Mijn project voor 2025: een nieuwe kolom starten, ‘Verstoppen in het volle zicht’

Zeven jaar geleden, toen we allebei lezingen gaven op een boekenbeurs in Noord-Californië, ontmoette ik auteur Leslie Berlin. Ik pakte een exemplaar van haar boek, Troublemakers: de coming of age van Silicon Valleyen zette het vervolgens in mijn boekenplanken en (ik ben schaapachtig om toe te geven) vergat het prompt.

Zeven jaar later, toen tech-titanen in een krankzinnige draf rijkdom vergaarden en zich op steeds snodere manieren in het politieke proces mengden, kwam ik er eindelijk toe om het te lezen. Het is een wonderbaarlijk onthullende geschiedenis van de eerste decennia van de explosieve groei van Silicon Valley. Het beschrijft hoe de hightech-vernieuwers uit de jaren zestig en zeventig, en hun tegenhangers een generatie later, van iconoclastische, rebelse figuren uitgroeiden tot uiteindelijk economische titanen. Hun bedrijven behoren tot de grootste en machtigste ter wereld, en zij behoren als individuen tot de rijkste mensen die ooit op deze planeet hebben rondgelopen.

Ik wou dat ik Berlins boek jaren geleden had gelezen. Het heeft me geholpen een dieper inzicht te krijgen in de culturele en politieke krachten die de afgelopen tijd uit Silicon Valley zijn voortgekomen, en in het zelfvertrouwen en de hoogmoed die zo veel elites in de Valley kenmerken. Deze technologische whizzkids laten zich niet gevangen nemen en hebben doorgaans een opmerkelijk gebrek aan introspectie. Ze geloven dat ze het recht hebben om het universum te regeren, en ze hebben een buitengewoon systeem ontwikkeld om dat te bereiken: zich een weg banen naar wat zij zien als de toekomst, met weinig tot geen zorgen over de bijkomende schade.

Dat geldt ook voor de manier waarop technologiemiljardairs traditionele nieuwsorganisaties hebben overrompeld in hun zoektocht naar controle over de berichten en verhalen die gebruikers zien. En in toenemende mate geldt dit ook voor de regels en voorschriften die historisch gezien het nu o zo vreemde ideaal van geïnformeerde participatieve democratie hebben begrensd.

Wil je begrijpen hoe en waarom de oproep van Trump zo buitengewoon bleek tijdens de verkiezingen in november? Kijk eens naar de interventie van Elon Musk ter waarde van een kwart miljard dollar, en zijn manier om de balans van X resoluut in het voordeel van Trump te laten doorslaan, vooral als het gaat om reclame voor jonge mannen. Kijk naar de geruchten dat verspreidde zich als een lopend vuurtje op Facebookzonder enig verantwoordelijkheidsgevoel van de bedrijfseigenaren voor de schade die zij in de levens van mensen hebben veroorzaakt of de schade die zij aan de politiek hebben toegebracht. Kijk naar het rituele kussen van de ring uitgevoerd door Jeff Bezos en hoe de zijne Washington Post besteld zijn werknemers om Kamala Harris niet te onderschrijven. Kijk naar de extreemrechtse politieke agenda van Peter Thiel zijn beschermheerschap van opkomende politieke sterren zoals JD Vance.

En nu harken veel van diezelfde miljardairs het geld binnen. Bloomberg meldde dat Musks nettowaarde dat wel heeft met ruim 60 procent gestegen sinds de verkiezingen; De rijkste man ter wereld nadert nu de grens van een half biljoen dollar. Bezos en Zuckerberg lopen niet ver achter. Samen hebben ze nu activa ter waarde van $1 biljoen. Zoals Bernie Sanders onlangs opmerkte in een vernietigende tweetHet is een uiterst groteske opeenstapeling van rijkdom en macht – en een accumulatie die vrijwel zeker zal versnellen naarmate de Amerikaanse oligarchie van Trump in een hogere versnelling komt.

Wat het nog grotesker maakt, is dat Musk, Amerika’s meest in-your-face oligarch, zijn mannetje staat als medehoofd van het nieuw opgerichte ‘Department of Government Efficiency’, belast met het snijden in de overheidsuitgaven. federale uitgaven. Hij is te werk gegaan met zijn gebruikelijke gebrek aan tact en waardigheid, gericht op individuele ambtenaren bij ontploffingen op sociale media; intimiderende politieke figuren die misschien bedenkingen hebben bij de omvang van zijn voorstellen – of zelfs bij de legitimiteit van het mandaat van de niet-gekozen Musk om eenzijdig de hele federale regering opnieuw vorm te geven; het denigreren van de werkgewoonten van overheidsambtenaren, wanneer zijn eigen bedrijven te maken krijgen met beschuldigingen dat ze een werkplekcultuur hebben die tolerant is voor alles, van seksuele intimidatie tot racistische berichten; en meest recentelijk door te eisen dat het Congres geen tweeledige uitgavenwet goedkeurt, bedoeld om de overheidsoperaties te laten functioneren en federale werknemers hun broodnodige salaris te laten ontvangen.

