Wist u dat personen die de leeftijd van 100 jaar bereiken, vanaf hun zestigste consequent een lager glucose-, creatinine- en urinezuurgehalte handhaven? Uit een studie gepubliceerd in GeroScience, met gegevens van 44.636 deelnemers in Zweden, blijkt dat zeer weinig honderdjarigen eerder in hun leven een glucosegehalte boven de 6,5 mmol/l of een creatininegehalte boven de 125 µmol/l hebben.1
Als u deze biomarkers begrijpt, krijgt u waardevolle inzichten in de factoren die bijdragen aan een langer en gezonder leven. Deze verschillen in biomarkers verschijnen lang vóór de dood, wat erop wijst dat genetica en levensstijlkeuzes een belangrijke rol spelen bij het bevorderen van een lang leven.
Nu de wereldbevolking ouder wordt, trekt het blootleggen van de biologische basis van een dergelijke uitzonderlijke levensduur steeds meer aandacht van onderzoekers. Dit onderzoek belicht niet alleen de unieke gezondheidsprofielen van honderdjarigen, maar biedt ook praktische kennis over hoe u uw eigen gezondheid kunt optimaliseren voor een levendiger en langer leven.
Baanbrekende inzichten in de gezondheid van honderdjarigen
De GeroScience-studie onderzocht de biomarkerprofielen van individuen die 100 jaar oud worden vergeleken met degenen die dat niet zijn, op zoek naar de belangrijkste verschillen in bloedmarkers die zouden kunnen bijdragen aan de waarschijnlijkheid van het bereiken van de status van honderdjarig bestaan.2
Het onderzoek richtte zich op een diverse populatie Zweden tussen de 64 en 99 jaar oud, die allemaal deel uitmaakten van het Amoris-cohort. Gedurende een periode van 35 jaar ondergingen deze personen gezondheidsbeoordelingen waarbij op bloed gebaseerde biomarkers werden gemeten die verband hielden met verschillende lichaamsfuncties, waaronder ontstekingen, metabolisme, lever- en nierprestaties, evenals indicatoren van ondervoeding en bloedarmoede.3
Van deze groep bereikten 1.224 individuen, of ongeveer 2,7%, de mijlpaal van 100 jaar oud, waarbij een aanzienlijke meerderheid (84,6%) vrouw was.4
Zoals gezegd vertoonden honderdjarigen vanaf hun zestigste consequent lagere niveaus van glucose, creatinine en urinezuur. Glucose, algemeen bekend als bloedsuikerspiegel, is essentieel voor energie, maar hoge niveaus leiden tot gezondheidsproblemen zoals diabetes. Creatinine is een afvalproduct dat wordt gegenereerd door het spiermetabolisme, en hoge niveaus duiden vaak op een verminderde nierfunctie. Urinezuur is een ander afvalproduct dat, wanneer het verhoogd is, bijdraagt aan aandoeningen zoals jicht.5
Het alomvattende karakter van deze studie levert robuust bewijs ter ondersteuning van het idee dat specifieke biomarkers nauw verbonden zijn met een uitzonderlijke levensduur. De grote steekproefomvang en de lange follow-upperiode vergroten de betrouwbaarheid van de bevindingen, waardoor ze van belang zijn op het gebied van verouderingsonderzoek.6 Bovendien biedt de focus op een verscheidenheid aan biomarkers die verband houden met verschillende aspecten van de gezondheid een holistisch beeld van de factoren die bijdragen aan het leven na een eeuw.
Levensduur begrijpen via biomarkers
Biomarkers zijn als het rapport van uw lichaam en bieden inzicht in uw metabolische gezondheid en uw potentieel voor een lang leven. Wanneer u tests voor glucose, creatinine en urinezuur ondergaat, krijgt u in feite een momentopname van hoe goed uw lichaam zijn interne processen beheert.
Deze tests zijn belangrijk omdat ze niet alleen uw huidige gezondheidsstatus onthullen, maar ook wijzen op genetische en levensstijlinvloeden die uw verouderingsproces kunnen beïnvloeden. Conventionele methoden gaan echter vaak voorbij aan de complexiteit van veroudering. Daarom is het lopende onderzoek gericht op het verfijnen van deze tests voor een betere nauwkeurigheid.
Hoewel uit het onderzoek bleek dat het handhaven van lagere glucose- en creatininewaarden vanaf je zestigste in verband wordt gebracht met een verhoogde kans op het bereiken van de leeftijd van 100 jaarOm te begrijpen hoe deze factoren tot een lang leven leiden, moet je kijken naar hoe ze in de loop van de tijd op elkaar inwerken.
