevolg hiervan leunden elites op het narcisme van kleine verschillen om politiek en cultureel voordeel te behalen. Ze blijven geobsedeerd door concurrerende, vaak apocalyptische verhalen.
Dat laat de meeste Amerikanen buiten beschouwing. De gladiatorenstrijders van kabelnieuws, redactionele pagina’s en de academische wereld, en hun superfan-toeschouwers, kunnen zich deze gevechten veroorloven. Leden van de uitgeputte meerderheid zijn meer geïnteresseerd in louter competentie.
Ik denk dat dit de verborgen eenheid is die de elites missen.
Dit is de reden waarom we zittende partijen steeds uit de macht gooien: ze worden gekozen met veelbelovende bevoegdheden, maar raken ontspoord – of verleid – door fanservice aan, of het bedriegen van, de elites die het nationale gesprek domineren.
Er is een verschil tussen competentie en expertise. Een van de meest diepgaande politieke veranderingen van de afgelopen jaren is de scheiding tussen noties van erkende expertise en competentie in de echte wereld. Dit is geen nieuw thema in het Amerikaanse leven, maar de pandemie en de neiging tot identiteitspolitiek hebben het wantrouwen jegens experts op ongekende wijze vergroot.
Dit is vooral een probleem voor links, omdat het veel meer in credentialisme investeert dan rechts. Sommige progressieven realiseren zich plotseling dat ze te veel in de economie hebben geïnvesteerd autoriteit van deskundigen en te weinig in de vaardigheid van experts om te bieden wat mensen willen van de overheid, betaalbare huisvesting, fatsoenlijk onderwijs, lage criminaliteit, enz. The New York Times‘ Ezra Klein zegt dat hij het beu is om het gezag van overheidsinstellingen te verdedigen. In plaats daarvan: ‘Ik wil dat ze werken.’
Een van de redenen waarom progressieven Trump zo beledigend vinden, is zijn absolute onvermogen om de taal van expertise te spreken – die vol staat met gecodeerde elite-sjibbolets. Maar Trump schreeuwt werkelijk de taal van competentie.
Ik bedoel niet dat hij daadwerkelijk bekwaam is in het regeren. Maar hij is feitelijk bot als hij leiders, experts en elites – van beide partijen – dom, ineffectief, zwak en incompetent noemt. Hij verloor in 2020 omdat de kiezers niet geloofden dat hij echt goed was in regeren. Hij won in 2024 omdat de uitgeputte meerderheid tot de conclusie kwam dat de regering-Biden er slecht in was. Nostalgie naar de pre-pandemische economie met lage inflatie was genoeg om de kiezers ervan te overtuigen dat het Trumpiaanse drama de aanvaardbare prijs is die moet worden betaald voor een goede economie. Drie uit van de vier Amerikanen die “ernstige ontberingen” ervoeren vanwege de inflatie, stemden op Trump.
Het genie van Trump meest effectieve advertentie — “Kamala is voor zij/hen, president Trump is voor jou” – was dat het tegelijkertijd rood vlees van de cultuuroorlog was en een argument dat Harris zich meer zorgen maakte over de zorgen van de boetiekelite dan over de dagelijkse zorgen.
Als Trump daadwerkelijk een competente regering kan afleveren, kan hij van de Republikeinse Partij een generatie lang de meerderheidspartij maken. Om talloze redenen is dat zo groot dat het vanuit de ruimte zichtbaar is. Maar de kans is er – en is er altijd al geweest.
Goldberg is hoofdredacteur van The Dispatch en presentator van de podcast The Remnant. Zijn Twitter-handvat is @JonaDispatch.
©2024 Tribune Content Agency, LLC.
