Sony’s Spider-Verse verdwijnt met een gejammer

Valt er nog iets over te zeggen Sony’s Spider-vers? Nog nooit heeft een val uit de gratie zo openbaar, zo pijnlijk en zo volkomen te voorkomen gevoeld. Sony’s ondeugdelijke greep op het eigendom van Spider-Man, en zijn pogingen om het in stand te houden verwaterde superheldenfilmsis op dit moment algemeen bekend. Maar de geldroof van de studio was gemakkelijker te vergeven wanneer de herinnering aan Vergift – de film die bedoeld was om de toon te zetten voor de Sonyverse – was frisser en positiever. Tien jaar later voelt elk onderdeel van de Sonyverse aan als een mislukt experiment. Het is dan ook passend dat de laatste poging van de studio om de Spider-Man-franchise opnieuw op te starten zonder de held in kwestie ook de laatste kan zijn.

Kraven de Jager verschilt niet van de andere Sony-films die “in samenwerking” met Marvel zijn gemaakt. Hoewel het een aantal punten krijgt voor zijn R-rating, valt het ten prooi aan dezelfde valkuilen als Mevrouw Web, Morbiusen zelfs de nieuwste Vergift film. Nu de Sonyverse op zijn laatste benen loopt, Kraven had er veel werk voor. Er was geen wereld waar één film een ​​hele franchise kon redden, vooral niet een film die zo chaotisch was als deze. Geen enkele film is zo goed. En helaas zit er niet veel goeds in Kraven Hoe dan ook.

Een onhandig, druk script, modderige visuele effecten en overduidelijke ADR verzanden in een veelbelovend uitgangspunt. Het is niet camp genoeg om een ​​cultklassieker te worden, en het ontbreekt aan de overtuiging om zijn meest ambitieuze ideeën naar de finish te brengen. In een wereld waar superheldenmoeheid de concurrentie des te zwaarder maakt, is het ‘survival of the fittest’ – en het is ironisch dat Kravenvan alle eigenschappen, mist dat killerinstinct.

De Spider-Man-films van Sony, hoewel aanvankelijk briljant, werden door één enkele fout ongedaan gemaakt. De films leken vastbesloten om elke hoek te proppen met een nieuwe slechterik, waarbij de arme Spidey (en het verhaal) werd overweldigd door concurrerende, steeds gekkere antagonisten. Binnen is het niet anders Kravenhoewel je zou denken dat de afwezigheid van één held het een beetje gemakkelijker zou maken om al het gemene reilen en zeilen bij te houden.

Maar zoals elk project in Sony’s nieuwe Spider-Verse: Kraven heeft tot doel de gelijknamige slechterik in een semi-altruïstische antiheld te veranderen – wat om voor de hand liggende redenen niet altijd werkt. Aaron Taylor-Johnson is geen onbekende op het gebied van superhelden, en zijn duistere, sombere act geeft de film een ​​zweem van pathos. Het is gemakkelijk in te zien waarom hij de perfecte keuze was om Sergei Kravinoff te spelen, de obsessieve wildjager die Spidey, zijn ‚ultieme prooi‘, in Marvel-strips achtervolgt. In de handen van iemand anders, en misschien in een meer conventionele Spider-Man-film, was zijn eerste optreden misschien de hype waard geweest. Maar hier is hij gewoon een personage dat watertrappelt. Zelfs met zijn naam op de markt moet hij nog steeds concurreren met een overweldigend aantal tegenstanders. Van zijn giftige vader (Russell Crowe) tot een mysterieuze huurmoordenaar met een vage wraakactie (Christopher Abbott’s Foreigner), Kraven laat niet veel ruimte over voor, nou ja… Kraven.

De neushoorn (Alessandro Nivola) is technisch gezien onze belangrijkste slechterik hier, hoewel het lang duurt en er veel uitleg nodig is voordat hij naar voren komt als een levensvatbare bedreiging voor de familie Kravinoff. De film begint sterk en introduceert Sergei terwijl hij een Russische gevangenis infiltreert om een ​​kwaadaardige gangster te executeren. Inmiddels is zijn reputatie als ‘The Hunter’ – een huursoldaat die iedereen neerhaalt, van corrupte kingpins tot stropers en mensenhandelaars – hem vooruit. Hij staat bekend om zijn efficiëntie, zijn brutaliteit en (zoals zijn gedurfde ontsnapping uit de gevangenis aantoont) zijn indrukwekkende parkourvaardigheden. Maar je krijgt ook het gevoel dat hij dit allemaal doet om de pijn op zijn schouder te verlichten – en voordat je kunt zeggen “het is Kraven-tijd”, neemt regisseur JC Chandor ons mee terug naar zijn moeilijke adolescentie om context toe te voegen aan zijn tragische verleden.

Als Kraven‘Terwijl de koude opening een stevige voet aan de grond kreeg, verspilde de rest van de eerste act weinig tijd met het afbreken ervan. Een uitgebreide flashback laat ons opnieuw kennismaken met Sergei (hier gespeeld door Levi Miller) in zijn schooltijd, terwijl hij samen met zijn jongere, zachtaardige broer Dimitri (Billy Barratt) naar een benauwde academie gaat. Hun leven verandert voor altijd wanneer hun vader Nikolai uit het niets opduikt, hen van school haalt en hen vertelt dat hun moeder zelfmoord heeft gepleegd. ‘Ze was zwak’, zegt hij zonder enige aarzeling tegen zijn zonen. Het is trouwens niet de laatste keer dat hij zo’n verbijsterende verklaring aflegt Kraven‘Naast de tekortkomingen is het hardhandige script misschien wel het grootste.

