A Een paar weken geleden ontmoette ik tijdens een bezoek aan de NSPCC jonge mensen die openhartig spraken over hun online leven – het goede en het slechte. Verschillende van hen vertelden me dat ze bang waren: bang voor cyberpesten; bang voor verzorging; en bang voor wat ze ook zouden kunnen scrollen om het volgende te zien.
Veel van deze kinderen waren radeloos door de gruwelijke beelden en video’s die ze online hadden gezien. Sommigen van hen voelden zich machteloos tegenover een anoniem algoritme dat hen steeds meer van deze verontrustende inhoud voorschotelde. Het melden ervan was lastig. Zelfs als ze erin zouden slagen één verontrustende post neer te halen, wisten ze dat het niet lang zou duren voordat ze een andere zouden zien.
Ik sprak ook met vrijwilligers, van wie velen hun nachten in het callcenter hadden doorgebracht met het helpen van kinderen die het slachtoffer waren geworden van een groeiende epidemie van onlinecriminaliteit. Sommige van die kinderen waren ondergedompeld in een golf van inhoud het bevorderen van zelfmoord en zelfbeschadiging. Anderen hadden moeite om het hoofd boven water te houden nadat hun foto’s waren gestolen door online roofdieren of gedeeld door hun klasgenoten.
De verhalen die ik hoorde waren hartverscheurend. Zij waren ook woedend. De afgelopen tien jaar hebben we duizenden van dit soort gevallen gezien – en we hebben niets gedaan. Geconfronteerd met zulk vernietigend bewijs van ons collectieve onvermogen om mensen veilig te houden, moeten we ons afvragen hoe we hier terecht zijn gekomen. Hoe wij kinderen lieten zijn verzorgd door roofdieren op sociale mediasites die hun ouders beloofden dat ze veilig zouden zijn. Hoe we toekeek terwijl de gewelddadige partners van vrouwen intieme foto’s van hen online plaatsten, waardoor ze gedwongen werden voor altijd te leven in de wetenschap dat duizenden hen op hun kwetsbaarst hadden gezien. Hoe we er niet in slaagden te voorkomen dat fraudeurs ouderen oplichtten met het spaargeld waarvoor ze hun hele leven hard hadden gewerkt.
Een decennium dat verloren is gegaan door besluiteloosheid en uitstel heeft een verschrikkelijke menselijke prijs gekost. Voor veel gezinnen is het is al te laat. Niets wat we nu doen zal hun dierbaren terugbrengen. Maar we zijn het aan hen verplicht ervoor te zorgen dat er geen levens meer onnodig verloren gaan door deze epidemie.
Het ontwerp van illegale codes dat Ofcom vandaag heeft gepubliceerd zijn de grootste veranderingen ooit in het onlineveiligheidsbeleid. Internetterroristen en kindermisbruikers zullen zich niet langer ongestraft kunnen gedragen. Omdat technologiebedrijven voor het eerst gedwongen zullen worden om proactief illegale inhoud te verwijderen die ons internet teistert. Als ze dat niet doen, riskeren ze enorme boetes en indien nodig kan Ofcom de rechtbank vragen de toegang tot hun platforms in Groot-Brittannië te blokkeren.
De codes zullen het voor politie en toezichthouders gemakkelijker maken om fraude en oplichting te melden op de sites waar deze plaatsvinden. Tegelijkertijd zullen ze het moeilijker maken voor vreemden om online contact op te nemen met kinderen en ook het gebruik uitbreiden van geautomatiseerde tools die kinderen kunnen detecteren seksueel misbruik van kinderen materiaal.
Vandaag heb ik ook criteria uiteengezet voor de sites die met aanvullende taken te maken krijgen in het kader van de Wet op onlineveiligheid. Deze zomer hebben we gezien hoe ver en snel valse geruchten – vaak opzettelijk gelanceerd door racistische daders – waren verspreid over grote onlinedienstendie overgaat in sudderende haat in de straten van het hele land.
Mijn beslissing betekent dat de populairste platforms (bekend als categorie 1) gedwongen zullen worden hun servicevoorwaarden te handhaven door schadelijke inhoud te verwijderen die, hoewel legaal voor volwassenen, in tegenspraak is met de beloften die ze hebben gedaan aan de mensen die ze gebruiken.
De online wereld die we hebben opgebouwd is een enorm, onvoorspelbaar experiment. Als samenleving hebben we een grote sprong in het onbekende gemaakt. Jonge mensen vandaag de dag moeten kampen met uitdagingen waarmee geen enkele andere generatie in de geschiedenis te maken heeft gehad. Maar onzekerheid kan geen excuus zijn voor passiviteit. Als er geen blauwdruk bestaat om deze epidemie aan te pakken, moeten we onze eigen blauwdruk maken.
De illegale codes die Ofcom die vandaag is uiteengezet, zijn werkelijk toonaangevend in de wereld. Ze zullen van Groot-Brittannië een van de veiligste plekken ter wereld maken om online te zijn. Maar ik hoop dat ze de burgers ook het vertrouwen zullen geven om de buitengewone kansen te benutten die een analoge wereld simpelweg niet kan bieden.
Sommige mensen vergelijken sociale media met sigaretten; de parallellen zijn opvallend. Vandaag hebben we een einde gemaakt aan jaren van ontkenning en opzettelijke onwetendheid. Net zoals we toen deden we hebben het roken binnenshuis aangepakthebben we onze mislukkingen onder ogen gezien en de moed gevonden om met onze eigen antwoorden te komen. Maar er is een cruciaal verschil: hoewel je niet veilig kunt roken, geloof ik dat je online wel veilig kunt zijn.
De kinderen die ik ontmoette, vertelden ook over de redenen waarom ze, ondanks de gevaren waarmee ze worden geconfronteerd, toch inloggen. Tegenwoordig helpt internet hen nieuwe dingen te leren en in contact te blijven met familie ver weg. Binnenkort kan het hen misschien helpen een goede baan te vinden of hun toekomstige partner te ontmoeten. Als ze als vrijwilliger terugkomen bij de NSPCC, zullen ze ontdekken dat internet een essentiële levenslijn biedt aan kwetsbare kinderen die hulp zoeken die ze thuis niet kunnen vinden.
Wat ze ook kiezen om te doen, ik wil dat ze terug kunnen kijken en kunnen erkennen dat dit het moment was waarop alles veranderde. Omdat het werk om een betere online wereld voor iedereen te bouwen eindelijk is begonnen.
