Als je elke sciencefictionfilm had gezien die tussen december 1979 en december 1984 werd uitgebracht, zou je in de war zijn geweest. Veel van deze sciencefictionfilms leken niet alleen een beetje op elkaar, maar ze klonken ook enigszins op elkaar. 2010: het jaar waarin we contact maken (1984) En Star Trek: de film (1979) probeerden beiden te beweren dat Star Wars een kerkbank was De actie was uit en logge, langzaam bewegende ruimtemysteries waren binnen. Na het toevoegen van enkele enorme ruimteschepen en een vleugje onheilspellende muziek, compleet met een kosmische BRAAAM, was het recept compleet. En op 21 december 1979 was er de vreemdste Disney-film van allemaal: Het zwarte gat.
Maar net als 2010 En De film Het zijn heel verschillende films als je eenmaal op de details ingaat, Het zwarte gat is ook een vintage sci-fi-sneeuwvlok. De film wordt al lang bespot en bespot vanwege zijn tonale ongerijmdheid en wetenschappelijke onnauwkeurigheden, maar onder de problemen schuilt een geweldige film die letterlijk uniek is. Vijfenveertig jaar na de release is het de moeite waard om nog eens te bekijken.
Het zwarte gat vertelt het verhaal van een verloren ruimteschip, de Palominowaarbij we een ander verloren ruimteschip tegenkomen, de Cygnus. Het verschil is dat de Cygnus is al twintig jaar verloren en zit nu knus naast een zwart gat, en behoudt zijn positie met op maat gemaakte anti-zwaartekrachttechnologie gemaakt door het krankzinnige genie Dr. Hans Reinhardt (Maximilian Schell). De kleine bemanning van de Palomino bestaat uit een vrij algemene groep ruimtereizigers, Captain Holland (Robert Foster), Charlie Pizer (Joseph Bottoms) en Dr. Durant (Anthony Perkins). Deze geeuwopwekkende niet-personages worden overschaduwd door de enige vrouw in de film, Dr. Kate McCrae (Yvette Mimieux), de geschifte Harry Booth (Ernest Borgnine), en, cruciaal, Roddy McDowall als de stem van de schattige maar pittige robot. bekend als VINCENT.
Zonder VINCENT. en de hilarisch enge Reinhardt, niets aan de film zou werken. Net als het origineel uit 1956 Verboden planeetde karakters erin Het zwarte gat zijn bijna geheel vergeetbaar, behalve de coole robot en de megalomane slechterik. Critici hebben het gedrag van Hans Reinhardt vergeleken met dat van kapitein Nemo 20.000 mijlen onder zeemaar dankzij de alomtegenwoordige filmscore van John Barry scant Reinhardt meer als een Bond-schurk in een sci-fi-film waarin James Bond vergat op te nemen.
Het eigenlijke “zwarte gat” in Het zwarte gat doet er nauwelijks toe.
Disney/Kobal/Shutterstock
Als dit allemaal zo klinkt Het zwarte gat is een beetje een puinhoop, omdat het zo is, aangezien het basisconcept door verschillende schrijvers en regisseurs is gegaan voordat het de eerste PG-gewaardeerde live-action Disney-film werd. Het weet gewoon niet wat voor soort film het wil zijn. Is het een gezinsvriendelijke ruimte-ravotten in de stijl van 20.000 competities? Of is dit een donkerder, meer verwrongen horrorverhaal dat toevallig een schattige robot heeft?
Het zwarte gat is beide en geen van beide, en het zijn die tegenstrijdigheden die de film per ongeluk briljant maken. Uiteindelijk, Het zwarte gat is geweldig omdat het een ruimtemysterie is. Waarom is Reinhardt nog steeds op de Cygnus? Hoe zit het met zijn zombieachtige Android-dienaren? Hoe komt het dat de mesdraaiende handhaverrobot, Maximilian, zo’n eikel is? Terwijl de film een aantal van deze vragen beantwoordt, worden andere gewoon het weefsel van de film, waardoor constante vreemdheid onderdeel wordt van de kijkervaring.
De grote wending is niet alleen leuk, maar ook een van de griezeligste momenten ooit in een Disney-film. De grootste reden waarom de film het bekijken waard is, is echter vanwege de esthetiek. Er is rijkelijk gebruik gemaakt van matte schilderijen gemaakt door de legendarische ontwerper Peter Ellenshaw en zijn zoon Harrisondie de film allemaal een unieke en rijke kwaliteit geven. Je hebt het gevoel dat je de helft van de film in een schilderij zit, wat het materiaal naar het rijk van het borderline-surrealisme verheft. Of je wel of niet iets koopt wat gebeurt, doet er nauwelijks toe wanneer de Cygnus ziet er zo cool uit. De fysica van het zwarte gat is volslagen onzin, maar wat maakt het uit als je ziet hoe ongelooflijk het effect van de draaikolk eruit ziet?
Als je deze film niet leuk vindt door er alleen maar naar te kijken, denk ik niet dat we vrienden kunnen zijn.
Disney/Kobal/Shutterstock
Geen enkele moderne sciencefictionfilm zou er zo uit kunnen zien, vanwege de gebruikte technieken Het zwarte gat waren een vreemde mix van verleden en toekomst. De meeste films gebruikten toen nog niet zoveel matte schilderijen, en je ziet tegenwoordig zeker geen prachtige ruimtekunst meer in moderne sciencefictionfilms. Volgens de legende dat er voor de film 150 matte schilderijen zijn gemaakt, maar dat er maar een handvol daadwerkelijk is gebruikt. Dat detail is de perfecte manier om over na te denken Het zwarte gat. Het is in wezen een oefening in visuele en sonische kunst, maar een die niet volledig werd gerealiseerd in het eindproduct. De versie van Het zwarte gat die we hebben is diep onvolmaakt, maar de schoonheid en vreemdheid in die onvolmaaktheid is ongelooflijk en uniek.
