Kristen McDonald Rivet’s overwinning in haar race voor de open zetel van het Amerikaanse Huis in het 8e district van Michigan was indrukwekkend. McDonald Rivet is een Democratische senator voor één ambtstermijn die het district met bijna zeven punten voorsprong heeft gewonnen, ondanks dat het zich op een hevig competitief terrein bevindt: haar district zit vol met kiezers uit de blanke arbeidersklasse – doorgaans beschouwd als democratisch kryptoniet – en bestaat uit meerdere provincies waar Vice-president Kamala Harris werd ommuurd. Ongeveer 7% van de kiezers in het district McDonald Rivet gestemd zij en Donald Trump.
De New York Times een verhelderend interview gehouden met McDonald Rivet over wat zij denkt dat haar heeft geholpen om haar van de top te scheiden. Vergeleken met de standaard autopsie was het een verfrissend gesprek. McDonald Rivet ziet zichzelf als een gematigde democraat – ze is een nieuwe eerstejaars leider van de New Democrat Coalition in Congress – maar dat was ze niet van plan Geef de “ontwaakte” politiek de schuld. In plaats daarvan concentreerde ze zich op wat ze goed deed. Hieronder belicht ik drie opvallende momenten uit haar interview.
1. Houd een laserfocus op de waargenomen ervaring van mensen met de economie
“We concentreerden ons voortdurend – bijna uitsluitend – op portemonneekwesties, op het verkrijgen van meer geld in de portemonnee van mensen”, vertelde McDonald Rivet aan de Times, waarin ze beschreef wat volgens haar de grootste les voor de partij was in haar overwinning. „Ik bracht veel tijd op tv door, rechtstreeks in de camera kijkend en pratend over hoe ik me zorgen maak over dezelfde dingen.“
McDonald Rivet benadrukte terecht het belang van aandacht voor hoe mensen zich voelen, zelfs als de economie op papier sterk is.
McDonald Rivet, die zegt 80% van de banen in haar district betalen minder dan 50.000 dollar per jaar. Dit onderstreept het belang van boodschapdiscipline voor de economie, en vooral voor de mate waarin de portemonnee van mensen dat kan doen. In haar advertenties zegt ze gefocust agressief in het terugdringen van de geneesmiddelenprijzen en de huisvestingskosten, verminderen de kosten van kinderopvang en belastingverlagingen voor werkende mensen. En ze gebruikte haar identiteit als moeder van zes kinderen ook om zichzelf te presenteren als iemand die zich terdege bewust is van de zorgen van de gemiddelde persoon over de kosten.
McDonald Rivet benadrukte terecht hoe belangrijk het is om aandacht te besteden aan hoe mensen zich voelen, zelfs als de economie op papier sterk is: “Als we het hebben over de economie en de datapunten die doorgaans worden geassocieerd met het meten van de economie, en het banenrapport en zo Die dingen – geweldige, mooie en mooie voorlopende indicatoren, dat alles – dat betekent niets voor mensen die geen geld op de markt hebben en niet op dat niveau kijken”, zei ze.
2. Gebruik geen gekke taal
McDonald Rivet waarschuwde de Democraten om niet in ‚algemeenheden‘ te spreken, en toen haar om verduidelijking werd gevraagd, legde ze aan de Times uit: ‚Ik wil niet over ‚inflatie‘ praten. Ik had het over de prijs van eieren. We voeren geen gesprek over de markt, weet je. We hebben het niet over rentetarieven. Een groot deel van de mensen in mijn district werkt in de dienstensector. We kunnen praten over het verhogen van het inkomen. Of je kunt zeggen: ‚Ik ga je fooien niet belasten.‘ Dat is zo echt.”
Op het eerste gezicht is dit een vrij standaardadvies: politici zouden over beleid moeten praten in de taal van de ‘keukentafel’. Maar het is opmerkelijk dat het eerste voorbeeld dat zij gaf er een was van de Democraten gekopieerd van Donald Trump. Democraten moeten beter worden in het bedenken en uitvoeren van beleid dat levendige, tastbare resultaten oplevert voor de werkende bevolking. Ik zou willen dat vice-president Kamala Harris dat ethos serieuzer had genomen; in plaats daarvan zij worstelde naar duidelijk beantwoorden vragen over haar visie op beleidskwestie nr. 1 van de verkiezingen op een manier waardoor werkende mensen zich gezien voelden.
3. Het verdedigen van de democratie is belangrijk, maar je kunt er niet mee leiding geven
Tenslotte was het commentaar van McDonald Rivet op 6 januari opvallend. Ze omschreef zichzelf als verontwaardigd over de gebeurtenis, maar ze wees er tegenover de Times op dat als je ‚bang bent dat je het niet volhoudt, je minder om die dingen geeft‘. Ze vervolgde: ‘Ik heb bijna geen tijd besteed aan het praten over de toestand van de democratie. Laat ik even heel duidelijk zijn. Natuurlijk is het belangrijk. En er zijn dingen waar we ons zorgen over moeten maken. Maar het allereerste wat we moeten doen is ons inzetten voor een agenda die ervoor zorgt dat iedereen kan gedijen.”
Dit is ook mijn afhaalmaaltijd van na januari. 6 wereld. De gebeurtenis was een wrede aanval op de democratie, en Trump verdiende het om daarvoor ter verantwoording te worden geroepen en had zich nooit meer kandidaat mogen stellen. Maar Trump was kunnen rennen, en bleek uit de peiling dat de Republikeinen het na verloop van tijd meestal van zich afschudden en Trumps versie van de gebeurtenissen kochten, en dat de perceptie over Trumps economische staat van dienst in de ogen van veel kiezers de overhand kreeg op al zijn wangedrag. Dat de openlijke vijandigheid van Trump tegenover de democratie in de ogen van tientallen miljoenen kiezers niet meteen diskwalificerend was, zegt iets beangstigends over de toewijding van het Amerikaanse publiek aan onze grondidealen. Maar je moet de kamer lezen en je wint niet door te klagen over de regels.
