Dinsdagavond laat, Korea Standard Time, plaatste Yoon Suk Yeol een van de meest levendige democratieën ter wereld onder staat van beleg. Binnen zes uur ontdekte de president van Zuid-Korea dat zijn plan verijdeld was, dat zijn politieke carrière waarschijnlijk gedoemd was en dat zijn toekomstige thuis niet het Presidentieel gebouw van Yongsan in Seoel maar mogelijk een gevangeniscel. Amerikanen kunnen leren van deze episode, die een speelboek biedt over hoe onze volgende president zou kunnen proberen dictatoriale machten te grijpen – en hoe we hem kunnen tegenhouden.
Amerikanen denken over militaire staatsgrepen op dezelfde manier als wij over malaria denken, als een van de tegenslagen waarmee mensen die in de buurt van de evenaar wonen, te kampen hebben. Landen met een geschiedenis van militaire interventie in de politiek (ik heb er een paar meegemaakt) voelen zich niet altijd als een Costa Gravas film. Het leven is vaak vrij normaal. Als u ooit in Thailand op vakantie bent geweest, is de kans groot dat u in zo’n regime van een heerlijke vakantie heeft genoten. Zuid-Korea stond zelf onder militair bewind (direct of met een civiele façade) voor de eerste vier decennia van zijn bestaan. Maar sinds eind jaren tachtig is het een echte democratie die net zo goed is als welke democratie dan ook. Op De Econoom’s gezaghebbend Democratie-indexstaat het land zeven plaatsen boven de Verenigde Staten.
De Zuid-Koreaanse heerser is een rechtse politieke neofiet, een anti-ontwaakte kruisvaarderen een temperamentvolle luidruchtige man die zich graag omringt met corrupte trawanten en incompetente sycofanten. Gefrustreerd door een wetgevende macht die zijn aangestelden bleef afzetten en versterkt door een handlanger die hij onlangs tot minister van Defensie had benoemd, besloot Yoon de politiek te omzeilen en zichzelf bijna-imperialistische bevoegdheden te verlenen. Toen Trump dit toneelstuk op Fox News zag, moet hij het als een handleiding hebben gezien.
Wij kunnen dat ook. In zijn eerste termijn, Trump eiste dat zijn minister van Defensie soldaten het vuur laat openen op vreedzame demonstranten, en dat hij nooit ter verantwoording zal worden geroepen vertragen de inzet van troepen om de opstand van 6 januari onder controle te houden. Sinds zijn verkiezing vorige maand laat Trumps keuze voor ongekwalificeerde mensen om het Pentagon, het ministerie van Justitie en de FBI te leiden zien dat hij van plan is alle Amerikaanse veiligheidsdiensten als zijn militie te behandelen. Hij voortdurend dreigt een beroep te doen op de Opstandweteen uitgebreid opgesteld Een maatregel uit 1792 die hem in staat zou kunnen stellen het leger tegen Amerikaanse burgers in te zetten. Zuid-Korea biedt drie belangrijke lessen voor degenen die niet willen dat dit gebeurt.
Plan vooruit. Yoon faalde omdat hij zijn huiswerk niet had gemaakt. Het beramen van een staatsgreep vereist een zekere mate van complotten. Er zijn specifieke missies nodig die worden uitgevoerd door specifieke militaire eenheden. Yoon stuurde het verkeerde type troepen (Special Forces) op het verkeerde moment (lang nadat de wetgevers al in het Assembly-gebouw waren). Landen met ervaring weten hoe ze het goed moeten doen. In PakistanJe denkt er bijvoorbeeld niet eens aan om een staatsgreep te plegen zonder de meeste korpscommandanten op een rij te zetten; in Indonesië moet u de Kostrad (Strategische Reserve) aan uw zijde hebben. In de VS zou het meest plausibele scenario voor een dergelijke machtsgreep niet afhankelijk zijn van SEAL Team VI of de 82nl Airborne Division maar onder de Washington DC, Virginia of Maryland National Guard. Het waren inderdaad Guard-eenheden die (na vier uur van nog steeds onverklaarbare vertraging) maakte uiteindelijk een einde aan Trumps eerdere poging tot staatsgreep.