Als je geen maagzuur krijgt bij het zien van de rijkste persoon ter wereld die zich voordoet als volkstribuun en een soepel door de Republikeinse Partij geleid Congres ertoe aanzet de regering te sluiten en honderdduizenden federale werknemers hun salaris te ontnemen, net op tijd voor de vakantieseizoen, ik weet niet wat je veren zal verstoren.

Om er niet al te veel nadruk op te leggen, maar Musk behandelt, met de volledige zegen van Trump, Amerika zoals hij X behandelde; hij beschouwt het als zijn persoonlijke prijs, als veroverd bedrijfsgebied, waarvan hij over de bezittingen kan beschikken zoals hij dat nodig acht. En een eerlijk proces is verdoemd.

Dat is zoveel van Amerika lijkt oké Het is buitengewoon dat Musk zichzelf zulke extreme krachten toeëigent. Maar aan de andere kant is een groot deel van ons huidige politieke en culturele moment volkomen abnormaal.

En dat brengt mij bij het punt van deze column. Sinds begin 2021 schrijf ik mijn column ‘Linkerkust’, waarin ik politieke trends en reilen en zeilen in het kust- en woestijnwesten onderzoek. Volgens mijn telling is dit nummer 180. Ik heb van elke minuut genoten.

Door vier jaar lang columns over de westerse staten te schrijven, ben ik er steeds meer van overtuigd geraakt dat dit deel van het land nu pas tot zijn volledige politieke volwassenheid en potentieel komt – en dat het uiteindelijk een sleutelrol zal spelen bij het herijken van Amerika op het gebied van de economie. een meer progressieve richting. Maar met de komst van een tweede presidentschap van Trump, gesteund door mensen als Musk en zijn oligarchische handlangers, is het tijd om opnieuw te focussen. En dus zal ik me in het nieuwe jaar opnieuw verdiepen in alles wat met Trumpworld te maken heeft.

Mijn nieuwe column, ‚Hiding in Plain Sight‘, zal op tijd van start gaan voor de inauguratie van Amerika’s eerste wegens misdrijf veroordeelde, opstand-inspirerende president. Als dit, zoals zovelen van ons verwachten, inderdaad een overweldigend presidentschap blijkt te zijn – een historisch ongekende oefening in opvliegendheid, corruptie en wreedheid, maar ook in een spectaculair antidemocratische en autoritaire praktijk – zullen de media een bijzonder cruciale rol te spelen. Mijn hoop is dat ‘Hiding in Plain Sight’ een licht zal schijnen op de donkere plekken en lelijke politieke realiteiten waarvoor te veel Amerikanen, door hun lot met Trump te bepalen, ervoor kiezen een oogje dicht te knijpen. Het is mijn bedoeling dat ik, wanneer vreselijk beleid en oligarchische deals hun intrede doen, wanneer kwetsbare mensen nog kwetsbaarder worden door de Trumpiaanse aanval op de gebouwen van de burgermaatschappij, de lezers kan helpen begrijpen wat er op het spel staat en de weg vooruit te vinden.

Twee en een halve eeuw geleden schreef Thomas Paine in Gezond verstand“De overheid is, net als kleding, het teken van verloren onschuld; de paleizen van koningen zijn gebouwd op de ruïnes van de prieelen van het paradijs.”

De nieuwe oligarchen van Amerika zijn hard aan het werk om hun eigen citadellen te bouwen bovenop de puinhopen, niet die van het paradijs, maar van een levendige, zij het gebrekkige Amerikaanse democratie. Trump houdt onze democratie al jaren gevangen en zijn aanhangers dreigen met bloedige chaos als hij zijn zin niet krijgt. Jarenlang hebben zijn facilitators samengespannen in zijn aanval op het concept van de waarheid en op de instellingen die een pluralistische samenleving en de vreedzame machtsoverdracht mogelijk maken.

Ondanks zijn omvangrijke cv op het gebied van het strafrecht keert Trump nu terug naar het Witte Huis. Hij zal op 20 januari zijn hand opsteken en een plechtige eed afleggen om de Grondwet en het op regels gebaseerde bestuurssysteem te handhaven, dat hij vier jaar geleden heeft ontheiligd. In de lange geschiedenis van Amerika zal dit zeker tot de meest hypocriete momenten behoren.

Huil, het geliefde landschreef de Zuid-Afrikaanse schrijver Alan Paton ooit. Het is een bijzonder toepasselijke zin voor ons moment. Ja, ik zal huilen. Ik zal huilen om alle schade die deze nieuwe toekomstige farao’s hebben aangericht. Maar dan ga ik schrijven, want dat is wat ik doe.