BioLite-hoofdlamp 325. Een hoofdlamp is een betrouwbaar hulpmiddel bij kamperen, stroomuitval en het verkennen van een kruipruimte. Maar ze hebben soms pijnpunten die ze niet ideaal maken: als je hem in een rugzak stopt, weet je niet hoeveel energie er nog in de batterijen zit, waardoor je gedwongen wordt nieuwe batterijen te plaatsen of reserveonderdelen mee te nemen; de aan/uit-schakelaar wordt per ongeluk ingedrukt terwijl je wandelt, waardoor het licht aangaat en de batterij leegraakt, zonder dat je het weet; en ze kunnen zwaar en onhandig op je hoofd aanvoelen. De BioLite HeadLamp 325 lost deze problemen op en is mijn nieuwe favoriet geworden. Dankzij de oplaadbaarheid via USB zijn er geen AAA’s meer nodig en weet u altijd wanneer de batterij op vol vermogen is. Met een gewicht van slechts 50 gram en de batterij geïntegreerd in de achterkant van de vochtafvoerende band, is hij zo licht dat u vergeet dat u hem draagt. Je kunt hem in de ‚vergrendelmodus‘ zetten, zodat hij niet per ongeluk in je rugzak aangaat. Het onthoudt ook de laatste helderheidsinstelling waarop u het apparaat had ingeschakeld, zodat u niet telkens door de helderheidsniveaus hoeft te schakelen wanneer u het inschakelt. Hoewel duurder dan basisopties, maken alle functies het de moeite waard.
“Hoe langer ik ren” van Peter Bradley Adams. Ik heb een zwak voor indie-folkmuziek. Vooral nu de seizoenen kouder en donkerder worden. Om te genieten van een landschap waarin de laatste bladeren aan de steeds kaler wordende bomen hangen, heb je de juiste soundtrack nodig. Een nummer dat past bij het plaatje waar ik de laatste tijd van geniet is ‚The Longer I Run‘ van Peter Bradley Adams. Adams heeft een rustgevende stem, en de tekst van dit nummer geeft het gevoel van rusteloosheid weer dat kan ontstaan als je aan je verleden probeert te ontsnappen, en de ontevredenheid over je vroegere ambities die met de jaren kan gepaard gaan. Het samenspel tussen gitaar en piano is ontspannend, en de vrouwelijke achtergrondzang tijdens het pre-refrein en refrein is erg mooi.
Cabine: Off the Grid-avonturen met een onwetende vakman door Patrick Hutchison. Voormalig AoM-bijdrager Patrick Hutchison heeft een nieuw boek uitgebracht over zijn reis van kantoormedewerker tot amateur-hutrenovator in de Cascade Mountains. Het boek volgt zijn avonturen bij het restaureren van een klein huisje van 120 vierkante meter aan een onverharde weg met de toepasselijke naam Wit’s End, ondanks dat hij geen bouwervaring heeft. Het is geweldig om te lezen. Het legt zowel de romantiek als de uitdagingen vast die gepaard gaan met het verwezenlijken van je Thoreau-achtige dromen. Luister voor een voorproefje naar het interview dat ik met Patrick deed over zijn avontuur.
Een school voor kracht en karakter door Tanner Greer. Tanner Greer onderzoekt hoe negentiende-eeuwse Amerikanen instellingen bouwden en beheerden vóór de moderne bureaucratie. Terwijl sommigen dit romantiseren als het tijdperk van het ruige individu, beweert Greer dat het feitelijk gebouwd is op ‘ruige gemeenschappen’ met gedeelde normen rond publieke dienstverlening, formele procedures en lokale afdelingen die zich nationaal kunnen opschalen met behoud van de onafhankelijkheid. Het is een tot nadenken stemmende blik op wat we verloren hebben in de verschuiving naar een managementcultuur en professionele non-profitorganisaties.
Citaat van de week
Jij en ik staan op dit moment op de ontmoetingsplaats van twee eeuwigheden: het enorme verleden dat eeuwig heeft geduurd, en de toekomst die zich naar de laatste lettergreep van de vastgelegde tijd stort. We kunnen onmogelijk in een van deze eeuwigheden leven – nee, zelfs niet voor een fractie van een seconde. Maar door dit te proberen, kunnen we zowel ons lichaam als onze geest verwoesten. Laten we er dus tevreden mee zijn om de enige tijd te leven die we maar kunnen leven: vanaf nu tot bedtijd.
—Dale Carnegie
Help onafhankelijke publicaties te ondersteunen. Doe een donatie aan De Kunst van Mannelijkheid! Bedankt voor de steun!
