Op Static beeldhouwt de kunstenaar rauwe energie in een verfijnde vorm. De EP bouwt voort op het instinctieve experiment van haar eerdere werk, Cracks, en verscherpt tegelijkertijd de focus. Ze put uit invloeden variërend van Metalcore tot EBM en vindt rust in extremen, waarbij ze overweldigende geluiden kanaliseert tot iets doelbewust en heels.
Deze muziek komt van een persoonlijke plek. Statisch schrijven was louterend: een manier om opgekropte energie en frustratie los te laten. Improvisatie speelde een sleutelrol, waardoor haar onderbewustzijn vrijelijk naar boven kon komen, zonder met voorbedachten rade leiding te geven. Vaak openbaarde de betekenis van de teksten zich pas achteraf, een weerspiegeling van de intuïtieve aard van haar proces.
Na jaren van onafhankelijkheid benadert ze samenwerking met helderheid. Acht jaar lang solo produceren heeft haar geluid aangescherpt en haar zelfgevoel aangescherpt. Nu, met de Static liveshow, verenigt ze haar visie op het gebied van geluid, enscenering en verlichting: een opzettelijke en nauwkeurige vertelervaring.
Je geluid in Static voelt rauw en onbeschaamd aan. Hoe vertaal je zo’n intensiteit naar je muziek zonder de controle te verliezen?
Ik wilde spelen met texturen die een rauwe en primaire energie in zich hebben, maar ze afwerken op een manier die glad en glad aanvoelt. Er zit dus een dualiteit in de muziek die als geheel samenkomt. Met mijn vorige EP, Cracks, die ook op vinyl verscheen, heb ik mijn intuïtie en instinct echt laten leiden en geprobeerd mezelf te bevrijden van beperkingen in mijn hoofd over hoe muziek zou moeten klinken. Dit resulteerde in een meer experimentele plaat die mij zeer dierbaar is. Met Static wilde ik de rauwheid van Cracks belichamen, maar op een meer verfijnde manier. Voor mij is dit echt gelukt. Maar ik leer en groei nog steeds elke dag, ik denk dat ik een natuurlijke aantrekkingskracht heb op dingen die anderen misschien overweldigend vinden, omdat het me eigenlijk vrede brengt. Vanaf jonge leeftijd luisterde ik al naar extremere muziek zoals Metalcore, Screamo, Deathcore en hardere elektronische stijlen zoals hardcore, EBM en Noise. Ik denk nog steeds dat ik erin geslaagd ben een balans te vinden op Static, ook al zijn de zang, de beats en synths behoorlijk krachtig. Nu concentreer ik me eigenlijk echt op mijn stem op een directere, ongelaagde manier, en zoek ik uit hoe ik meer kan zeggen met minder.
Tracks als Renos Carpool en Respect voelen als confrontaties. Komen deze gevechten uit je eigen leven, of zijn het meer abstracte reflecties?
Het zijn absoluut gevechten uit mijn eigen leven, maar soms komen ze op abstracte manieren naar je toe. In plaats van songteksten te schrijven, zette ik gewoon het instrumentale nummer op, zette mijn microfoon op en begon een beetje te improviseren, en voordat ik het wist, kwam er een heel couplet en refrein. Ik denk dat deze manier van schrijven erg interessant is, omdat het bijna is alsof je je onderbewustzijn en ongefilterde uitweg geeft, door te zeggen: hé, laten we je niet verdoven, je mag je nu gewoon vrijuit uitspreken. Er is geen: „Ik ga een liedje schrijven over deze of gene situatie, of dit ding dat mij is overkomen“, het flapt er gewoon uit, en je zegt: „Oh, ik denk dat dit in mijn gedachten zat en dat heb ik niet gedaan.“ zelfs beseffen.” Het maakt ook plaats voor zeer interessante metaforen, waarbij ik aanvankelijk zelfs niet begrijp waar het over gaat, en hoe vaker ik ernaar luister, het openbaart zich.
Je hebt je muziek opgebouwd als een one-woman-act. Hoe vormt deze onafhankelijkheid uw werk en zijn plaats in de hedendaagse scene?
Ik denk dat het goed is om zelf dingen te ontdekken en jezelf echt uit te dagen om te leren en vooruitgang te boeken. Het is ook zoiets persoonlijks en heiligs dat je moet beschermen wie zich ermee bemoeit. Nu ik de afgelopen acht jaar heb geproduceerd, ben ik klaar voor meer samenwerking, omdat ik een sterk idee heb van wie ik ben en waar ik naartoe ga, en hoe ik wil dat de dingen klinken. Ik heb ook gemerkt dat als je tijdens een liveshow elk aspect zelf afhandelt, het soms moeilijk is om echt alles voor elk aspect te geven. Voor de Static Live Show probeer ik voor het eerst een balans te vinden tussen het bedienen van uitrusting, optreden en ook het samenwerken met een licht- en decorontwerper (Mysterious Creator/Dimme van Harten). Na jarenlang met verschillende opstellingen te hebben geëxperimenteerd, denk ik dat het tijd is om een meer doordacht en nauwkeurig verhaal te vertellen dat reflecteert op elk aspect van de show.
De mix van rauwe beats en gelaagde zang in Static is ongelooflijk. Hoe beslis je waar je de nadruk legt op precisie en waar je chaos toelaat?
Dit is iets dat ik nog steeds aan het ontwikkelen ben en ik denk dat het vinden van deze balans meer een levenslange zoektocht is dan een einddoel. Ik denk dat ik ook in een levensfase zit waarin ik veel troost vind in het heel kalm maken van mijn omgeving en het bij mezelf blijven, zodat ik al mijn energie kan steken in wat ik maak en sonisch en visueel probeer over te brengen. Voor mij werkt chaos nu het beste als het een raamwerk heeft dat nauwkeuriger is.
Locaties als Tresor en Lentekabinet hebben hun eigen verhalen en energieën. Welke invloed hebben deze ruimtes op jouw muziek en optreden?
Ik denk dat je het je muziek en optreden niet te veel kunt laten beïnvloeden, want uiteindelijk gaat het om de energie die je naar de tafel brengt. Je moet echt zeker weten wat je bedoeling is en wat je wilt overbrengen. Maar als er iets is, kan het het echt verbeteren. Of het nu een mijlpaal is, omdat het iets is waar je thuis al altijd naartoe ging en waarvan je droomde om op te treden, zoals Lente Kabinet, of een plek die gewoon doordrenkt is van een iconische energie zoals Tresor. In Tresor was het best interessant omdat ik in de kooi optrad en ik niemand in het publiek kon zien, dus ik moest er echt op vertrouwen dat de sfeer goed was.
Interview door DONALD GJOKA
