Dit is een haasttranscriptie. De kopie heeft mogelijk niet de definitieve vorm.
AMJ GOEDMAN: Dit is Democratie nu!democratienu.org. Ik ben Amy Goodman.
Van over de hele wereld zijn er eerbetuigingen binnengekomen voor de 19-jarige Sha'ban al-Dalou, een student software-engineering die verbrandde nadat Israël maandagochtend vroeg het Al-Aqsa-ziekenhuis in Gaza in het centrum van Deir al-Balah had gebombardeerd. Het bombardement veroorzaakte een enorme brand in een gebied vol geïmproviseerde tenten waarin ontheemde Palestijnen woonden die veiligheid hadden gezocht in het ziekenhuis, waaronder de familie van Sha'ban. Hij was een techniekstudent aan de Al-Azhar Universiteit in Gaza en was net in september vorig jaar met zijn studie begonnen. Hij bouwde de schuilplaats waarin zijn gezin woonde toen Israël hen bombardeerde. Foto's en beelden van zijn laatste momenten schokten miljoenen over de hele wereld toen Sha'ban in een ziekenhuisbed lag met een infuus aan zijn arm terwijl de vlammen hem overspoelden.
Dit is een video van Sha'ban al-Dalou in zijn eigen woorden, geplaatst als onderdeel van een fondsenwervingscampagne om hem met zijn gezin uit Gaza te evacueren.
SHA'BAN AL-DALOU: Vanuit de tent waar we verblijven, ben ik Sha'ban Ahmed, 19 jaar oud. Ik ben een student die software-ingenieur studeert. In deze barbaarse hongeroorlog zijn we tot nu toe vijf keer ontheemd geraakt. Nu zijn we in het Al-Aqsa Martyrs Hospital in het midden van Gaza, Deir al-Balah. Ik zorg voor mijn gezin, aangezien ik de oudste ben. Ik heb twee zussen en twee kleine broertjes en mijn ouders. We leven in zeer moeilijke omstandigheden en lijden onder verschillende zaken, zoals dakloosheid, beperkt voedsel en extreem beperkte medicijnen. En het enige wat tussen ons en de vriestemperatuur zit, is deze tent die we zelf hebben gebouwd.
AMJ GOEDMAN: Sha'ban kreeg verzorging in het Al-Aqsa-ziekenhuis nadat hij de eerdere Israëlische aanval had overleefd. Sha'ban al-Dalou zou deze week twintig zijn geworden.
We gaan nu naar Gaza, waar we gezelschap krijgen van Abubaker Abed, een 21-jarige journalist uit Deir al-Balah in Gaza. Vroeger was hij voetbalcommentator, maar nu is hij, zoals hij zegt, een 'toevallige' oorlogscorrespondent. Zijn nieuwe rapport voor Plaats nieuws neer is getiteld “Shaaban Al-Dalou, levend verbrand in Gaza, zou vandaag twintig zijn geweest.” Sha'ban werd levend verbrand samen met zijn moeder, die ook maandagochtend werd vermoord. En we hebben net vernomen dat zijn broertje is bezweken aan zijn verwondingen.
Abubaker, je schreef in je stuk: 'Hij werd toen samen met zijn moeder in brand gestoken. We konden niet identificeren welk verkoolde lichaam hij was. Maar toen zochten we naar een gouden ketting die zijn moeder droeg. We vonden het op één lichaam en wisten dat zij het was. Vervolgens hebben we ze in één graf begraven.'” U vertelde ook het tragische nieuws dat Sha'bans jongste broer Abdul Ruhman is bezweken aan zijn brandwonden. Hij was 10 jaar oud. Abubaker Abed, jij was ongeveer even oud als Sha'ban. Praat over hoe je van zijn verhaal hebt gehoord en hoe belangrijk het is dat je het opschrijft.
ABUBAKER ABED: Allereerst heel erg bedankt dat je mij hebt.