Gelukkig kunnen de Democraten, zelfs in de nieuwe regering, voor de hand liggende handlangers van Trump ervan weerhouden het bevel over belangrijke eenheden op zich te nemen. Voor de promotie van alle vlagofficieren is bevestiging door de Senaat nodig, wat buitengewoon moeilijk is om op partijdige basis door te drukken; Vorig jaar heeft een enkele Republikeinse senator, Tommy Tuberville uit Alabama, hield 450 promoties direct (en ruim 6.000 indirect) gedurende tien maanden, uitsluitend om te protesteren tegen het beleid van het Pentagon inzake abortus. Trump heeft al bedreigd om promoties te politiseren en officieren te zuiveren die hij onvoldoende dienstbaar acht. De Democraten mogen hem dit niet laten doen. Ze zouden alle ongekwalificeerde militaire opdrachten moeten blokkeren (ervan uitgaande dat een nieuw commando doorgaans een promotie vereist). Ze moeten bijzondere aandacht besteden aan de officieren die Trump probeert te benoemen in de commandostructuur van de Nationale Garde in het District of Columbia en de omliggende staten.
Vraag moed van wetgevers. Nadat Yoon de staat van beleg had afgekondigd, 190 leden van de Nationale Vergadering riskeerden arrestatie (of veel erger) om de maatregel unaniem nietig te verklaren. Dit aantal omvatte alle 18 aanwezige leden van Yoons gezelschap. Een les voor Amerikanen: stop met het vrijgeven van lafheid aan een van onze partijen. De pers en het publiek beschouwen het als vanzelfsprekend dat Republikeinse wetgevers elke actie van Trump zullen goedkeuren. Maar dat is eerder een beschrijving dan een excuus. Ja, verzet tegen Trump zou electorale gevolgen hebben – dat klopt elk moeilijke politieke beslissing. Buitenbeentjes als Liz Cheney en Adam Kinzinger zouden de norm moeten zijn, en niet de zeldzame uitzondering. Voor brandweerlieden en politie is moed een functievereiste; waarom zouden we minder verwachten van de hoogste functionarissen van het land? Om tijd te winnen voor de stemming over de intrekking van de staat van beleg barricadeerden de Zuid-Koreaanse wetgevers zich in de congreshal met stoelen en bureaus; ze gebruikten brandblussers om elitetroepen op afstand te houden met aanvalsgeweren en verdovingsgranaten. We kunnen onze gekozen functionarissen zeker vragen om verkiezingen te riskeren en genoegen te nemen met het leven als kabelpontificator of lobbyist met zes cijfers.
Neem zelf wat risico. Zuid-Korea wel geen onbekende in straatprotesten– ze zijn vanaf de jaren tachtig tot nu een gevestigde waarde in de politiek. Hun politieke impact hangt op zijn minst gedeeltelijk samen met het reële risico dat ze met zich meebrengen: er wordt vaak op protest gereageerd traangas, knuppels en waterkanonnen. Als Yoon zijn verklaring van de staat van beleg niet voor zonsopgang had ingetrokken, zouden er de volgende dag massale protesten in het hele land in Seoul en andere steden hebben plaatsgevonden. En deze demonstraties zouden met extreem geweld zijn beantwoord: de enige manier waarop de staat van beleg had kunnen worden gehandhaafd (zoals eerder in de geschiedenis van Zuid-Korea) zou door middel van geweld zijn geweest.
In Amerika zijn we gewend aan veilige demonstraties zonder risico. We komen bijeen om met spandoeken te zwaaien, slogans te roepen en hoeden te dragen, maar we lijken dat alleen maar te accepteren vijanden van de democratie staan klaar om te rommelen. Wanneer Republikeinen geprobeerd om 6 januari aan Antifa toe te schrijven, geloofde iemand dat? (Zeker, niemand die ooit een echt links protest heeft bijgewoond). Als degenen onder ons die beweren een vrije samenleving te steunen niet bereid zijn enig risico te nemen om die te verdedigen, dan kan het ons niet zoveel schelen als degenen die die proberen af te pakken.
Het volk van Zuid-Korea en de gekozen vertegenwoordigers van beide grote partijen zijn zeer begaan met hun democratie. Ze zijn er trots op, en dat moeten ze ook zijn. De afgelopen dagen hebben ze laten zien hoezeer ze het waarderen en daar de afgelopen decennia voor hebben willen opkomen. Amerikanen gesprek een goed spel over democratie. Als we onze mooie woorden willen onderbouwen met concrete actie, heeft het Zuid-Koreaanse volk ons de weg gewezen.
Verwant
