Onderdeel van de serie
Strijd en solidariteit: schrijven voor de Palestijnse bevrijding
De winter bij ons thuis in Gaza was altijd een seizoen van liefde, warmte en de onweerstaanbare geur van heerlijk eten. Na het tijdloze advies van mijn grootmoeder – “Als het koud wordt, bereid dan verse olijfolie en hout voor” – brachten onze voorbereidingen voor het seizoen ons dichter bij elkaar. De winter betekende familiebijeenkomsten en gezellige vakanties, vooral op stormachtige dagen waarop harde wind en zware regenval aanleiding gaven tot sluiting van scholen. De aankondiging van een feestdag werd door mijn broers en zussen met onbedwingbare vreugde ontvangen, alsof elke regenachtige dag de beste momenten van hun leven beloofde.
De ochtenden waren mijn favoriete onderdeel van die winterdagen. Ze begonnen met het stomen van kopjes sahlabeen traditioneel romig drankje, gecombineerd met repen pure chocolade. We dronken langzaam en genoten van de warmte terwijl we keken naar de regen die in ritmische watervallen viel en de aarde nieuw leven inblazen. De tuin van mijn grootmoeder was tijdens deze momenten een magisch gezicht. Overal strekte het levendige groen zich uit over de grond, en de lucht was rijk aan de frisse, aardse geur van vochtige bladeren. Het inademen voelde alsof je je longen vulde met pure opluchting, een kalmte die je ziel leek te reinigen.
De vredige stilte van deze ochtenden werd altijd onderbroken door de opgewekte stem van mijn moeder, die riep: ‚Kom langs! Het ontbijt staat klaar!” Haar woorden droegen de belofte van een feestmaal in zich: gouden, knapperige falafel, romige hummus rijkelijk besprenkeld met olijfolie van de recente oogst, en dampende kopjes geurige thee. Het olijvenoogstseizoen was net afgelopen, dus de versgeperste olijfolie sierde bijna elk gerecht op onze tafel. Mijn vader zei vaak: “De smaak van olijfolie is een welverdiende beloning voor alle zorg die ik aan de bomen heb besteed en de zware oogstweken.”
Tegen de middag zou de regen meestal afnemen, waardoor we ons in de tuin konden wagen. Sinaasappelen glinsterden van de regendruppels die als verspreide diamanten aan hun huid bleven kleven. We plukten ook spinazie, die weelderig en levendig was geworden door het regenwater. Mijn broertje Osama had een speciale band met het spinazieveld, omdat hij mijn vader had geholpen met het planten van de zaden. Het zien van de bladeren die groot en diepgroen werden, vervulde hem met trots. Zijn vreugde was aanstekelijk toen hij in plassen sprong, overal water opspatte en schreeuwde: ‚Mijn spinazie! Mijn spinazie! Kijk eens hoe groot het nu is!”
Terwijl donkere wolken zich aan de horizon begonnen te verzamelen, wat de komst van regen aankondigde, haastten we ons van opwinding naar huis. Mijn moeder, altijd afgestemd op het ritme van de seizoenen, begon haar kenmerkende spinazietaarten te bereiden. De keuken vulde zich met de geruststellende geur van vers deeg en aardse spinazie, vermengd met de rijke geur van olijfolie terwijl ze die rijkelijk over de taarten sprenkelde.
Wat ooit een toevluchtsoord van vrede en groei was, is van de aarde gescheurd en laat alleen de littekens achter van een brutale aanval op alles wat van mij was.
Toen de taarten goudbruin en perfect knapperig uit de oven kwamen, contrasteerde hun hete korstjes prachtig met de zachte, smaakvolle vulling. Het nemen van de eerste hap was puur genieten; je kon niet anders dan glimlachen. Hun smaak in de winter had een bijzondere magie, alsof de koude lucht ze nog bevredigender maakte.
De nacht was een tijd van verhalen en warmte, een heilig uur waarop we samenkwamen rond mijn grootmoeder. De flikkerende gloed van het vuur danste over haar gezicht terwijl ze ons meevoerde naar een wereld vol herinneringen en geschiedenis. Ze vertelde levendige verhalen over ons thuisland, Beit Daras, en schilderde foto’s van de weelderige velden en het leven dat het ooit had. Haar stem werd zwaar van verdriet als ze sprak over de Nakba, de hartverscheurende gebeurtenissen die haar en talloze anderen dwongen hun huizen te verlaten. Door haar verhalen kwam het verleden tot leven en nestelde het gewicht van ons erfgoed zich diep in ons hart.
Geen avond was compleet zonder de geruststellende rituelen die gepaard gingen met het vertellen van haar verhalen. De geur van kastanjes die boven het vuur roosterden, vermengde zich met de zoete citrusgeur van sinaasappels die we met gretige handen pelden. Het geknetter van het vuur, de rijke smaak van de warme kastanjes en de heldere sappigheid van de sinaasappels creëerden een perfecte harmonie, waardoor het moment bijna heilig werd.
Ondanks de meedogenloze belegering hebben we manieren gevonden om momenten van vreugde te creëren die ons even hebben bevrijd van de gevangenisachtige omstandigheden in Gaza. Toch beschouwt de Israëlische bezetting deze momenten als een luxe die we niet verdienen, waarbij systematisch alle mooie dingen worden vernietigd die de winter ooit tot een tijd van warmte en verwondering maakten.
