Ik ben stil geweest over Luigi Mangione en zijn vermeende schietpartij op Brian Thompson, directeur van de United Healthcare Group, vooral omdat ik wilde nadenken over de woede die deze gebeurtenis bij het Amerikaanse publiek heeft veroorzaakt.
Ik had een paar jaar geleden mijn eigen ervaringen met United Healthcare, toen mijn beide ouders een vervelende valpartij kregen waardoor ze in het ziekenhuis en vervolgens in een revalidatiecentrum belandden. Omdat het voor hen onveilig was om terug te keren naar het huis waar ze al jaren woonden, had ik de taak om ze te verhuizen om bij mij in de buurt te gaan wonen nadat ik een huis in de buurt had gekocht (ze zouden helemaal geen begeleid wonen overwegen… lang verhaal). UHC was hun Medicare Advantage-verzekeraar en ik moest voor alles met hen vechten, en uiteindelijk moest ik duizenden van het geld van mijn ouders uitgeven om ze uit dat verdomde afkickcentrum en naar huis te krijgen. Zelfs daarna kreeg ik rekeningen voor MEER duizenden.
Het volstaat te zeggen dat het eerste wat ik deed nadat ik ze hier had gekregen, was overstappen op Kaiser, het enige Medicare Advantage-plan dat ik ooit zou aanbevelen. Maandenlang betaalde ik nog steeds rekeningen voor afgewezen claims door UHC. Vlak voor dit alles liet mijn stiefvader twee melanomen verwijderen, en ook daar kwamen maandenlang rekeningen voor binnen.
Dit alles om te zeggen dat ik echt begrijp waarom mensen overweldigd en pissig zijn over ons gekke particuliere gezondheidszorgsysteem. Maar niemand heeft het zo elegant uitgedrukt als AOC.
Sprekend over de schietpartij van Thompson merkte AOC op: „Ik denk dat deze collectieve Amerikaanse ervaring, die zo verwrongen is in het rijkste land ter wereld, al die pijn die mensen hebben ervaren, op deze gebeurtenis wordt geconcentreerd.“
Ja, om nog maar te zwijgen van het feit dat er een enorme vermogensoverdracht plaatsvindt van de armen en de middenklasse naar gezondheidszorgbedrijven met winstoogmerk, waarbij de aandeelhouders centraal staan in plaats van de verzekerden.
Nadat ze duidelijk had gemaakt dat ze gewelddaden zoals die welke zojuist hebben plaatsgevonden niet goedkeurt, legde ze een waarheidsbom – een tikkende – op tafel.
‘Maar ik denk dat iedereen die verward, geschokt of geschokt is, dat moet begrijpen mensen interpreteren en voelen en ervaren afgewezen claims als een daad van geweld tegen hen‚, legde ze uit. ‚Mensen worden dakloos vanwege de financiële verwoesting van een diagnose die niet wordt aangepakt of, weet je, het bedrag dat ze moeten betalen met een verrassingsrekening en dat soort dingen.‘
Ze vervolgde: „En als we het op deze passieve manier hebben over hoe de systemen in dit land gewelddadig zijn, is ons geprivatiseerde gezondheidszorgsysteem hetzelfde voor een groot aantal Amerikanen.“
Ja, dat is zo. In 2010 begon ik hier te schrijven ter verdediging van de ACA, die ik nog steeds zal verdedigen omdat de enige reden daarvoor het wegwerken van reeds bestaande omstandigheden was, wat werkelijk een daad van geweld was tegen iedereen in dit land. Maar het systeem zelf, van de farmaceutische sector tot de kosten van de medische opleiding en de zorgverzekeringssector, is niet goed voor onze gezondheid. Ontkenningen zijn een klap in het gezicht en kunnen uitmonden in afranselingen als ze mensen dwingen binnen het systeem te moeten vechten voor de zorg. Ja, het blijkt dat de ‘overlijdenspanels’ de particuliere verzekeraars zijn, en niet de overheid. Quelle verrassing.
In 2025 lijkt het erop dat ik nog steeds over de gezondheidszorg zal schrijven, maar deze keer veel kritischer. In het licht van de oligarchie die nu bestaat, is het duidelijk dat een van onze kernwaarden en boodschappen het beëindigen van wapengeweld en geweld in de gezondheidszorg moet zijn. Medicare voor iedereen, alstublieft.
