Een collectieve zucht weergalmde als een donderslag in een vallei in onze redactiekamer van Daily Beast woensdagmiddag bij het nieuws dat zanger Liam Payne, die beroemd werd als lid van de groep Eén richting, stierf op 31-jarige leeftijd.
TMZ meldt dat Payne van een hotelbalkon in Argentinië viel, waar hij herenigd was met bandleden tijdens het concert van 1D-er Niall Horan. Volgens de site had hij zich eerder op de dag ‘onregelmatig’ gedragen en werd gezien dat hij in de lobby van het hotel een laptop kapot had gemaakt en naar zijn kamer moest worden teruggedragen. Hij was in de krantenkoppen geweest op roddelblogs vanwege de spanningen met zijn ex-verloofde Maya Henry, die, zegt TMZ, beweerde dat 'hij haar had verlaten nadat hij haar had gevraagd een abortus te ondergaan.'
In de schok van zijn dood konden fans de griezelige aard die Payne zojuist in verband had gebracht met zijn One Direction-bandleden niet negeren. Wanneer een beroemdheid zo jong sterft, rijzen er duistere vragen: welke rol heeft de vaak gruwelijke tol van roem gespeeld op iemand als Payne, die open is geweest over verslaving en zelfmoordgedachten? Maar er is ook een impuls om terug te gaan naar de wortels van iemands talent, om opnieuw te bekijken waar we allemaal verliefd op werden – en waar we in de eerste plaats hun passie voor hadden.
Payne deed tweemaal auditie voor De X-factorde Britse realityserie waaruit One Direction in 2010 voortkwam. Zijn tweede auditie, op 16-jarige leeftijd, is volledig beschikbaar op de YouTube-pagina van de show en is een vertederende herinnering aan zijn gaven, zelfs op zo'n jonge leeftijd.
Cheryl Cole, een van de juryleden, merkt op hoeveel hij op Justin Bieber lijkt, met zijn ruige kapsel, schuine pony en T-shirt met V-hals. Hij had aanvankelijk auditie gedaan voor de show in 2008 en bereikte het jurykamp met Simon Cowell. Hij werd toen besneden en geeft toe dat hij vindt dat Cowell het juiste heeft gedaan. „Ik was toen heel jong en ik was er nog niet klaar voor“, zegt hij. „Nu ben ik 16 en ben ik terug en ben ik klaar om het nog een keer te proberen.“
Hij zingt Michael Bublé's versie van 'Cry Me a River', een bigbandversie van de standaard uit de jaren vijftig.
Het publiek zit meteen in zijn hoek. Cowell schenkt hem een zijdelingse grijns X-factor kijkers weten dat zijn radar pingt dat hij naar een ster kijkt. Aan het einde van de voorstelling geeft Cowell Payne een staande ovatie.
'Liam, trouwens,' zegt Cowell, 'op dit moment zou ik niet in de schoenen van Michael Bublé willen staan om dit terug te kijken… Dat was buitengewoon. Het vertrouwen, de branie, het charisma, de geloofwaardigheid, de stem, hoe je eruit ziet: voor het geld.
Op een moeilijk moment is de pure vreugde en viering van Payne's talent aan het begin van zijn carrière, vijftien jaar geleden, een louterend genoegen om opnieuw te bekijken.
