Absurditeit, duisternis en strijd zijn allemaal belangrijke kenmerken van butoh. Het duikt in de diepten van het individuele lichaam en de psyche, haalt verborgen gevoelens en emoties naar boven en vertaalt deze in beweging. Geïnformeerd door de verschroeide landschappen van Japan, veroorzaakt door de Amerikaanse atoombomaanslagen op Nagasaki en Hiroshima in 1945, onderzoeken kunstenaars thema's als dood, verval en wedergeboorte om de noodzakelijke ruimte te creëren voor het opbouwen van een vernieuwde identiteit – een identiteit die diep verbonden is met de aarde. Butoh's focus heeft altijd gelegen op de fysieke expressie van het Japanse lichaam, en in het bijzonder de Japanse gewone mens, als weerspiegeling van hun intrinsieke banden met de natuur. Door de jaren heen bood deze lichamelijke verwantschap met de planeet een pad waarlangs vergeten identiteiten konden terugkeren.
Tegenwoordig wordt butoh nog steeds gezien als een vorm van dialoog tussen dansers en hun omgeving, aangezien de dans bestaat in relatie tot – en evolueert naast – de setting waarin deze wordt uitgevoerd. Deze foto's, die voor het eerst verschenen in Atmos Deel 10: Het hiernamaalsdocumenteer de bekroonde butoh-dansgroep, Dairakudakanoptredend in de steeds veranderende landschappen van het Japanse eiland Oshima. Hieronder hoofddanseres Norihito Ishii, gaat zitten met fotograaf Tom Johnson om het lichaamsexpressionisme te bespreken als de kern van butoh, en het belang van het behoud van deze culturele praktijk voor toekomstige generaties.
