Het geluid van Sissy Misfit is geworteld in momenten die een blijvende impact op haar hebben achtergelaten. Van Nine Inch Nails tot Lady Gaga's beruchte VMA-optreden, ze put uit herinneringen die met kracht toeslaan, waarbij ze industriële noise combineert met popgevoeligheid en filmische invloeden. Deze aanpak voelt minder doelbewust en meer instinctief aan, een organische samensmelting van wat haar heeft gevormd. Het is een herkenning van het duister, het macabere en het griezelige, allemaal elementen die ze moeiteloos in haar uitvoeringen kanaliseert. Voor Sissy gaat het niet om het combineren of cureren van deze invloeden; het gaat simpelweg om het volgen van haar eigen artistieke impulsen.
Hoe breng je zulke uiteenlopende invloeden, zoals industriële muziek, popcultuur en cyberpunkfilms, samen in je geluid?
Dit zijn enkele van de belangrijkste krachten die in mijn leven zijn gebleven als het om kunst gaat. Ik kan de dag niet vergeten waarop ik voor het eerst 'Sin' van Nine Inch Nails hoorde, of toen ik voor het eerst naar 964 Pinocchio keek of Lady Gaga zichzelf zag ophangen bij de VMA's, druipend van het bloed terwijl ze Paparazzi zong. Deze momenten stompten me in mijn maag en ze hebben allemaal de gemeenschappelijke basis dat ze een viering zijn van het duistere en het macabere, het griezelige dat je misschien denkt. Dus ik denk dat ik dat ook eer in wat ik doe. Ik ben zelf opgegroeid met deze dingen, dus het is onvermijdelijk dat ik ze allemaal samenbreng in een kunstwerk of in de manier waarop ik presteer en beweeg. Ik probeer het niet te doen, ik doe gewoon wat ik wil en de kunst komt er zo uit.
Je hebt jezelf beschreven als iemand met een ‘exoskelet’. Hoe weerspiegelt dat idee jouw identiteit en kunstenaarschap?
Ja, ik zou mezelf graag willen zien als een wezen dat een exoskelet bezit. Het was niet mijn keuze. Ik moest gewoon 25 jaar van mijn leven wijden aan het uitzoeken wat het betekent om een transmeisje te zijn in het Midden-Oosten. Ik heb het gevoel dat ik in zekere zin een nieuw stel botten rond mijn lichaam heb gebouwd. Iets dat mij zou beschermen, maar ook zou verbeteren hoe ik eruit wil zien. Ver weg rennen van mezelf om dichter bij de vrouw te voelen die ik vanbinnen ben. Heeft het zin? Ironisch genoeg denk ik dat het uitbrengen van mijn album EXXXOSKELETON de eerste stap was om uit dit 'pantser' te stappen en nu ben ik er klaar voor om de wereld een andere kant van mij te laten zien waarvan ik denk dat ze die graag willen zien.
Wat inspireerde je om de 'CEHENNEM'-evenementen te starten, en welke impact hoop je dat ze hebben op de trans+ muziekgemeenschap?
CEHENNEM begon door mij met de hulp van enkele van mijn vrienden in een kleine maar belangrijke bar genaamd Şahika in Istanbul. Terwijl ik in Turkije woonde, gaf ik altijd feesten in verschillende concepten en onder namen. Eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat ik dat in Londen zou hoeven doen, omdat ik dacht dat dit platform hier al bestond, maar dat was niet het geval. Ik wilde een ruimte openen voor transgenders die hun liedjes produceren en ook uitvoeren. Het is niet zo zeldzaam als het klinkt. Ik heb het voorrecht gehad om in slechts 2 jaar tijd meer dan 100 artiesten van over de hele wereld te mogen ontvangen. Ik hou er gewoon van om te zien hoe een pop een glitterbeat opzet en zingt over het luidruchtigste electronummer dat je ooit zou kunnen horen op 10 inch-platforms. Ik hoop dat er in elke stad meer avonden zoals CEHENNEM zullen zijn! Meer livemuziek in de club! Meer transproducenten bij de club!
Hoe mix je agressieve geluiden met popelementen in je muziek?
Ik weet niet hoe ik deze vraag moet beantwoorden, omdat ik in mijn hoofd niet probeer een andere muziekwereld in een andere te laten samensmelten als ik produceer. Ik denk dat mijn songstructuren te pop zijn om als experimenteel te worden beschouwd? Of misschien is het de lyrische context? Ik ben absoluut een popster, maar ik weet niet zeker of de muziek die ik maak popmuziek is? Maar uiteindelijk is alles popmuziek. Hoe dan ook, ik ga off-topic. Dit zijn de letterlijke geluiden die ik produceer als ik een beat probeer te maken en als ik probeer te zingen, verandert het plotseling in schreeuwen. Ik denk dat het allemaal heel instinctief is.
Hoe is jouw samenwerking met Rick Owens tot stand gekomen, en hoe was het om met hem samen te werken?
Het was absoluut schokkend. Je wordt op een dag wakker en krijgt een persoonlijk bericht van Rick Owens waarin hij je vertelt dat hij van jouw muziek houdt en graag met je wil samenwerken? Eerlijk gezegd geloofde ik niet dat het echt was totdat ik met hem in de schietpartij ging. Ik was op weg naar Parijs om hem te ontmoeten en samen de campagne te doen voor Dr. Martens, maar onderweg naar de studio dacht ik bij mezelf: 'ja, vandaag worden mijn nieren gestolen'. Dan ben ik daar gewoon aan het glamoureren en komt er iemand binnen met de liefste houding die zegt: 'Hallo Sissy, ik hoop dat de reis goed was, ik ben Rick'. Het was geweldig om met hem samen te werken. Ik vind de manier waarop hij jonge kunstenaars steunt heel bijzonder. Hij is een zeer slimme kunstenaar en genereus persoon. Ik ben dankbaar voor ons moment samen.
Hoe heeft uw persoonlijke transitie de oprichting van EXXXOSKELETON beïnvloed?
Ik heb het gevoel dat mijn hele leven tot dit moment is opgebouwd om dit album te maken. Ik ben geen nieuweling, ik ben een professionele artiest en producer die dit nu al tien jaar doet. Ik begon al op mijn zeventiende of achttiende met optredens en dj'en in clubs. Maar ik zou vandaag de dag alleen een album als EXXXOSKELETON kunnen maken. In deze mentaliteit met deze nieuw gevonden liefde voor wie ik ben, omdat die er het grootste deel van mijn leven niet was. HST heeft mijn leven gered, punt uit. Voor het eerst in mijn leven voel ik dat ik bij mijn ziel hoor en bij mijn lichaam. En veel van deze nummers gaan in zekere zin over medische en emotionele transities, dit geluid gaat over het doorbreken van de barrière die ik in mij had tegen mij.
Hoe hebben jouw ervaringen in de underground scene van Istanbul en het leven in Londen jouw muziek gevormd?
Istanbul heeft van mij de vurige artiest gemaakt die nooit nee als antwoord zal accepteren. Istanbul heeft mij gemaakt tot de vrouw die ik nu ben. Bijna al mijn invloeden komen uit mijn leven in Istanbul. Londen dacht dat ik mezelf kon verfijnen en mijn kunst beter kon definiëren in termen van expressie en uitvoering. Londen gaf mij zeker de impuls om mijn ideeën naar een hoger niveau te tillen, vanwege de enorme vrijheid waarmee ik plotseling omringd werd. Maar Istanbul heeft mij stoer en gepassioneerd gemaakt.
Interview door Donald Gjoka
