17 december 2024
In zijn strijd tegen denkbeeldig isolationisme pleit de aftredende Republikeinse leider in de Senaat voor een terugkeer naar het militarisme uit de Koude Oorlog.
Een van de kenmerken van de Amerikaanse gerontocratie is dat zelfs wanneer oudere en zieke leiders hun officiële posten neerleggen, ze de macht niet echt uit handen geven; zij blijven dominante figuren in Washington en benutten hun historische status om de gebeurtenissen vorm te blijven geven. Nancy Pelosi, die zich op 82-jarige leeftijd zogenaamd terugtrok uit de leiding van het Democratische Huis in 2022 momenteel herstellende van een heupvervangende operatie na een val in Luxemburg dit weekend). vóór haar blessure bezig met het telefoneren om te voorkomen dat Alexandria Ocasio-Cortez de beste democraat in de House Oversight Committee wordt. Ook de 82-jarige Mitch McConnell, hoewel hij zich naar verluidt terugtrok uit het leiderschap van de Republikeinen in de Senaat en zelf vatbaar voor gezondheidsproblemen– inclusief een recente val die resulteerde in een hersenschudding – dringt er actief op aan om een oudere staatsman te zijn die het traditionele buitenlandse beleid van de Republikeinse Partij van havikachtigheid verdedigt tegen wat hij ziet als toenemend isolationisme in beide grote politieke partijen.
Maandag publiceerde McConnell een lange verhandeling in Buitenlandse Zakenhet traditionele orgaan van het Amerikaanse nationale veiligheidsestablishment, dat waarschuwt voor ‘de prijs van de Amerikaanse terugtrekking’. Omdat het artikel kritiek bevat op rechtse mensen die sceptisch staan tegenover voortzetting van de militaire hulp aan Oekraïne, is het door de reguliere media geframed als een principieel Republikeins alternatief voor het Trumpisme. Volgens Axios“McConnell brengt Trump – en de hele Republikeinse partij – op de hoogte van het feit dat hij van plan is een actieve strijder te zijn in de dreigende Republikeinse burgeroorlog over het buitenlands beleid.” Axios had eerder beschreven McConnell een leider in het “Senaatsverzet van de Republikeinse Partij” tegen Trump. De Onafhankelijk heeft enkelvoudig McConnell wordt omschreven als “een van de weinige Republikeinen die Trump de afgelopen tijd heeft bekritiseerd, omdat een groot deel van de partij zich nog steeds aan de lijn houdt.” McConnells vermeende afkeuring van het Trumpisme verdiend tweeledige lofdoor beiden aangeprezen Republikeinen En Democraten.
Het zou ware waanzin zijn als de Democraten zouden toestaan dat McConnell het gezicht zou worden van het anti-Trump-verzet, in de voetsporen van Dick en Liz Cheney, die bij de recente verkiezingen omarmd werden door de partijelite. Als dat gebeurt, kunnen we ons net zo goed overgeven, omdat de strijdlust en het imperialisme van de Republikeinse haviken zelfs nog gevaarlijker zijn dan het Trumpisme.
Huidig probleem
Progressieve analisten Nancy Okail en Matt Duss schrijven ook mee Buitenlandse Zaken, beschuldigd Joe Biden en Donald Trump van het voeren van een “buitenlands beleid van nostalgie.” Dezelfde kritiek geldt zelfs nog meer voor McConnell, die een fantasiebeeld schetst van de terugkeer van de Verenigde Staten naar het ongebreidelde militarisme van de vroege Koude Oorlog van de jaren vijftig en zestig, toen het land de strijd aanging met de Sovjet-Unie, China en de antikoloniale strijdkrachten. opstanden over de hele wereld.
De grote illusie van de oorspronkelijke Cold Warriors was dat de dreiging uitging van een monolithisch internationaal communisme, wat betekende dat de Verenigde Staten voortdurend negeerden dat de Sovjet-Unie en China heel verschillende ambities hadden – en in feite vaak met elkaar in conflict waren. McConnell heeft een soortgelijke kortzichtige kijk op de wereld, met het argument dat Rusland, China, Iran en Noord-Korea “nu nauwer dan ooit samenwerken om de door de VS geleide orde te ondermijnen die de westerse vrede en welvaart al bijna een eeuw schraagt.” Waar McConnell niet over nadenkt, is het feit dat, voor zover dit waar is, dit komt door keuzes die de Verenigde Staten hebben gemaakt om deze landen in te sluiten met sancties of regionale alliantiesystemen zoals de NAVO (in Europa), de Abraham-akkoorden ( in het Midden-Oosten) en AUKUS (in Azië). Dit vasthouden aan het primaat van de VS op alle fronten heeft voorheen vijandige staten (met name Rusland en China) dichter bij elkaar gebracht.
Net als Biden en Trump spreekt McConnell de taal van de vorige eeuw en zijn fantasie over een ongecontroleerde hegemonie van de VS. Het is geen toeval dat McConnell “het arsenaal aan democratie” en het tweeledige militaire Keynesiaanse programma oproept dat tientallen jaren van binnenlandse economische groei aandreef.
Even merkwaardig is McConnells verdeeldheid tussen isolationisten die zich willen terugtrekken, en internationalisten die de mondiale verplichtingen van Amerika steunen. Deze formulering grijpt terug op de al lang bestaande poging van centristen uit de Koude Oorlog (zowel liberalen als conservatieven) om de historische moed van het Rooseveltiaanse antifascisme te stelen voor een beleid van permanent Amerikaans militarisme.
