Stop met het sturen van Amerikaanse bommen naar Israël

De erfenis van president Biden wordt in het puin van Gaza geschreven. Het afgelopen jaar heeft zijn regering miljarden dollars aan wapenhulp naar Israël gestuurd, waardoor een campagne mogelijk werd gemaakt die een humanitaire catastrofe teweegbracht, een catastrofe die het Internationaal Gerechtshof onderzoekt als een plausibel geval van genocide. Op zijn minst is het opschorten van offensieve wapenleveranties aan Israël noodzakelijk om de acties van de Verenigde Staten opnieuw in lijn te brengen met de door hen uitgesproken waarden. Dit gaat over meer dan legaliteit; het gaat over het vermijden van een morele smet die zal blijven hangen lang nadat de bommen niet meer vallen. De Great Society van Lyndon Johnson werd overschaduwd door de oorlog in Vietnam; Bidens binnenlandse ambities dreigen te worden overschaduwd door zijn blanco cheque voor de oorlogsmisdaden van Israël. Als hij geen actie onderneemt, zal zijn presidentschap wellicht niet in de herinnering blijven vanwege het “beter opbouwen” maar vanwege het mogelijk maken van een humanitaire ramp.

Zelfs Ronald Reagan schortte de leveringen van F-16's tijdelijk op na het Israëlische bombardement op de Irakese Osirak-reactor in 1981, waarbij hij zich afvroeg of ze werden gebruikt voor zelfverdedigingsdoeleinden, zoals vereist door de Amerikaanse wet. George HW Bush gebruikte in de jaren negentig leninggaranties om Israël onder druk te zetten de uitbreiding van de nederzettingen te bevriezen. Beide presidenten begrepen dat Amerikaanse invloed geen onvoorwaardelijke steun vereist. Tegenwoordig wordt Biden geconfronteerd met de meest extreme regering in de geschiedenis van Israël – een regering die openlijk de schending van het internationaal recht bespreekt. Hij beschikt over de middelen om de wereld eraan te herinneren dat Amerikaanse steun grenzen heeft en dat Amerikaanse macht vrede kan bewerkstelligen. Maar hij aarzelt terwijl de verwoestingen in Gaza toenemen, zelfs nadat de moord op de leider van Hamas, Yahya Sinwar, het laatste vijgenblad van een strategische reden voor de oorlog van Israël heeft weggenomen.

De onwil van Biden ondermijnt de Amerikaanse wetten, zoals de Leahy Law en de Foreign Assistance Act, die wapenhulp verbieden aan landen die zich bezighouden met mensenrechtenschendingen. De boodschap is onmiskenbaar: de Verenigde Staten veroordelen de Russische invasie van Oekraïne, terwijl ze een oogje dichtknijpen voor de Israëlische agressie. In het Mondiale Zuiden zien velen deze dubbele standaard als een schril voorbeeld van westerse hypocrisie.

Dit gaat niet alleen over het herstellen van de Amerikaanse geloofwaardigheid; het gaat om het veiligstellen van de strategische belangen van het land. Bidens niet aflatende steun voor de acties van Israël in Gaza heeft zelfs de eigen doelstellingen van Amerika ondermijnd, zoals een tweestatenoplossing en de Abraham-akkoorden – doelstellingen die velen, inclusief ikzelf, als onrealistisch en zeer gebrekkig beschouwen. Door de offensieve wapenoverdrachten stop te zetten, kan Biden een nieuw pad inslaan: een pad dat de mensenrechten en het internationaal recht waardeert en tegelijkertijd de legitieme veiligheidsbehoeften van Israël ondersteunt.

Deze oproep tot een verandering in het Amerikaanse beleid heeft ongekende steun gekregen van zeven grote Amerikaanse vakbonden en de NAACP – belangrijke democratische belanghebbenden. Zelfs Thomas Friedman heeft opgeroepen tot beperking van de wapenhulp aan Israël. Wanneer figuren uit het establishment beginnen aan te dringen op terughoudendheid, is het duidelijk geworden dat de status quo niet alleen onhoudbaar is, maar ook gevaarlijk.

Ook Kamala Harris staat voor een cruciale beslissing. Ze heeft de kans om zich te onderscheiden door een beleidswijziging te onderschrijven die aansluit bij de 77 procent van de Democraten die voorstander zijn van het stellen van voorwaarden aan wapenhulp aan Israël. Dit is haar kans om een ​​stem te worden voor verantwoordelijkheid en mensenrechten, en een visie te bieden die Biden tot nu toe ontbeerde.

Het uitdagen van deze status quo betekent natuurlijk dat je de confrontatie aangaat met AIPAC, de machtige pro-Israëllobby die al lang probeert elke beperking op wapenhulp te blokkeren. Maar Biden zou niet de eerste president zijn die deze uitdaging aangaat. Barack Obama kreeg tijdens de onderhandelingen over het nucleaire akkoord met Iran te maken met AIPAC en slaagde daarin. Net als de NRA vertegenwoordigt AIPAC een extreem standpunt dat steeds meer uit de pas loopt met de Amerikaanse publieke opinie. Als ze zich hiertegen verzetten, zou dit een teken zijn dat de regering bereid is de Amerikaanse belangen op de lange termijn voorrang te geven boven de eisen van een rigide, buitensporige lobby.

Biden steunde de oorlog in Irak – die het Amerikaanse buitenlandse beleid al twintig jaar achtervolgt. Vandaag waarschuwt hij de Israëlische leiders om niet dezelfde fouten te maken die de VS na 11 september hebben gemaakt, waaronder het ongecontroleerd toestaan ​​​​van militair geweld. De les uit de War on Terror is duidelijk – willekeurig geweld leidt alleen maar tot meer geweld – maar Biden lijkt die wijsheid niet te willen of kunnen toepassen wanneer dat er het meest toe doet.

We hebben een staakt-het-vuren nodig, de vrijlating van Israëlische en Palestijnse gevangenen, en een einde aan tientallen jaren van door de VS gesteund Israëlisch militair bewind over de Palestijnen. Dit moment gaat over het definiëren van wie we zijn als natie, en het vinden van de moed om de waarden hoog te houden die we beweren te verdedigen. De nalatenschap van Biden, het potentieel van Harris en zelfs het voorkomen van een dreigende regionale oorlog staan ​​allemaal op het spel. De geschiedenis zal beoordelen of zij deze crisis met moed tegemoet zijn gegaan – of zich door hun lafheid hebben laten definiëren.