Met behulp van een mix van Offest- en Risograph-afdrukken heeft Hezin O voor deze tentoonstelling ‚willekeurig geselecteerde grafische fragmenten en pagina’s van posters, boeken en folders‘ uit haar ontwerpen door de jaren heen samengesteld, gekopieerd en opnieuw geschaald. Voordat ze echter de kleurrijke lappendeken van prenten werden die momenteel te zien zijn, begonnen deze gereorganiseerde werken aanvankelijk op de pagina’s van een boek: Herdruk.
Een publicatie van Hezin eerder dit jaar, Herdruk fungeerde voor haar als een instrument om al deze fragmenten van projecten samen te brengen door stukken over een uitgebreide 128 pagina’s te plaatsen, in willekeurige volgorde. Het boek zelf werd vervolgens gedeconstrueerd en de pagina’s werden overgedrukt om een nieuwe serie grafische kunstwerken te creëren: “Als resultaat ontstonden er een aantal verschillende combinaties van de eerste offsetbedrukte zijde en de tweede Riso-bedrukte zijde. Met andere woorden: het resultaat is niet het originele werk zoals het is, maar eerder een extractie van delen ervan, of een willekeurige herlijming van verschillende werken”, zegt ze.
Een ander belangrijk element van de tentoonstelling was de versiering door de ontwerpers van de galerijwanden met een laag complexe kleurrijke rasters van verschillende groottes, die “alle ontwerpregels overboord gooien”, waardoor gevestigde visuele hiërarchieën uit eerdere projecten worden scheefgetrokken en opgerekt. Hezin voegde digitale kunstwerken over haar eclectische rasters heen in de display, verwijzend naar het concept van glitches, “zoals een foutscherm, gedemonteerde beelden en een beat gemaakt door een normale geluidsbron te draaien of af te snijden, en gaten tussen normale handelingen.”
In plaats van grafisch ontwerp te beperken tot de handeling van input en output of ‘af te wijken van de inhoud en tot een vloeiende beeldtaal te komen’, door glitches, fouten en digitale verstoringen te vieren, laat Hezin zien dat de vragen, het onderzoek en het leren dat uit een proces voortkomt, misschien wel belangrijker dan hun resultaten. “Ik zou het spectrum van mijn werk willen omschrijven als het onderzoeken van de mentaliteit, ideeën, methoden, attitudes en mogelijkheden van grafische taal, in plaats van het te beperken tot het maken van ‘goede vertalingen’ die de inhoud goed overbrengen”, zegt ze. , is deze tentoonstelling geenszins een conclusie voor dit idee – een tentoonstelling mag nooit een conclusie tonen, maar eerder een reeks vervolgvragen.”