Helaas is er weinig echt isolationisme in de Republikeinse partij van Donald Trump – zoals blijkt uit zijn benoeming van ultrahavik Marco Rubio tot minister van Buitenlandse Zaken en uit de strijdlust die Trumps eerste ambtstermijn kenmerkte.
In werkelijkheid, zoals McConnell erkent, is het zogenaamde isolationisme van de ‘America First’-trumpisten in werkelijkheid een beleid van zich op Azië richten om China in bedwang te houden. Voor zover sommige – hoewel lang niet alle – adviseurs van Trump de oorlog tussen Rusland en Oekraïne willen beëindigen, is dat met het oog op het bijeenbrengen van middelen om een anti-China alliantie te smeden.
Er valt veel te bekritiseren op deze spil in het Azië-beleid, maar het is in ieder geval gebaseerd op een realistische opvatting dat de Amerikaanse middelen beperkt zijn en dat de Verenigde Staten daarom hun strijd moeten kiezen. Deze strategie is de erfgenaam van het conservatieve realisme van Richard Nixon en Henry Kissinger, die beseften dat het dwaasheid was om te blijven doen alsof er een internationaal communistisch bondgenootschap bestond, terwijl het winstgevender was Rusland en China tegen elkaar uit te spelen. McConnell klinkt daarentegen als een met oogkleppen opgemaakte Cold Warrior op de manier van wijlen Nationale recensie redacteur James Burnham, die niet alleen de oorlog in Vietnam wilde blijven bestrijden, maar ook de ontspanning met de USSR en de opening van Nixon voor China verwierp.
Een beleid van strijd tegen alle rivaliserende staten had in het begin van de jaren zeventig weinig zin – en is in 2024 volkomen waanvoorstellingen, wanneer de opkomst van China het Amerikaanse standpunt over het mondiale primaat nog moeilijker vol te houden maakt.
Analogieën uit de Koude Oorlog zijn relevant omdat McConnell letterlijk wil dat de Verenigde Staten terugkeren naar het uitgavenniveau van de Koude Oorlog. In Buitenlandse ZakenMcConnell merkt op:
In 2018 benadrukte de Commission on the National Defense Strategy – een tweeledige groep defensie-experts opgericht door het Congres – dat het behoud van de militaire voorsprong van de Verenigde Staten een duurzame reële groei van het defensiebudget van tussen de drie en vijf procent zou vereisen. Tegen 2024 noemde de commissie, wijzend op de steeds erger wordende dreigingen, dat bereik een ‘absoluut minimum’ en bepleitte zij budgetten die groot genoeg waren om ‘inspanningen te ondersteunen die evenredig waren met de Amerikaanse nationale inspanningen tijdens de Koude Oorlog’.
Om dit voorstel in perspectief te plaatsen: momenteel besteden de Verenigde Staten (zoals McConnell opmerkt) 3 procent van het bbp aan militaire uitgaven. Tijdens de Koreaanse oorlog bedroeg dat aantal 13,8 procent en tijdens de Vietnamoorlog 9,1 procent. Een terugkeer naar het uitgavenniveau uit de Koude Oorlog zou dus betekenen dat het militaire budget drie tot vier keer zo groot zou moeten zijn als nu.
Wil het Amerikaanse publiek echt een terugkeer naar de Koude Oorlog? Barack Obama behaalde de grootste meerderheid in de Amerikaanse presidentiële politiek in de recente geschiedenis door een einde te beloven aan stomme oorlogen. Zowel in 2016 als in 2024 kreeg Donald Trump aanzienlijke steun – misschien wel doorslaggevend voor zijn overwinning bij beide verkiezingen – door zichzelf als anti-oorlogskandidaat opwerpen wier rivalen oorlogsstokers waren.
De pitch van Trump was natuurlijk cynisch, maar ook effectief omdat Democraten als Hillary Clinton, Joe Biden en Kamala Harris (die het buitenlands beleid van Biden erfden) in feite te veel gehecht zijn aan een zeer impopulair militarisme. De juiste manier om Trump te bestrijden is door op te merken dat zijn anti-oorlogsstandpunt vals is, en dat hij een militarisme van zijn eigen bouwvallige en grillige soort heeft omarmd.
Populair
“veeg naar links hieronder om meer auteurs te bekijken”Veeg →
Maar om dit argument te kunnen maken, moeten de Democraten het anti-oorlogsgevoel van hun partij terugwinnen. Het gevaar is dat te veel partijleiders de mislukte strategie van het omarmen van de familie Cheney en het nationale veiligheidsestablishment zullen herhalen, waardoor Mitch McConnell de belangrijkste figuur blijft die zich tegen Trump verzet op het gebied van het buitenlands beleid. Als dit gebeurt, zullen de Democraten opnieuw worden meegesleurd door hun onvermogen om te breken met de fantasieën van een gerontocratie die weigert te accepteren dat de wereld is veranderd.
Meer van De natie
Hij behaalde geen meerderheid van de stemmen, en het idee dat Amerika vol MAGA is gegaan is bizar.
Johannes Nichols voor De natie
De recente schikking van de verkozen president met ABC News is een vroege salvo in een totale MAGA-oorlog tegen de onafhankelijkheid van de media.
Of het reflexmatig aan de kaak stellen van elk Trump-beleid. Hoewel we het gevaar dat hij vormt voor onze democratie niet moeten onderschatten, moet links, als hij zegt dat hij de oorlog wil beëindigen, zijn bluf noemen…
