IAls je een Xbox en enig verstand hebt, geef je dit uit Kerstmis het nieuwe Indiana Jones-spel spelen. En misschien ben je zelfvoldaan over het feit dat het een getimede exclusiviteit is, waardoor PlayStation-bezitters als Victoriaanse wezen hun neus tegen het matglas moeten drukken.
Maar droog je tranen, PS5-fans, want ik heb de game gevonden die Kerstmis zal redden. En het kost 79p. Zeg hallo en ho ho ho tegen Santa’s Speedy Quest.
Ik ontdekte dit juweeltje toen ik de PlayStation Store doorzocht op zoek naar goedkope, vreselijke games om mee te lachen op mijn Twitch-stream. (Dit is ook hoe ik de baanbrekende klassieker Stroke the Beaver ontdekte, maar dat is het nog een verhaal.) SSQ past precies, omdat het ongelooflijk goedkoop is (het is eigenlijk maar 23 cent als je een PlayStation Plus-abonnement hebt) en ogenschijnlijk verschrikkelijk. Maar het is ook verslavend, hilarisch en veel gelaagder dan het op het eerste gezicht lijkt.
Op een bepaald moment tijdens de stream heb ik het misschien omschreven als het hoogtepunt van het videogamemedium. Dat is misschien een beetje sterk, net zoals de drie pinten Baileys die ik vooraf had gedronken. Maar ik blijf bij de bewering dat Santa’s Speedy Quest op zijn eigen simplistische, duivelse manier een werk van verwrongen genialiteit is.
Zoals je zou verwachten, heeft SSQ niet de blockbuster-lak en hoge productiewaarden van Indiana Jones en de Great MacGuffin. Het lijkt erop dat het in Microsoft Paint is gemaakt. Ook bevat het geen originele gameplay-ideeën, tenzij je “Flappy Bird, but make it Santa” als innovatief beschouwt.
Het is een verzameling van acht minigames. Ze zijn allemaal bekend. Geen van hen zou op zichzelf een spannend aanbod zijn. Twee van de spellen zijn variaties op het concept van “ontwijk de sneeuwbal”, waarbij de variatie is of de sneeuwballen verticaal of horizontaal naar je toe komen. Er zijn geen verzamelobjecten, gezondheidsdrankjes of power-ups. Er is geen multiplayer-modus, geen online spelen. Je kunt het niet eens pauzeren – druk op start en het spel gaat door op de achtergrond, met de metafysisch uitdagende boodschap: “JE KUNT DIT SPEL NIET STOPPEN.”
Het lijkt weer net Kerstmis 2008. Destijds betekende het succes van de Wii dat de markt werd overspoeld met collecties minigames die in kwaliteit varieerden van arm tot berooid. Ik werd gedwongen veel van hen te beoordelen alleen maar om op eerste kerstdag eten op tafel te zetten, en eindigde een existentiële crisis hebben tijdens Hasbro Family Game Night. Ik ben er nog steeds niet zeker van of het de moeite waard was om gek te worden voor een Viennetta.
Maar hier is de twist: Santa’s Speedy Quest laat je niet kiezen welke minigame je wilt spelen. Je moet ze allemaal spelen. In willekeurige volgorde. Opeenvolgend, zonder pauzes. Slechts een paar seconden per keer. In een steeds sneller tempo, dat met schijnbaar willekeurige tussenpozen toeneemt.
„SNELHEID IS NU 1,4X“, zal de game tegen je schreeuwen. 2,6X. 3,2X. Dit vormt een bijzondere uitdaging voor je hersenen, omdat ze herhaaldelijk worden gedwongen om te schakelen tussen bekende gameplay-mechanismen die op ongelooflijke snelheden draaien, zonder voorafgaande kennisgeving. Ondertussen blijft een electro-pianoversie van Jingle Bells eindeloos op de achtergrond doorlopen, ook steeds sneller, waardoor de noten vervormd en verminkt raken, alsof je in een horrorfilm zit die zich op een kermis afspeelt. Je kunt dit spel niet stoppen.
En hier is de kicker, het duivelse detail dat Santa’s Speedy Quest echt verheft van een benedengemiddelde minigamecollectie tot een duivels Sisyphean-meesterwerk. Elke keer dat de game je in een andere minigame opstart, wordt er een momentopname gemaakt, en als je terugkomt, gaat de gameplay vanaf dat exacte punt verder.
Dit introduceert strategische keuzes. Probeer je ervoor te zorgen dat je jezelf altijd in een goede positie bevindt om verder te gaan waar je was gebleven? Probeer je iedere keer dat je eruit wordt gezet mentaal elke stand van het spel te registreren, en te onthouden op welke knop je moet drukken als je terugkomt? Of vergeet je dat allemaal en vertrouw je wanhopig op reflexen die afgestompt zijn door het feit dat je 47 bent, in de perimenopauze bent en drie pinten Baileys hebt gedronken?
Elke keer dat je faalt in een minigame, wordt deze uit de selectie verwijderd, totdat er geen meer overblijft, en het spel eindigt. Vervolgens krijgt u een score en een overzicht van uw prestaties op vijf belangrijke gebieden te zien: snelheid, coördinatie, timing, reflex en beslissing. Er is een scorebord, bevolkt door geloofwaardig klinkende spelersnamen zoals SHADOWBLADE23, maar het is nep; er is geen online functionaliteit.
Ik weet dit omdat SSQ een grote vlucht heeft genomen in mijn Twitch-gemeenschap, maar onze hoge scores verschijnen niet op elkaars klassementen. In plaats daarvan zijn we gedwongen onze toevlucht te nemen tot het delen van screenshots op Discord als bewijs van onze inspanningen. Maar het maakt niet uit. We hebben een geweldige tijd.
Dat komt omdat Santa’s Speedy Quest precies het spel is dat we nodig hebben in deze tijd van het jaar. Gemakkelijk voor niet-gamers om te leren, moeilijk voor serieuze spelers om onder de knie te krijgen, uitstekend geschikt voor het opnieuw aanwakkeren van oude vetes en het veroorzaken van bitter bevochten rivaliteit. Het is een vulgaire, dwaze, cynische cash-in, gebaseerd op verouderde ideeën en sentimentele nostalgie. Maar is niet alles in deze tijd van het jaar?
