De verdrijving van de Syrische dictator Bashar al-Assad door opstandelingen van eigen bodem rechtvaardigt een herbeoordeling van Die van Barack Obama het vermijden van directe militaire betrokkenheid bij de burgeroorlog in het land.
Jarenlang zijn de woorden ‘Obama’ en ‘Syrië’ nauw verbonden met het woord ‘mislukking’.
Nadat hij in 2013 bijna een militaire aanval had gelanceerd als reactie op Assads gebruik van chemische wapens, zei Obama dat hij niet verder zou gaan zonder goedkeuring van het Congres. Vervolgens werd een deal gesloten met Rusland om de Syrische voorraad chemische wapens te vernietigen, een deal die geen stand hield – en er werd geen stemming in het Congres gehouden. De Syrische burgeroorlog woedde gedurende de rest van het presidentschap van Obama en daarna. Obama heeft het zelf verteld Vanity beurs in 2016 dat “de situatie in Syrië … mij voortdurend achtervolgt.”
Maar Obama verdedigde nog steeds zijn redenering voor het weerstaan van de druk om te staken. In 2016 legde hij het uit De Atlantische Oceaan, “de reikwijdte van de uitvoerende macht op het gebied van de nationale veiligheid is zeer breed, maar niet onbeperkt.” (Twee jaar eerder vertelde hij de reizende pers van Air Force One dat zijn overheersende beginsel van het buitenlands beleid was: ‘Doe geen domme dingen.’)
Hoewel we in het echte leven geen tegenverhalen kunnen uitspelen, ziet Obama’s inzicht er achteraf gezien beter uit.
Ik zal het uitleggen, maar eerst is dit wat leidend is Washington Maandelijks website:
***
Het DOGE-project van Musk en Ramaswamy om de federale overheid van de ingewanden te ontdoen is een juridisch treinwrak: Bijdragende schrijver Peter M. Shane toont de onwetendheid achter de controversiële bezuinigingen. Klik hier voor het volledige verhaal.
Een verborgen juweeltje in de agenda van RFK Jr: Merrill Goozneruitgever van GoozNieuws gezondheidszorgnieuwsbrief, ziet belofte voor hervorming van de beloning van artsen. Klik hier voor het volledige verhaal.
***
Obama had duidelijke redenen om sceptisch te zijn over wat de Amerikaanse militaire macht zou kunnen bereiken voor een diep verdeeld land in het Midden-Oosten. Hij werd grotendeels gekozen omdat hij in 2002 de overmoedige invasie van Irak door George W. Bush voorzag als ‘dom’, ‘onbezonnen’ en ‘cynisch’.
De oorlog werd gevoerd onder het valse voorwendsel van de Iraakse dictator Saddam Hoessein beschikte over een voorraad massavernietigingswapens. De gevangenneming van Hoessein duurde niet lang, maar de daaropvolgende bezetting was chaotisch en dodelijk en werd door de Irakezen kwalijk genomen.
Tegenwoordig bestaat er in Irak een nominaal democratische regering. Maar de democratie pleit ervoor Vrijheidshuis bieden een vage karakterisering van hoe het in de praktijk werkt: “…democratisch bestuur wordt in de praktijk belemmerd door corruptie, milities die buiten de grenzen van de wet opereren, en de zwakte van formele instellingen… Staatsfunctionarissen en machtige milities maken routinematig inbreuk op de rechten van burgers via gerechtelijke en buitengerechtelijke middelen.”
Ook in 2013 was de bezetting van Afghanistan een moeras geworden. De theocratische Taliban-regering werd snel afgezet in de nasleep van de terroristische aanslagen van 11 september. Maar de opvolger van de regering – gesteund door Amerikaanse wapens en geteisterd door corruptie – was niet in staat de legitimiteit van het publiek veilig te stellen. Ben het beu om Amerikaanse levens te riskeren voor een hopeloos project Donald Trump ontwikkeld en Joe Biden voerde een militaire terugtrekking uit, waardoor de Taliban weer aan de macht konden komen.
Toen hij zag hoe Irak en Afghanistan zijwaarts gingen, en de unieke uitdagingen in Syrië inschatte, kwam Obama tot de conclusie dat een aanval op de Assad-regering averechts zou werken.
“We zouden door een raketaanval de chemische wapens zelf niet kunnen elimineren”, zei Obama De Atlantische Oceaan in 2016, “en wat ik dan onder ogen zou zien was het vooruitzicht dat Assad de staking zou hebben overleefd en zou beweren dat hij met succes de Verenigde Staten had getrotseerd, dat de Verenigde Staten onrechtmatig hadden gehandeld bij gebrek aan een VN-mandaat, en dat dat mogelijk heeft zijn hand eerder versterkt dan verzwakt.”
(De Atlantische Oceaan had eerder gemeld dat Obama ook opmerkte dat het Britse parlement een paar dagen vóór zijn heroverweging tegen militaire actie stemde, hem een kritische partner ontzegde en de mogelijkheid van steun van de Verenigde Naties ondermijnde.
