TAfgelopen zaterdag rond 17.30 uur was er een moment waarop er een reëel gevaar leek Manchester United zou wel eens een serieuze voetbalclub kunnen worden. Maar het duurde slechts twee minuten en de aanblik van Nikola Milenkovic die boven Lisandro Martínez uitsteeg voordat die façade instortte. Nog twee vreemde doelpunten later – het soort ongelukken dat getuigt van diepgaande onzorgvuldigheid – en het was duidelijk dat het schertstijdperk nog enige tijd te gaan heeft.
Dat was nog maar het begin. De volgende ochtend had Dan Ashworth wederzijdse toestemming gekregen uit de club: vijf maanden tuinverlof, gevolgd door vijf maanden daadwerkelijk werken, een werkelijk prachtig stuk levende satire, nog voordat je bedenkt hoeveel compensatie United aan Newcastle moest betalen om hem veilig te stellen en de flinke beloning die hij moet hebben ontvangen.
Toch heeft United in ieder geval geld over na het afschaffen van kaartjes met korting. (Wat je doet afvragen wat Sir Jim Ratcliffe precies tegen Sir Alex Ferguson heeft: eerst schrapt hij zijn jaarlijkse toelage van £2 miljoen en nu kan hij niet eens een pensioenkorting krijgen.)
De selectie van United is lange tijd een opgeblazen puinhoop geweest, boordevol met een vreemde mix van opkomend potentieel en vervagende sterren, gemiddelde spelers en goede spelers, die geen van allen ook maar in de buurt van hun potentieel konden spelen omdat ze bij elkaar waren gebracht met weinig zichtbare spelers. nagedacht over de algemene structuur. Ratcliffe zou dat moeten regelen, maar in plaats daarvan lijkt hij dezelfde principes van selectieopbouw naar de bestuurskamer te hebben gebracht: in februari omschreef hij Ashworth als “duidelijk een van de beste sportdirecteuren ter wereld”, maar gaf hem vervolgens de leiding over transfers, wat nooit zijn specialiteit is geweest.
Ashworth zit graag in het middelpunt van wat hij zijn ‘wiel’ noemt, en onderhoudt contacten tussen de coach en de hoofden van de rekrutering, de academie en andere afdelingen. Hij gelooft in consensus, terwijl Ratcliffe schijnbaar iemand wilde die meer openlijk beslissend was. Maar zelfs als de persoonlijkheden goed waren ingeburgerd, hoe zou het United-wiel er dan uit kunnen zien, en hoeveel hubs zou het hebben gehad, als United ook een praktische CEO had in Omar Berrada, een directeur rekrutering in Christopher Vivell, een directeur sport in Sir Dave Brailsford en een technisch directeur in Jason Wilcox? Je wacht jaren tot er een vaag genoemde leidende hand langskomt die de algemene filosofie vormgeeft, en plotseling komen er een tiental tegelijk langs.
Het was de Ierse journalist Dion Fanning die de term ‘politbureau van onzin’ bedacht voor het stel serieuze mannen dat vanaf de tribune op Old Trafford onbewogen naar een andere puinhoop staarde. Na de defenestratie van Ashworth zal de regisseursbox op Old Trafford tijdens wedstrijden gaan lijken op het feestbalkon met uitzicht op de May Day-parade in Moskou, terwijl Kremlinologen minieme verschuivingen in het politieke landschap proberen te voorspellen aan de hand van de positionering en lichaamstaal van de grijze leiders met gezichten kwamen daar bijeen.
De Berrada-Wilcox-as wordt schijnbaar steeds groter en dichterbij gebracht Ruben Amorim tegen het advies van Ashworth in, die liever iemand had gezien met Premier League-ervaring, iemand die geen back three speelde – want als er één ding is dat deze ploeg verbindt, is het dat het niet klaar is voor 3-4 -3.
Ondertussen voelt het lang geleden dat Brailsford een titan van de sportwereld leek en Team Sky marginaal won tot zorgvuldig geplande en functionele wieleroverwinningen. Hij lijkt nu een van de spin-goeroes die Peter Mannion werd opgelegd in latere afleveringen van Het dikke ervan, gehumeurd omdat het te gênant zou zijn om toe te geven dat ze een fortuin betalen voor de nieuwe hypoallergene kussens van de keizer.
Het is gemakkelijk om te bespotten, maar er is hier een serieuzer punt. United is een visie geworden op het moderne kapitalisme Opvolging-isering van de samenleving. Terwijl directeuren zich verdringen en plannen maken met hun enorme salarissen en uitbetalingen, worden 250 personeelsleden ontslagen, worden de kerstbonussen verlaagd, worden lunchpakketten voor wedstrijdpersoneel afgeschaft, worden gratis busreizen naar de bekerfinale stopgezet en worden de ticketprijzen verhoogd. Ratcliffe verwijst regelmatig naar zijn opvoeding in een gemeentehuis in Failsworth, maar terwijl de mensen lager in de piramide onder druk worden gezet en elk greintje generositeit van werkgevers wordt weggenomen, gaat de elite door met knoeien, miljoenen verspillen en daarvoor beloond worden.
Maar ondanks het disfunctioneren en het gevoel dat de Ratcliffe-revolutie al gecorrumpeerd is, gaat United op de een of andere manier de derby van zondag in het Etihad in betere vorm in dan Manchester City en met een groter gevoel van optimisme. Voor City leeft de vreselijke gedachte dat, hoewel de vorm op een gegeven moment misschien terugkeert, het ook mogelijk is dat er iets vreselijks en onherroepelijk mis is gegaan, waardoor de dagen van glorie plotseling voorbij zijn.
United kan, gezien het aanhoudende geloof in de messiaanse capaciteiten van managers, hopen dat Amorim op de een of andere manier in staat zal zijn de zaken om te draaien, zelfs als zijn vroege energie al lijkt te zijn verdwenen. Gezien de problemen bij beide clubs zou de derby een rally van clownsauto’s kunnen zijn, waarbij toeters en toeters toeteren, water uit de knoopsgaten spuit en onderdelen over het hele veld afketsen.
na nieuwsbriefpromotie
Het effect van de nieuwe manager is voor United nog niet helemaal verdwenen. Hoewel André Onana een van zijn fasen van verbijsterende ongelukkigheid doormaakt, en hoewel er bij een aantal spelers raadselachtige hersenbevriezingen zijn geweest, zijn er enkele positieve signalen.
Amorim is direct en bewonderenswaardig openhartig geweest over de omvang van de moeilijkheden waarmee hij wordt geconfronteerd. Hij probeert een nieuwe methode op te leggen aan een ploeg die er niet aan gewend is en lijkt moeite te hebben met de fysieke eisen die het stelt. Bepaalde wissels in het spel lijken misschien vreemd en alleen verklaarbaar omdat ze niet worden gemaakt voor de wedstrijd waarin ze plaatsvinden, maar om de werkdruk te beheersen, gegeven de nauwkeurigheid van het trainingsprogramma.
Wat allemaal logisch lijkt: pijn op de korte termijn voor winst op de lange termijn. De situatie is al erg genoeg en Amorim is nieuw genoeg in de baan, zodat men begrijpt dat er geen onmiddellijke oplossingen zullen zijn. De belofte van morgen jam is op zijn minst plausibel. Maar op een gegeven moment zal de grote nomenklatura van regisseurs (en fans) duidelijk bewijs willen dat de jam in productie is, dat het fruit en de suiker niet worden verspild zoals het grootste deel van het afgelopen decennium het geval is geweest.
De grote bureaucratie eist dat aan de quota wordt voldaan; er moeten bonussen betaald worden.