Lagere glucosespiegels verminderen bijvoorbeeld de druk op de insulineregulatiesystemen van uw lichaam, waardoor uw risico op het ontwikkelen van diabetes en de daarmee samenhangende complicaties wordt verlaagd.7 Efficiënt glucosebeheer zorgt ervoor dat cellen de nodige energie ontvangen zonder de schadelijke effecten van een hoge bloedsuikerspiegel.
Op dezelfde manier duiden lagere creatininewaarden op een betere nierfunctie, wat essentieel is voor het filteren van afvalstoffen uit uw bloed. Gezonde nieren verwijderen efficiënt gifstoffen en beheren de vochtbalans, waardoor aandoeningen zoals nierziekten worden voorkomen die de algehele gezondheid en levensduur aanzienlijk beïnvloeden.8
Urinezuur, hoewel noodzakelijk in kleine hoeveelheden, wordt problematisch als de niveaus te hoog zijn. Verhoogd urinezuur leidt tot de vorming van kristallen in de gewrichten, wat pijnlijke aandoeningen zoals jicht veroorzaakt, en draagt ook bij aan nierstenen en nierziekten.9 Door de urinezuurspiegels onder controle te houden, verminderen honderdjarigen het risico op deze pijnlijke en invaliderende aandoeningen, waardoor een gezondere en actievere levensstijl tot op hoge leeftijd wordt ondersteund.
Bloedbiomarkers onthullen geheimen over een lang leven
Naast lagere niveaus van glucose, creatinine en urinezuur bleek uit de studie dat honderdjarigen ook lagere niveaus van aspartaataminotransferase (ASAT), gamma-glutamyltransferase (GGT), alkalische fosfatase (ALP) en lactaatdehydrogenase (LD) vertoonden – enzymen gerelateerd op de leverfunctie en het algehele metabolisme – en het totale ijzerbindende vermogen (TIBC).10
TIBC weerspiegelt de ijzertransportcapaciteit van uw lichaam. Lagere TIBC-niveaus, naast een hoger totaal ijzer, duiden op een meer gereguleerd ijzermetabolisme dat overmatige ijzerophoping voorkomt, waarvan bekend is dat het oxidatieve schade en ontstekingen veroorzaakt.11 Deze regelgeving helpt chronische ziekten te voorkomen en de cellulaire gezondheid in de loop van de tijd te behouden.
Interessant genoeg bleek uit de studie dat honderdjarigen een kleinere verandering in biomarkerwaarden hadden tussen hun eerste en tweede metingen vergeleken met niet-honderdjarigen. Deze stabiliteit in biomarkerniveaus duidt op een meer consistente fysiologische toestand.12
Bovendien suggereert het hogere aandeel vrouwen onder honderdjarigen dat geslacht een rol speelt bij de levensduur. Vrouwen hebben over het algemeen een langere levensduur dan mannen, en deze studie versterkt die trend door aan te tonen dat een aanzienlijke meerderheid van de honderdjarigen vrouw is.13
Over het geheel genomen biedt het GeroScience-onderzoek waardevolle inzichten in de biologische factoren die aan de basis liggen van een lang leven. Door de rol van specifieke biomarkers zoals glucose, creatinine en urinezuur te identificeren en te begrijpen, begrijpen onderzoekers de routes die leiden tot een lang en gezond leven beter.14 Deze bevindingen vergroten niet alleen onze kennis over ouder worden, maar maken ook de weg vrij voor het ontwikkelen van gerichte strategieën om een lang leven te bevorderen en de levenskwaliteit voor toekomstige generaties te verbeteren.15
Dat gezegd hebbende, is het lastig om de waarschijnlijkheid van een lang leven te diagnosticeren aan de hand van biomarkers. Vaak ligt de uitdaging in het feit dat deze markers fluctueren als gevolg van tijdelijke omstandigheden of veranderingen in levensstijl. Een enkele hoge glucosewaarde duidt bijvoorbeeld mogelijk niet op een probleem op de lange termijn, maar eerder op een voedingskeuze op de korte termijn. Deze variabiliteit kan tot verkeerde interpretaties leiden als deze niet wordt meegenomen in de context van een bredere gezondheidsbeoordeling.
