“Persoonlijk heb ik er geen probleem mee”, zegt hij Polly Bruin“maar ik weet dat sommige mensen een hekel hebben aan het woord ‘vochtig’.” In een beleefde samenleving is nattigheid bijna altijd grensoverschrijdend. De kleine zweetdruppeltjes veegden snel weg van een bovenlip, waardoor een verder koele en kalme houding ontstond. Een fris poplin overhemd, dichtgeknoopt tot aan de kin, waar een zweetdruppel doordrenkt bij de kuilen. Een dikke, glanzende traan terwijl hij uit zijn kanaal knijpt. Vocht is intuïtief, eerlijk en menselijk; zo moeilijk te verbergen als het voor sommigen is om het hardop te zeggen.
Brown's nieuwe serie, Natwerd geborenzoals ideeën soms voor de kunstenaar zijn, uit de titel. Ze voelt zich aangetrokken tot dubbelzinnigheid en insinuaties, zowel in taal als in beelden – woordspelingen inspireren scènes die tegelijkertijd bekend en een beetje erotisch zijn. het sexy gaat altijd gepaard met het vreemde. Maar terwijl er een sensuele ondertoon is naar de foto's die voortkwamen uit haar zoektocht naar NatHet uitgangspunt was een natte zomer in de stad, en dat moment in de late adolescentie waarop lange, vochtige dagen rondhangen met vrienden zo gewoon zijn. „Nat en koud zijn maakt deel uit van mijn indruk van hoe het is om in Londen te wonen als je jong bent“, zegt ze. “Je bent je paraplu vergeten, je sokken zijn nat, je make-up loopt over je gezicht. Het is intiem, lichamelijk. Nat haar en natte spijkerbroek.’ Toepasselijk genoeg werd de serie opgenomen in juni, toen het wekenlang in Engeland regende; zoals het nu vrijkomt, in de herfst, keert de regen terug.
Als fotograaf en filmmaker die vaak zichzelf fotografeert en experimenteert met huiselijke taferelen en alledaagse voorwerpen, was het voor Brown belangrijk om voor deze serie met modellen te werken. Ze werkte samen met castingregisseur Mollie Dendle en styliste Katie Shaw om een verzameling personages te kiezen die ‘echt diepgang hadden, het gevoel hadden dat ze sterren in een film konden zijn’, waardoor ze werden aangespoord om te reageren op ‘die filmische blikken in hun films’ en deze op te roepen. gezichten – filmische reacties”. Het effect is opvallend filmisch. Brown beschrijft het als “stills uit een film die nog niet is gemaakt”; de beelden duwen je richting een verhaal, maar naarmate je dichterbij komt, komt er iets anders naar voren, waardoor je nooit terechtkomt waar je verwacht. Ze gebruikt reeksen met een soortgelijk effect, waarbij ze nauwkeurig bijsnijdt om nieuwe foto's te vinden binnen foto's die ze al heeft gemaakt, en ze samenvoegt om nieuwe nevenschikkingen te creëren. Het is dribbelen, kwijlen, spetteren en morsen. Het is sexy, maar ook speels en vreemd. Rommelig, maar op een charmante manier.
Het is een film die je wilt bekijken, al is het maar door je vingers, terwijl momenten van sluipende spanning je tenen krullen. Of om aan de muur te hangen, als je dat leuk vindt: vier van de foto's uit Nat zijn verkrijgbaar als posters in beperkte oplage, gedrukt op krantenpapier en verkocht door bureau We Folk. “Ik hou echt van filmposters”, zegt Brown. “Door ze op deze manier te produceren, wordt een deel van de kostbaarheid van een kunstafdruk weggenomen – ze kunnen in massa worden geproduceerd en verspreid, vastgepind of platgedrukt en ingelijst.”
Nat van Polly Brown is in eigen beheer uitgegeven en is nu verkrijgbaar.