De weg die Obama volgde om tot dat besluit te komen was grillig en ondermijnde zijn eigen geloofwaardigheid. In 2011 riep hij Assad op om af te treden. Toen Obama in 2012 door een verslaggever werd gevraagd wat er zou gebeuren als Assad chemische wapens zou gebruiken, zei hij: “We zijn heel duidelijk tegen het Assad-regime geweest … dat een rode lijn voor ons is dat we een hele reeks chemische wapens gaan zien rondbewegen of benut. Dat zou mijn berekening veranderen. Dat zou mijn vergelijking veranderen.”
Obama’s exacte ‚rode lijn‘-taal beloofde net geen militair antwoord, maar zo interpreteerden de meesten het wel. Het niet voldoen aan deze verwachtingen nadat Assad naar verluidt chemische wapens had gebruikt, leidde tot beschuldigingen naar Obama wegens roekeloosheid. De toenemende brutaliteit en de wijdverbreide sterfte in de daaropvolgende jaren zorgden ervoor dat Obama’s passiviteit alleen maar leek op een gunst die namens Assad werd verleend.
Toch is de voorzichtigheid van Obama – die volgens De Atlantische Oceaangeloofde “dat het establishment van het buitenlands beleid in Washington … een fetisj maakt van ‘geloofwaardigheid’” – waardoor de Syriërs uiteindelijk het heft in eigen handen konden nemen. De verwijdering van Assad uit de macht heeft extreem lang geduurd, en wat er in het machtsvacuüm zal ontstaan moet nog worden bepaald. Maar de Syriërs hebben nu tenminste enige kans om hun eigen keuzes te maken over hun toekomst.
(De triomfantelijke rebellengroep Hayat Tahrir al-Sham was ooit verbonden met Al Qaeda en werd door het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken als een terroristische groepering beschouwd, maar heeft de banden verbroken en gesuggereerd dat zij een pluralistisch Syrië zou steunen.)
Het erkennen van de langetermijnwaarde van Obama’s doelbewuste passiviteit in het geval van Syrië komt niet neer op het verheerlijken van simplistisch isolationisme, of Trumps groteske mix van selectief isolationisme, gezelligheid met autocratie en de neiging om geopolitiek te exploiteren voor familiale verrijking.
Als Amerika zich volledig van het wereldtoneel had teruggetrokken, zou de omverwerping van Assad waarschijnlijk niet hebben plaatsgevonden.
Het besluit van Biden om Oekraïne te steunen met geld en wapens dwong Rusland enorme militaire middelen aan zijn grens uit te geven, waardoor het onmogelijk werd deze te gebruiken om zijn beschermheer, Assad, te steunen. En wat uw mening ook is over de manier waarop Biden de Israëlische regering heeft gesteund – zij het te veel of te weinig – de realiteit is dat Israël over de militaire middelen beschikte om Hezbollah terug te draaien, waardoor Assad verder werd verzwakt.
En laten we niet vergeten dat Obama Syrië niet helemaal uit de weg ging. Obama stuurde Special Forces naar Oost-Syrië om deel te nemen aan terrorismebestrijding en de Koerdische minderheid te beschermen – nauwelijks een voorbeeld van isolationisme. Nu zijn die troepen dat wel ervoor te zorgen dat terroristen van de Islamitische Staat geen voet aan de grond krijgen. Dit zijn troepen die Trump tijdens zijn eerste presidentschap van plan was terugtrekken– een stap die ten goede zou zijn gekomen aan het autocratische Turkije, vijand van de Koerden – maar die niet doorging.
(Vorige week plaatste Trump op sociale media dat Amerika dat zou moeten doen “niets te doen” met Syrië, waardoor de mogelijkheid van een daadwerkelijke terugtrekking volgend jaar toeneemt.)
Zoals elke president die zich met het Midden-Oosten heeft beziggehouden, werd Obama geconfronteerd met een reeks slechte keuzes. Hij probeerde de minst slechte keuze te maken door hoge internationalistische principes te combineren met een realistische inschatting van de beperkingen van de Amerikaanse macht. Hoe twijfelachtig het besluit van Obama ook was, het ziet er vandaag de dag veel verstandiger uit.
Best,
Rekening
Doneer aan de Washington Maandelijks
De meest vooraanstaande kranten van het land hebben zichzelf niet met glorie bedekt. De New York Times is gekmakend in zijn “beide kanten” berichtgeving; Jeff Bezos verhinderde de zijne Washington Post van het onderschrijven van Kamala Harris; en de Los Angeles Times slingert naar rechts onder zijn miljardair-eigenaar die aanzienlijke zaken heeft bij de federale overheid, net als Bezos.
Liberale donoren en organisaties, waaronder de Democratische Partij, zullen op realiteit gebaseerde media in alle formaten moeten financieren en ondersteunen. Terwijl Trump en zijn lakeien journalisten aanvallen, zullen burgers kanalen en schrijvers moeten verdedigen die opkomen voor de waarheid.
De Washington Maandelijks zal de komende jaren jouw hulp nodig hebben om te overleven. Help ons elkaar te helpen door de Maandelijks Vandaag.
–David Atkins, bijdragende schrijver
VIND DE MAANDELIJKS OP SOCIAAL
We zijn op BlueSky @washingtonmonthly.bsky.social
Wij zijn op Twitter @maandelijks
We zijn op Onderwerpen @WAmaandelijks
We zijn op Instagram @WAmaandelijks
Wij zijn op Facebook @Washingtonmaandelijks
Verwant