Maar op de een of andere manier slaagt Crowe erin om het te laten werken. De acteur brengt de subtiliteit en ernst die het verhaal mist, en verzacht zelfs de meest schokkende regels. Het doet geen pijn dat hij weer een wild accent heeft aangenomen om zijn teksten over te brengen, en hoewel hij klinkt als een gebroken plaat die eeuwenoude overpeinzingen over mannelijkheid en kracht aanwakkert, is hij beslist een lichtpuntje in Kraven.

Als er niets anders is, biedt Crowe’s optreden voldoende context voor de huidige problemen van Sergei. Wanneer hij en Dimitri op een Afrikaanse safari worden meegenomen om op leeuwen te jagen, is Sergei vastbesloten zijn broer te beschermen tegen de invloed van hun vader. Zijn liefde voor Dimitri is de kern van Kraven de Jager – de meest samenhangende delen van het verhaal worden gedreven door hun band. Sergei verdient met name zijn krachten terwijl hij Dimitri beschermt tegen de leeuw waarop ze jagen. Hoewel hij wordt aangevallen en bijna voor dood wordt achtergelaten, wordt hij gered met de hulp van een toverdrank (ja, echt waar) en een jong meisje genaamd Calypso. Hij wordt wakker met superkracht, snelheid en een havikachtig zicht – en zijn nieuwe krachten geven hem de moed om van huis weg te rennen en het in het wild uit te vechten. (Hij moet Dimitri echter in de steek laten om zijn vrijheid te herwinnen, die hem later zeker niet zal bijten.)

Ondanks al zijn gebreken, Kraven zou mogelijk de meest esoterische van de Sonyverse-films kunnen zijn. Dat is geen hoge lat om te overschrijden, maar het verdient wel enige eer omdat het probeert de psyche van zijn antiheld aan te boren. Discussies over karma en causaliteit vormen de basis voor Sergei’s reis terwijl hij zijn rol als Kraven omarmt, vooral zodra het verhaal in het heden wordt hervat. Hoewel zijn laatste doelwit het uitzitten van een levenslange gevangenisstraf was, laat zijn dood een machtsvacuüm achter in de criminele onderwereld van Londen. Dat geeft Aleksei Sytsevich (Nivola) de kans om het plan te lanceren waar hij tientallen jaren aan heeft gewerkt: de overname van Nikolai’s imperium. Hij wil ook Kraven uitschakelen, waarbij hij er terecht van uitgaat dat zijn eigen criminele daden hem op de radar van de jager hebben gebracht. Zodra hij ontdekt dat zijn potentiële uitdager ook de zoon van Nikolai is, acht hij het goed om twee vliegen in één klap te slaan.

Aleksei’s eerste stap is het ontvoeren van Dimitri (Fred Hechinger), nu volwassen maar nog steeds laf in de ogen van zijn vader. Natuurlijk is dit allemaal een valkuil voor Kraven, en hij trapt er natuurlijk regelrecht in. Het verhaal voelt het meest rommelig aan als het moet jongleren met de motivaties van zoveel personages, en het wordt nog chaotischer als Kraven herenigd wordt met Calypso (Ariana DeBose, wiens prestaties hier minstens 60% ADR zijn) en een nieuwe tegenstander krijgt in de Foreigner. De eerste is op papier een slimme toevoeging, aangezien ze het klankbord wordt voor Kravens afnemende moraal. Maar te vaak is ze gewend gebeurtenissen te voorspellen waar stripfans misschien bekend mee zijn, zoals Kravens eigen ondergang.

Leuk vinden Mevrouw Web, Kraven is te bezorgd over de toekomst om zich te concentreren op het verhaal dat zich vlak voor hem afspeelt. Er zijn tal van meeslepende momenten in de film, vooral wanneer Taylor-Johnson wild wordt en knokploegen met zijn blote handen neerhaalt. (De achtervolgingsscène waarin Kraven op blote voeten rent om een ​​weggelopen busje in te halen, is een bijzonder hoogtepunt.) Chandor legt de actie vast met een diepgeworteld, kinetisch oog: botten kraken, bloedspatten en pijlen vliegen. Kraven haalt ook kracht uit de gegronde emotionele momenten, zoals wanneer Sergei vecht om opnieuw contact te maken met zijn broer, of te bewijzen dat hij niet zijn vader is geworden. Ironisch genoeg zijn het de ‘superhelden’-momenten – zoals de verbijsterende vertoning van zijn hypnotiserende krachten door de Foreigner, of de ultieme transformatie van de Rhino – die deze film in de voet schieten.

Het is een teleurstellende wending voor Sony, aangezien de eerste Spider-Man-films het genre feitelijk hebben gemaakt tot wat het is. Die magie heeft de nieuwe Sonyverse duidelijk nooit bereikt, en het is frustrerend om de misplaatste pogingen van de studio om het terug te winnen te zien. Sony had alle kansen om een ​​levensvatbare franchise te creëren, ook al voelde het uitsluiten van Spider-Man contra-intuïtief. Maar na een decennium van afnemende opbrengsten heeft de Sonyverse gewoon niet wat nodig is om te overleven.

Kraven de Jager draait vanaf 13 december in de bioscoop.