Heeft u er onlangs om de een of andere reden over gefantaseerd om Amerika definitief te verlaten?
Heeft u tijdens uw lunchpauzes gegoogled naar ‘tropische eilanden, goede gezondheidszorg, geen autoritarisme’? Heb je gelezen over alle ziedende haat die de lokale bevolking voelt jegens externe werknemers op internationale locaties en dacht je: „Wauw, dat klinkt niet zo slecht?“ Dan is dit lijstje iets voor jou!
Zolang mensen verhalen vertellen, zijn er voorbeelden van fictieve reizigers die op avontuur gingen in het buitenland. Zie: Homerus Odyssee. Ook: de sekskomedie uit 2004 Eurotrip. Dat gezegd hebbende, deelt Hollywood een voorliefde voor Amerikanen in het buitenland verblijvenaangezien deze ontwikkeling soms hand in hand gaat met hilarische en oprechte scènes waarin Diane Lane betrokken is. Met dat in gedachten herinneren we ons nu de beste verhalen van Hollywood over mensen die naar het buitenland verhuizen en daar af en toe zelfs blijven, gelukzalig voor de eeuwigheid.
1. Verloren in vertaling (2003)
Verhuizen naar het buitenland, of zelfs naar het buitenland reizen, vereist een heel specifieke reeks vaardigheden. Naast het leren van een nieuwe taal – of minstens tien woorden op Duolingo – moet je je aanpassen aan de culturele normen van een nieuwe samenleving. Dat kan betekenen dat u uw gebruikelijke niveau van formaliteit in alledaagse interacties moet aanpassen, of dat u moet leren hoe u uzelf kunt verdedigen met een stokbrood. Verloren in vertalinggeregisseerd door Sofia Coppola, weet dit allemaal. Het is ook best grappig omdat het de vriendschap volgt van Bob (Bill Murray) en Charlotte (Scarlett Johansson) terwijl ze een band krijgen over het feit dat ze Amerikanen zijn in Tokio. Maak aantekeningen!
2. Onder de Toscaanse zon (2003)
Ik herinner me dit nummer genaamd ‘Tuscany’ van singer-songwriter Anja Kotar dat uitkwam tijdens de lockdowns van Covid en dat inspeelde op een collectief, gefrustreerd verlangen om onze slaapkamers te verlaten en ‘Italië te zien’. Ik geef haar de schuld van het feit dat ik in 2022 ben begonnen met wraakreizen en daar nooit mee ben gestopt, waarbij ik me permanent heb bekeerd tot digitaal nomadisme. Ik ga nu op een zijspoor. Waarom heb ik “Toscane” opnieuw genoemd? Ah, omdat ik het over had Onder de Toscaanse zon. Het is een heerlijke film over Diane Lane die naar Italië verhuist en leert leven en liefhebben na een verwoestend verlies. Trouwens, bij mij is onlangs de diagnose ADHD voor volwassenen gesteld lol.
3. De geschilderde sluier (2006)
Telkens wanneer ik in mijn gedachten “prachtige cinematografie Naomi Watts” Google, komt deze film naar voren. Niet Het onmogelijke of Mulholland Drive. Niet 21 gram of Vogelman. Deze! Het is misschien niet de beste film van Watts, maar hij zit vol prachtige Chinese landschappen en geeft op deskundige wijze de eenzaamheid weer die expats ervaren wanneer ze uit hun huizen worden ontworteld.
4. Casablanca (1942)
De beroemde regels en iconische stills van deze film overschaduwen het feit dat het om een geïsoleerde en gefrustreerde expat gaat. Het karakter van Humphrey Bogart is een ontevreden en ontevreden – maar uiteindelijk patriottische – Amerikaan die vecht voor democratie tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hoewel het je niet precies leert hoe je je in het buitenland kunt vestigen, geeft het je in ieder geval een aantal coole regels om tijdens het diner te zeggen.
5. Het beste exotische goudsbloemhotel (2011)
Deze film zal klinken als een surrealistische fantasiefilm voor elke millennial die deze lijst leest. Het gaat over een groep oudere Britten die het zich niet alleen kunnen veroorloven om naar een bejaardentehuis in India te verhuizen, maar… doe dat. Betaalbaar pensioen? Wat is dat! Ik heb mezelf al neergelegd bij het werken voor de rest van mijn leven, ook op afstand vanuit mijn hospicebed. Anderzijds, Het beste exotische goudsbloemhotel is ook een schattig drama waarin Judi Dench de hoofdrol speelt als een ongelukkige vrouw die een pijnlijke cultuurschok ervaart terwijl ze in de economisch worstelende en onderdrukte voormalige kolonie van haar land leeft. Ik weet niet zeker of deze film bedoeld was om leedvermaak te creëren, maar dat is zeker het geval!
6. Vóór middernacht (2013)
Het is alweer een tijdje geleden dat ik de Voor trilogie, maar ik kan me geen scènes herinneren waarin Ethan Hawke in de VS woonde – of er zelfs maar van hield. Gedurende de serie blijft zijn personage een filmische xenofiel, tot het punt waarop hij zelfs met een Franse vrouw trouwt en zich in Parijs vestigt. En dat was vóór sociale media, dus hij deed het niet voor zijn persoonlijke merk! Hoe dan ook, er zit veel humor in de culturele verschillen tussen Hawke's karakter, Jesse, en het zijne verliefdheid Céline (Julie Delpy). En als je ooit besluit je eigen land om de een of andere reden te verlaten, zul je waarschijnlijk te maken krijgen met een aantal gekmakende culturele uitdagingen, dus je zult (opnieuw) aantekeningen willen maken.
