Afgelopen donderdag, het Witte Huis aangekondigd dat president Biden “bijna 1.500 Amerikanen clementie verleende – het meeste ooit op één dag.” Tot de begunstigden van de daad van Biden behoren onder meer mensen “die tijdens de COVID-19-pandemie in huisarrest zijn geplaatst” en “39 personen die zijn veroordeeld voor niet-gewelddadige misdaden.” De meeste van deze mensen hadden drugsgerelateerde misdrijven gepleegd.
Zoals de Christian Science Monitor notities, De actie van Biden “komt na twee andere presidentiële gratiekwesties die de laatste tijd de krantenkoppen hebben gehaald: een Politico-rapport van vorige week dat president Biden preventieve gratie overwoog voor degenen die mogelijk het doelwit zouden kunnen zijn van de aankomende Trump-regering en een gratie voor zijn zoon Hunter. , eerder dit jaar veroordeeld wegens federale wapen- en belastingaanklachten.”
Bidens massale clementie is een verfrissende wending voor een president die tot voor kort gebruik maakte van zijn clementiemacht spaarzamer dan zijn recente voorgangers. Hunter Biden was pas de 26e persoon aan wie Biden gratie verleende in vier jaar tijd.
In tegenstelling tot CBS News rapportenTijdens zijn eerste ambtstermijn heeft president Trump “237 gratiebetuigingen verleend (143 gratie en 94 afkoopsommen).” President Obama ‘verleende tijdens zijn ambtsperiode 212 gratiemaatregelen en 1.715 afkoopsommen, onder meer aan 568 mensen die levenslange gevangenisstraffen uitzaten.’
Obama ook lanceerde het Clemency-initiatiefwaardoor federale gevangenen clementie konden aanvragen, vooral degenen die dienden voor niet-gewelddadige drugsdelicten. Biden heeft weinig gedaan om de impasse te verzachten van de ruim 8000 gratieverzoeken die tijdens zijn presidentschap in behandeling zijn geweest.
Toch is Joe Biden, zoals het Witte Huis deed om ons eraan te herinneren, ‘de eerste president ooit die categorische gratie verleent aan personen die veroordeeld zijn voor eenvoudig gebruik en bezit van marihuana, en aan voormalige LHBTQI+-militairen die veroordeeld zijn wegens privégedrag vanwege hun seksuele geaardheid. .”
En hoewel wat hij deed niet mag worden afgewezen of gebagatelliseerd, kan het minder belangrijk zijn dan op het eerste gezicht lijkt. Dat komt omdat Biden ging achter het laaghangende fruit van het federale gevangenissysteem aan.
Hij verleende clementie aan mensen die al uit de gevangenis waren vrijgelaten in het kader van een door COVID geïnspireerd medelevend vrijlatingsprogramma. Ze zaten allemaal hun straf thuis uit ‘al minstens een jaar’.
Degenen die hebben geprofiteerd van wat Biden heeft gedaan, zijn niet-gewelddadige daders die hebben bewezen dat ze buiten de gevangenismuren kunnen leven. Zoals het Witte Huis het uitdrukte, zijn ze ‘met succes gereïntegreerd in hun families en gemeenschappen…’ en hebben ze hun toewijding aan rehabilitatie getoond door werkgelegenheid veilig te stellen en hun opleiding te bevorderen. De 39 personen die vandaag gratie hebben ontvangen… hebben hun leven veranderd… Velen van hen hebben hun ervaringen in het strafrechtsysteem gebruikt om anderen te inspireren en aan te moedigen.‘
Het lijkt eenvoudige gerechtigheid om hen te behoeden voor terugkeer naar de gevangenis onder de regering-Trump. Daarom is er niet veel risico op politieke terugslag bij het verlenen van clementie aan het soort niet-gewelddadige overtreders waar Biden zich vorige week op richtte.
Eerlijk gezegd is het, wat er ook gebeurt, goed om te zien dat Biden zijn clementiespieren krachtiger oefent, nu zijn ambtstermijn nog maar een maand te gaan heeft. Maar er moeten nog zware tests komen, waaronder de vraag of hij preventief clementie zal verlenen aan potentiële doelwitten van Trumps tweede termijn wraak en aan de veertig mensen die in de federale dodencel zitten.
Voor de meeste presidenten: het verlenen van clementie is zelden een gemakkelijke opgave. Dit doen is vaak controversieel en politiek riskant, zelfs als dit aan het einde van hun ambtstermijn gebeurt.
Dat is de reden waarom presidenten als Biden de neiging hebben om gratie en afkoopsommen te beperken tot mensen die genade ‘verdienen’ of het slachtoffer zijn of kunnen zijn van onrecht. Dat is de reden waarom het Witte Huis van Biden zich in allerlei bochten heeft gewrongen om het Amerikaanse publiek te verzekeren dat de massale clementie van de president ‘gelijke gerechtigheid onder de wet zou bevorderen en de schade zou herstellen die door praktijken uit het verleden is veroorzaakt’.