Nu zijn alle vreugden die ik ooit kende tot as gereduceerd. Terwijl ik deze woorden schrijf, waarin ik een nieuwe winter verwelkom, vallen de tranen – elke druppel is een stil bewijs van wat verloren is gegaan: mijn moeder, mijn grootmoeder, mijn huis en mijn tuin, ooit vol leven en vitaliteit, nu tot niets gereduceerd. De rijke, groene grond die ooit schoonheid koesterde, is verdord, geheel opgeslokt door de verwoesting die de bloedige invasie van Israël heeft aangericht. Wat ooit een toevluchtsoord van vrede en groei was, is van de aarde gescheurd en laat alleen de littekens achter van een brutale aanval op alles wat van mij was.
Wat ooit een seizoen van zachte geneugten was, is er een van onverzettelijk lijden geworden, omdat elke koude dag een last van verlies en verdriet met zich meebrengt.
De Israëlische bezetting heeft de winter tot een meedogenloze nachtmerrie gemaakt, waarbij warmte is vervangen door een onverzettelijke, bijtende kou, en stabiliteit door de altijd aanwezige angst voor ontheemding. De ooit levendige kleuren van de winter, gevuld met leven en belofte, zijn verteerd door de donkere tinten van bloed, vernietiging en dood. Wat ooit een seizoen van stille schoonheid was, is nu een grimmige herinnering geworden aan de ondenkbare verliezen die we lijden.
De winter was vroeger mijn favoriete seizoen, een tijd waar ik met spanning naar uitkeek. Maar nu heeft het al zijn schoonheid verloren en is het veranderd in een voortdurende herinnering aan verdriet en ontberingen. De kilte die ooit een verfrissende stilte bracht, snijdt nu door mijn botten, en de stilte van het seizoen voelt meer als een angstaanjagende stilte. Wat ooit een seizoen van zachte geneugten was, is er een van onverzettelijk lijden geworden, omdat elke koude dag een last van verlies en verdriet met zich meebrengt.
Help ons ons voor te bereiden op de eerste dag van Trump
Trump is druk bezig met de voorbereidingen voor de eerste dag van zijn presidentschap – maar dat is ook zo Waarheid.
Trump heeft er geen geheim van gemaakt dat hij een sloopaanval plant op zowel specifieke gemeenschappen als de democratie als geheel, te beginnen op zijn eerste dag als president. Nu er voor 20 januari meer dan 25 uitvoeringsbesluiten en richtlijnen in de wachtrij staan, heeft hij beloofd ‘het grootste deportatieprogramma in de Amerikaanse geschiedenis te lanceren’, de antidiscriminatiebescherming voor transgenderstudenten terug te draaien en een ‘borrel, boor, boor’-aanpak te implementeren. de olie- en gaswinning opvoeren.
Organisaties zoals Waarheid worden ook bedreigd door wetgeving als HR 9495, de ‘non-profit killer bill’ die de minister van Financiën in staat zou stellen elke non-profit organisatie tot ‘terroristische ondersteunende organisatie’ te verklaren en de belastingvrijstelling zonder eerlijk proces te ontnemen. Progressieve media zoals Waarheid die zich moedig heeft geconcentreerd op de berichtgeving over de genocide van Israël in Gaza, staan in het vizier van het wetsvoorstel.
Als journalisten hebben wij de verantwoordelijkheid om naar de harde realiteit te kijken en deze aan u te communiceren. We hopen dat u, net als wij, deze informatie kunt gebruiken om u voor te bereiden op wat komen gaat.
En als u zich onzeker voelt over wat u moet doen in het licht van een tweede regering-Trump, nodigen wij u uit om daar een onmisbaar onderdeel van uit te maken Waarheid’s voorbereidingen.
Naast het berichten over de wijdverbreide aanval van draconisch beleid, versterken we onze middelen voor wat er zou kunnen komen voor de progressieve media: rechtszaken te kwader trouw tegen extreemrechtse geesten, wetgeving die ons de mogelijkheid wil ontnemen om belasting te ontvangen. aftrekbare donaties en een verdere beperking van ons bereik op sociale-mediaplatforms die eigendom zijn van de sycofanten van Trump.
We bereiden ons nu voor op de eerste dag van Trump: het opbouwen van een moedige coalitie van bewegingsmedia; het bereiken van de activisten, academici en denkers die we vertrouwen om een licht te laten schijnen op de innerlijke werking van autoritarisme; en van plan zijn journalistiek te gebruiken als instrument om bewegingen toe te rusten om de mensen, landen en principes te beschermen die het meest kwetsbaar zijn voor de vernietiging van Trump.
Om ons voor te bereiden hebben wij dringend uw hulp nodig. Zoals u weet is onze inzamelingsactie in december onze belangrijkste van het jaar en zal bepalend zijn voor de omvang van het werk dat we in 2025 kunnen doen. We hebben twee doelen gesteld: $104.000 inzamelen aan eenmalige donaties en daar nog eens 1340 aan toevoegen. nieuwe maandelijkse donoren vóór middernacht op 31 december.
Vandaag vragen we al onze lezers om een maandelijkse donatie te doen of een eenmalige donatie te doen – als een belofte om ons bij te staan op de eerste dag van Trumps presidentschap, en elke dag daarna, terwijl we journalistiek produceren die autoritarisme bestrijdt , censuur, onrechtvaardigheid en desinformatie. Je bent een essentieel onderdeel van onze toekomst. Sluit je aan bij de beweging door vandaag nog een fiscaal aftrekbare donatie te doen.
Als u de middelen heeft om een substantiële gift te doen, graaf dan diep in deze kritieke tijd!
Met dankbaarheid en vastberadenheid,
Maya, Negin, Saima en Ziggy