Maar laat ik beginnen met te zeggen dat Sha'ban – nadat zijn jongste broer vandaag vroeg in de ochtend bezweek aan zijn verwondingen en brandwonden, nu de andere twee zussen hetzelfde lot te wachten staan. Ze worden hier behandeld in de ziekenhuizen van Gaza, waar alle basisbehoeften ontbreken. Ze staan dus op het punt om ook gedood te worden en te overlijden. We hebben het dus over een hele familie die zal worden weggevaagd. Een ander gezin zal van de burgerlijke stand worden geschrapt, wat ongelooflijk schrijnend is.
Wat betreft het verhaal van Sha'ban: ik woon slechts een paar stappen verwijderd van het ziekenhuis. Ik ben hier. Ik ben een oorspronkelijke inwoner van Deir al-Balah. En toen, vóór zonsopgang, of precies vóór zonsopgang, vond er een aanval plaats, en ik werd hardhandig wakker gemaakt, aangezien dit in de loop van de tijd de norm is sinds deze genocide begon. Dus toen de beelden en video's echt viraal gingen op sociale media en overal, toen zag ik – ik keek alleen maar naar de foto's en de video's, en er was iemand binnenin, overspoeld door vlammen, levend verbrand in het bijzijn van miljoenen mensen . Dat was voor mij iets bijzonders, omdat ik het niet echt kon bevatten. Ik kon niet echt stil blijven. Het is mijn plicht om zo'n herinnering in ere te houden, vooral omdat toen ik voor het eerst wist dat hij – of, hij was 19 jaar oud, en nog maar twee dagen geleden werd hij 20, als hij nog had geleefd, Toen voelde ik dat dit mijn verhaal is, omdat niemand anders ter wereld dit verhaal echt zou hebben gedaan op de manier waarop ik dat kon.
We zijn ongeveer even oud, zoals je al zei. Hij memoriseerde de Koran. Ik heb de Koran uit mijn hoofd geleerd. Hij droomde ervan zijn studie af te ronden. Ik droom er ook van om mijn studie af te ronden. En vanaf hier is onze boodschap heel duidelijk. Wij zijn jonge mannen die niets met deze oorlog te maken hebben. Wij zijn geen partij in deze oorlog. Wij hebben geen verbinding met Hamas. Maar we worden dagelijks blootgesteld aan puur geweld en wreedheid die niets met deze oorlog te maken heeft. Het blijft maar doorgaan, en zonder enige stop, zelfs na het nieuws over de moord op de Hamas-leider. Er lijkt geen einde aan te komen, wat ongelooflijk verwoestend is voor ons. Wat moeten we nog meer doorstaan en doormaken, zodat deze oorlog kan stoppen?
Het leven van Sha'ban moet dus geëerd worden. Ik ben zo trots, ik ben zo vereerd, ik ben zo bevoorrecht dat ik zijn nagedachtenis heb geëerd, omdat hij ooit een leven had. Israël verwoestte zijn huis en legde zijn universiteit in puin. Hij is net twee jaar geleden begonnen met zijn universitaire studie. En dan, een heel leven, een universiteitsmens, gewoon tot as gereduceerd. Dit is de barbaarsheid en brutaliteit van waar Israël voor staat.
AMJ GOEDMAN: Abubaker, ik wil het publiek over de hele wereld dat nu kijkt, het geluid achter je vertellen. U bevindt zich rechts voor het Al-Aqsa-ziekenhuis in Deir al-Balah, waar Sha'ban uiteindelijk aan zijn verwondingen overleed. Leg uit hoe hij deze tent bouwde, waar hij vandaan kwam voor zijn gezin. Je sprak ook met zijn vader, en je sprak met zijn neef, die ook Sha'ban heette.
