Maar achter de statistieken en grimmige beelden schuilt een impuls van verzet. OCL werpt een licht op de woeste energie van verzet die voortkomt uit verwoesting. Het hervormt verhalen over verslaving, legt de mechanismen van het neoliberale bestuur bloot die het lijden in stand houden en viert tegelijkertijd de subculturen die weigeren te worden uitgewist.
Je kunt ons maar één keer vermoorden staat als een ritueel van afrekening, een bewijs van zowel verlies als veerkracht. Het weigert wanhoop terwijl het de brutale waarheden van de epidemie onder ogen ziet en biedt ruimte om te rouwen, te razen en te herinneren.
