TDe geschiedenis van videogames is tot op zekere hoogte een geschiedenis van subtiele herhalingen van de ideeën van anderen. Het interstellaire succes van Taito’s Space Invaders bracht het hele shoot-‚em-up-genre voort, waarbij titels als Galaxian, Phoenix en Gorf het basisidee overnamen en nieuwe functies toevoegden. Later, in 1984, bracht Karate Champ de vechtgame-rage voort en Tetris bracht ons puzzelaars met vallende blokken. Het is de manier waarop dingen altijd hebben gewerkt: aanpassen, uitbreiden, het stokje overdragen. Het is alleen zo dat er een subtiele maar diepe kloof bestaat tussen imitatie en inspiratie… en niet alle titels slagen erin deze te overbruggen.
Marvel Rivals, de nieuwste live-servicegame van de Chinese mega-uitgever NetEase, is Overwatch met Marvel-personages. Dat is niet alleen de elevator pitch precies wat het is. Een kleurrijke selectie stripfiguren met verschillende vaardigheden ontmoet elkaar in een reeks sci-fi-arena’s om in teamverband de strijd aan te gaan in een kleine selectie speelmodi. Vanilleman met machinegeweer Punisher is Overwatch’s Soldier 76 met een vleugje Bastion; De goddelijke genezer Adam Warlock is de mannelijke genade; en als een vuistbonkende tank is Hulk gewoon gorilla Winston aan het teisteren met minder haar. Gamingsite GamesRadar heeft er zelfs voor gezorgd een handige handleiding om spelers te laten zien welke leden van de Marvel-cast het meest analoog zijn aan hun Overwatch-favorieten.
Veel van de versleten stijlfiguren en capaciteiten van het genre zijn op zijn minst geremixed om in het Marvel-universum te passen – en spelen als deze bekende legendes voegt een onmiskenbare aantrekkingskracht toe. Of het nu gaat om het neerslaan van vijanden met de hamer van Thor, het katapulteren van exploderende eikels als Squirrel Girl of het gooien van Captain America’s schild in de kogelvrije vesten van Black Panther, Rivals legt de stripboekdynamiek van deze beroemde cast zo goed vast dat grote schermutselingen lijken op de meest opwindende scènes uit de tekenfilm X-Men ’97. Het is ook goed dat alle 33 helden vanaf het begin gratis beschikbaar zijn. Er is natuurlijk een winkel en een gevechtspas, maar hiermee krijg je momenteel alleen alternatieve outfits, emotes en andere accessoires; en het voltooien van dagelijkse missies en seizoensverhaaldoelstellingen levert geld op om dit soort dingen te kopen zonder een cent te betalen.
Bovendien heeft de game één grote nieuwe functie – Team-Ups – die extra heldenvaardigheden ontgrendelen wanneer ten minste twee spelers aan dezelfde kant complementaire personages kiezen. Er is de Symbiote Bond tussen Venom, Spider-Man en Peni Parker, waardoor de laatste twee de buitenaardse krachten van eerstgenoemde kunnen kanaliseren, en er is Ragnarok: Rebirth, waarmee Hela Thor of Loki kan genezen of doen herleven. De verwantschappen kunnen een echte boost zijn voor tactisch spel.
Maar in veel opzichten weerspiegelt Rivals dat kernprincipe van de hero shooter-ontwerpbijbel: voor elk pluspunt moet er een minpunt zijn. Met zijn enorme reeks Marvel-superfreaks en hun Team-Up-krachten voelt de game soms extreem onevenwichtig aan. Het is moeilijk om personages als Storm en Iron Man tegen te houden als ze een hele wedstrijd in de lucht kunnen blijven, vijanden van ver kunnen oppikken en het meeste binnenkomende vuur kunnen ontwijken. Grote hitters zoals Venom en Moon Knight hebben de neiging om elk gebied waarin ze vechten volledig te domineren, vaak ten koste van melee-gebaseerde strijders die dichtbij moeten komen om grote schade aan te richten. Ik had nooit gedacht dat Wolverine een van de subtielere en verfijndere personages in een Marvel-cast zou blijken te zijn, maar hier zijn we dan.
De game is onmiskenbaar weelderig om naar te kijken en om mee te communiceren. Het ontwerp van de gebruikersinterface rond menusystemen en informatieschermen is uitzonderlijk; de vernietigbare locaties schitteren van details; en de karakters zijn prachtig opnieuw gecreëerd. Maar nogmaals, er is een keerzijde. Tijdens de chaos van een superheldenrel, waarbij explosies, magische aanvallen en ‚hilarische‘ grappen tegelijkertijd worden afgevuurd, is het moeilijk te zeggen wat je beschadigt en, omgekeerd, wat schadelijk is. Jij totdat het veel te laat is.
Verbeteringen en nerfs zullen zeker op tijd voor deze personages komen, waardoor de balans wordt gecompenseerd, en spelers zullen gaan leren hoe ze teamleden strategischer kunnen combineren. Maar zelfs als de evenwichtsproblemen worden aangepakt, blijft er het videogame-equivalent over van een folkloristische wisselaar, een bovennatuurlijk nauwkeurige vervanger die is ontworpen om degenen die van het origineel hielden in de val te lokken. De vraag is: kunnen we Rivals echt kwalijk nemen dat ze zo dicht bij Overwatch liepen dat er mogelijk een straatverbod zou kunnen worden opgelegd? Zoals de mislukte hero shooters Hyenas, Concord en xDefiant onlangs allemaal hebben laten zien, vereist de meedogenloze economie van de live service-markt absolute trouw aan gevestigde normen. Het taggen van een enorme wereldwijde licentie doet ook geen pijn.
Rivals is, net als veel andere zeer gepolijste, supergerichte franchise-uitbreidingen, vermakelijk, prachtig en goed gemaakt. Maar het bestaan ervan is een slecht voorteken voor de reguliere gamesindustrie en degenen die daarin werken. Er staat dat om succesvol te zijn, vooral in de liveservicesector (waar zoveel wordt geïnvesteerd), het verbreden of uitdagen van een genre niet nodig is. U hoeft alleen maar te repliceren en opnieuw te franchisen, waarbij u een paar munten met een lage waarde naar het concept van innovatie gooit. Ondertussen zijn studio’s die met nieuwe ideeën of originele personages aan de slag gaan, gedoemd te mislukken: miljoenen dollars verloren, banen verdwenen, game over.
Rivals zit boordevol superhelden van Stan Lee, maar de boodschap ervan – over de totale Funko-Pop-ificatie van games – is net zo somber als een graphic novel van Charles Burns.