ABUBAKER ABED: Ja, het is gewoon verwoestend. Ze doen nu een beroep op iedereen buiten de wereld, dat we het hele gezin willen helpen. We willen de andere leden helpen die hun brandwonden nog overleven. Maar helaas lijkt er geen einde aan te komen. Overal om mij heen gaan mensen naar ziekenhuizen omdat ze denken dat ziekenhuizen waarschijnlijk de veiligste plekken hier in Gaza zijn. Maar feit is dat er geen veilige plek is in Gaza. Sha'ban vluchtte vanaf de allereerste dagen van deze ongelooflijk wrede genocide uit de wijk al-Nasr in Gaza-stad naar het Al-Aqsa Martyrs Hospital. En hij zocht hier zijn toevlucht, maar werd helaas vermoord. Hij werd samen met zijn moeder in brand gestoken, en nu is zijn broer, zijn jongste broer, overleden. We hebben het nu over een zeer grote kans dat de andere twee zussen van Sha'ban zich bij hen zullen voegen.
Nu is het ongelooflijk verwoestend en teleurstellend om te horen dat zulke onschuldige zielen worden meegenomen, gestolen, dat er heel veel dromen zijn en heel veel dingen. En het is hetzelfde lot. Ze worden nu behandeld in ziekenhuizen in Gaza, deze ziekenhuizen. Terwijl Israël zijn blokkade van medische hulp die de Gazastrook binnenkomt voortzet, maakt de sluiting van de twee grensovergangen in Gaza, Karem Abu Salem en Rafah, het erg moeilijk om veel patiënten te behandelen, zelfs hier in de faciliteit van het ziekenhuis hier. We hebben het over begrafenissen na begrafenissen, weet je, veel mensen jammeren over de lichamen van hun dierbaren. Moeders huilen en lijden van de pijn. Kinderen hebben geen eten.
En voor mij is het hetzelfde verhaal. Ik heb gewoon – weet je, ik ben gewoon uitgehongerd. Ik ga ongelooflijk door zo'n verwoestende en zware tijd, waarin ik niets, geen enkele manier van leven kan vinden. Het is een jaar geleden. De wonden van deze mensen zijn nog niet geheeld. Daar willen we het over hebben, dat zelfs de tijd hun wonden niet heelt. We willen de wereld alleen maar het idee naar voren brengen, de wereld het idee voor de geest halen dat, of de vele redenen waarom deze wereld zou moeten aandringen op een staakt-het-vuren, een staakt-het-vuren zou moeten maken, zeer binnenkort tot een staakt-het-vuren zou moeten leiden. Omdat het ongelooflijk hartverscheurend lijkt wat we dagelijks zien. Zelfs slechts enkele minuten voordat ik met u praat, bedoel ik dat het Israëlische leger zijn aanvallen in centraal Gaza en de noordelijke delen en hier in onze stad heeft opgevoerd. De algehele situatie waar we het over hadden, wordt dus elke dag nijpender en verslechtert.
Waarom? De belangrijkste vraag is: waarom? Wat wil Israël hier in Gaza bereiken nadat bijna elke meter van Gaza is weggevaagd? Dit lijkt ongelooflijk en ongelooflijk hartverscheurend.
AMJ GOEDMAN: Abubaker, ik wilde de oom van Sha'ban spelen, Abdulhay al-Dalou.
ABDULHAY AL-DALOU: (vertaald) Het beroep is de verbrandingsoven. Het moeilijkste voor een mens is om verbrand te worden. Dit is een boodschap aan de wereld. Ik zou willen dat de wereld ernaar zou kijken en de reacties van mensen zou zien met betrekking tot deze verbranding van een Palestijn die dag en nacht wordt gemarteld. Niemand kijkt met mededogen naar de Palestijnse persoon, noch de Arabische landen, noch de westerse landen, noch de landen van de internationale gemeenschap.