Het verklaart ook waarom Biden zijn zoon gratie verleende drong erop aan dat Hunter ‘selectief en oneerlijk werd vervolgd’ en ‘anders werd behandeld’. De president leek zelfs, bewust of niet, geloof te hechten aan de veelvuldige beschuldigingen van Donald Trump over de politisering van de gerechtigheid onder de regering-Biden.
Sprekend over de vervolging van zijn zoon beweerde de president dat “rauwe politiek dit proces heeft geïnfecteerd en tot een gerechtelijke dwaling heeft geleid.”
Biden werd in deze lastige positie geduwd vanwege de taal van gerechtigheid is de enige aanvaardbare taal geworden om gratie te rechtvaardigen.
Het is niet altijd zo geweest. In feite werd in 1833 in de eerste zaak over de gratiebevoegdheid beslist door het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten, opperrechter John Marshall schreef‘Gratie is een daad van genade, die voortkomt uit de macht die is toevertrouwd aan de uitvoering van de wetten, en die de persoon aan wie de gratie wordt verleend, vrijstelt van de straf die de wet oplegt voor een misdaad die hij heeft begaan.’
Het is, zo merkte Marshall op, ‘de private, maar officiële handeling van de uitvoerende magistraat, die wordt overhandigd aan het individu ten behoeve van wie deze is bedoeld en die niet officieel aan de rechtbank wordt meegedeeld.’ De genade waarover Marshall schreef ligt, zo gaf hij toe, buiten het bereik van wettelijke dwang of regulering. Het wordt overgelaten aan de onbelemmerde discretie van de president, en het verstandige gebruik ervan hangt af van het oordeel en de fatsoen van degenen die het hanteren.
In de woorden van de Engelse rechtstheoreticus William Blackstone is clementie “een gerecht van billijkheid in de borst van (de president).” Vanwege deze eigenschap was Marshall bang dat de gratiemacht, als deze zou worden misbruikt, ‘fataal zou kunnen blijken te zijn voor de grote beginselen van rechtvaardigheid’.
Om dit gevaar te illustreren legde hij uit: ‘Een gratie kan voorwaardelijk zijn, en de voorwaarde kan verwerpelijker zijn dan de straf die door het vonnis wordt opgelegd. De gratie kan mogelijk van toepassing zijn op een andere persoon of een ander misdrijf. Het kan absoluut of voorwaardelijk zijn. Het kan (zelfs) worden betwist door de officier van justitie…‘
In tegenstelling tot gerechtigheid, genade of barmhartigheid van het soort dat Biden toonde in zijn massale clementie is precies wat niet verdiend kan worden. Grace, als één commentaar legt uit“is krijgen wat we niet verdienen, en barmhartigheid is niet krijgen wat we wel verdienen.”
Nog een commentaar rleidt tot een soortgelijk begrip. Barmhartigheid, zo staat er, ‘is de daad van het onthouden van verdiende straf, terwijl genade de daad is van het verlenen van onverdiende gunst.’
In deze opvatting houdt barmhartigheid altijd in dat we weigeren iemand te geven wat hij of zij verdient. En die moedige weigering gaat verloren wanneer presidenten als Biden de twee samenvoegen.
Laat ik duidelijk zijn. Er is veel moed voor nodig om gerechtelijke dwalingen recht te zetten of überhaupt recht te doen. Maar er is zelfs nog meer moed voor nodig om barmhartig te zijn tegenover mensen die het niet verdienen.
Dat komt omdat barmhartigheid niet adequaat kan worden verklaard. En rechtbanken hebben deze onuitsprekelijke kwaliteit van barmhartigheid al lang erkend. Als één uitgelegd meer dan een eeuw geleden: “Een bestuurder kan gratie verlenen, om goede of slechte redenen, of om welke reden dan ook, en zijn daad is definitief en onherroepelijk.”
Dus waar blijft Biden? Het valt nog te bezien of hij meer zal doen dan wat hij deed in zijn recordbrekende massale clementie. De vraag is of Biden in de resterende ambtsperiode clementie zal betrachten daar waar het risico groter lijkt. Zal hij genade en barmhartigheid bieden aan mensen die geweldsmisdaden hebben begaan?
Ik hoop dat wat hij met zijn massale clementie deed, niet weer een soort halve maatregel van Biden zal worden. Er moet nog meer werk worden verzet met de clementiemacht.
Zoals het Witte Huis erkende in de verklaring bij de clementie van donderdag: “(D)e Verenigde Staten zijn een natie van tweede kansen.” Dat serieus nemen zou vereisen de president om “in elke hoek van het federale gevangenissysteem te kijken, inclusief de dodencel, en te proberen de buitensporige hardheid en wreedheid ervan te temmen.”
De vraag die overblijft is deze: heeft Biden de wil en de moed om dat te doen?