Bovendien zorgen de beperkingen van de huidige diagnostische methoden ervoor dat sommige nuances van veroudering over het hoofd worden gezien. Veel tests zijn gebaseerd op klinische richtlijnen die niet altijd van toepassing zijn op oudere populaties, wat tot verkeerde diagnoses leidt. Als gevolg hiervan is er een groeiende behoefte aan meer gepersonaliseerde benaderingen die rekening houden met de individuele gezondheidsgeschiedenis en genetische achtergronden. Dit zou helpen bij het verschaffen van een nauwkeuriger beeld van de kans dat iemand een risico loopt uitzonderlijke levensduur.
Tips om uw levensduur te maximaliseren
Als u uw levensduur wilt verlengen, is een belangrijk uitgangspunt het verminderen van uw inname van linolzuur (LA), een meervoudig onverzadigd omega-6-vetzuur dat voorkomt in zaadoliën en de meeste bewerkte voedingsmiddelen.
Wanneer je LA consumeert, ondergaat het verschillende metabolische processen, wat leidt tot de vorming van bioactieve metabolieten zoals geoxideerde linolzuurmetabolieten (OXLAMs) en arachidonzuur (AA). Deze metabolieten verstoren de insulinesignalering, een onderdeel van het op peil houden van uw bloedglucosewaarden.
Overtollig LA beïnvloedt ook de urinezuurspiegels. In feite verhoogde de hoge inname van plantaardige oliën en ander LA-rijk voedsel tijdens de zwangerschap door de moeder de bloedspiegels van urinezuur bij mannelijke nakomelingen.16 De voornaamste reden waarom overtollig LA is schadelijk voor uw gezondheidDit komt echter omdat het uw cellulaire krachtcentrales – de mitochondriën – verstoort.
Uw mitochondriën produceren adenosinetrifosfaat (ATP), de essentiële brandstof die ervoor zorgt dat uw cellen blijven functioneren en zichzelf herstellen. Zonder energie kunnen uw cellen zichzelf niet herstellen en regenereren. Het fundamentele probleem dat ten grondslag ligt aan de meeste chronische ziekten is dus dat uw cellen niet genoeg energie produceren.
Dit onderwerp wordt gedetailleerd behandeld in mijn nieuwste boek, ‘Uw gids voor cellulaire gezondheid: ontsluiten van de wetenschap van een lang leven en vreugde.’ De gezondheid van de mitochondriën is de sleutel tot de algehele gezondheid, omdat uw mitochondriën verantwoordelijk zijn voor het produceren van de energie die nodig is voor alle lichaamsfuncties, inclusief de energie die nodig is om ouderdomsziekten te voorkomen en een uitzonderlijk lang leven te bereiken.
Zorg er naast het verminderen van LA voor dat u voldoende koolhydraten binnenkrijgt om aan uw energiebehoeften te voldoen. Geef prioriteit aan hele, minimaal verwerkte koolhydraatbronnen, zoals heel fruit, en introduceer vruchtensap met vruchtvlees om de darmgezondheid te ondersteunen.
Voor personen met een ernstig verminderde darmgezondheid kunt u dextrosewater of pulpvrij sap gebruiken, waarbij u ervoor zorgt dat u na verloop van tijd langzaam nipt. Vermijd vezelrijk voedsel om mogelijke schade aan uw darmmicrobioom en verhoogde endotoxineniveaus te voorkomen.
Naarmate uw cellulaire energie en darmgezondheid verbeteren, kunt u geleidelijk zetmeel en complexe koolhydraten opnemen om de bloedsuikerspiegel te stabiliseren en de insulinegevoeligheid te verbeteren. Zorg er bovendien voor dat ongeveer een derde van uw eiwitinname uit collageen bestaat om uw metabolische gezondheid te ondersteunen.
Naast een dieet kunt u ook regelmatige lichaamsbeweging en dagelijkse beweging in uw routine integreren om de metabolische functies te ondersteunen en het risico op chronische ziekten te verminderen. Oefen stressbeheersingstechnieken zoals meditatie of yoga, zorg voor voldoende slaap en minimaliseer de blootstelling aan gifstoffen uit het milieu, inclusief het vermijden van zaadoliën en andere stoffen die schadelijk zijn voor de cellulaire gezondheid.
Naast LA, blootstelling aan synthetische stoffen hormoonontregelende chemicaliën (EDC’s), oestrogeen en doordringende elektromagnetische velden (EMF’s) belemmeren ook het vermogen van uw cellen om efficiënt energie te genereren. Overweeg bovendien het gebruik van farmaceutische kwaliteit methyleenblauw zoals voorgeschreven door een beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg om de cellulaire energieproductie te ondersteunen. Door deze gebieden aan te pakken, handhaaft u optimale biomarkerniveaus, voorkomt u vroegtijdige veroudering en bevordert u op natuurlijke wijze een lang leven.