AMJ GOEDMAN: Nogmaals, dat is de oom van Sha'ban al-Dalou, Abdulhay al-Dalou, die spreekt nadat Sha'ban stierf. Sha'ban was 19. Onze gast op dit moment, Abubaker Abed, is 21. Toen we een video lieten zien van Sha'ban, Abubaker, kon ik het niet helpen te bedenken hoeveel hij op jou lijkt. Jullie zijn van dezelfde leeftijd. Daar sta je voor het ziekenhuis. En het viel me ook op hoe mager je bent. Hoe kom je aan eten? En hoe komt uw eigen gezin aan voedsel?
ABUBAKER ABED: Eerlijk gezegd, zoals ik al zei, wordt er, terwijl Israël doorgaat met het sluiten van de twee grensovergangen over het belegerde gebied, geen voedsel meer toegelaten in de strook. We zijn vooral afhankelijk van enkele broden, wat onze dagelijkse strijd is, om aan voedsel te komen. Ik weet niet waar anders op de wereld, over de hele wereld, het halen van voedsel en het zoeken naar wat water een zware reis is. Wij hebben het moeilijk. We doen, weet je, zoveel moeite om gewoon een slokje water te krijgen en dan wat te eten.
Ik droom – ik heb het hier over mezelf, als iemand die worstelt met mijn zwakke immuunsysteem. Met deze oorlog in het bijzonder heeft het niets te maken. Sinds het begin van deze genocide heb ik geen eten, geen vers voedsel waar ik mezelf mee kan helpen. Ik ben meestal vermoeid, wat een resultaat en een symptoom is van Israëls voortdurende genocide. Het is hetzelfde. Mijn familie is hetzelfde. Mijn ouders zijn ziek. We hebben mijn ouders de afgelopen tijd niet van medicijnen kunnen voorzien, van de benodigde medicijnen. Het is dus niet alleen mijn strijd. Het is de strijd van iedereen hier in Gaza.
En omdat we het over Sha'ban hebben, leed Sha'ban honger. Hij was ook immuungecompromitteerd. En hij had vele keren last gehad van – je weet wel, vele keren gastro-enteritis, het hepatitis A-virus, voordat hij zelfs maar gewond raakte in de Al-Aqsa Martelarenmoskee, toen hij gewond raakte en zijn hoofd met twintig hechtingen werd dichtgenaaid.
Ik weet niet wanneer deze barbaarsheid en waanzin zullen stoppen, maar het gaat gewoon door. En dat zouden we kunnen zijn – nogmaals, mijn boodschap aan de wereld is dat ik de volgende Sha'ban zou kunnen zijn. Iedereen zou de volgende Sha'ban kunnen zijn, omdat Israël alles mag doen. Er zijn geen internationale wetten die Israël ervan kunnen weerhouden zijn openlijke oorlogsmisdaden in Gaza voort te zetten. Er is geen wet. En zelfs ik heb begrepen dat de internationale wetten en de rechten van het leven, de rechten op vrijheid voor ieder mens over de hele wereld, verankerd zijn in de mensheid, in onze aardbol, zoals wij die noemen, maar de aanspraak op de mensheid waar we het over hebben is werd zojuist aan het licht gebracht toen deze genocide begon, omdat de dubbele standaarden van de westerse gemeenschap uiterst verwoestend en ook weerzinwekkend zijn en gewoon –
AMJ GOEDMAN: Abubaker-
ABUBAKER ABED: Ze hebben zojuist het leven van vele, vele en duizenden mensen gekost.
AMJ GOEDMAN: Ik wil je heel erg bedanken dat je bij ons bent.
ABUBAKER ABED: We moeten hierover praten.
AMJ GOEDMAN: Ik haat het om je af te sluiten. Heel erg bedankt dat je bij ons bent. Abubaker Abed schrijft dat hij op internet naar foto's van eten kijkt. Hij is een 21-jarige journalist uit Deir al-Balah in Gaza, die buiten het ziekenhuis staat waar Sha'ban verbrand is. Ik ben Amy Goodman. Bedankt dat je bij ons bent gekomen.
