Eindelijk komen de waarschuwingen luid en snel. Zullen ze er zo laat op de dag toe doen?
Gepensioneerde generaal John Kelly, voormalig stafchef van het Witte Huis voor president Donald Trump, zei in een recent interview met De New York Times dat Trump voldoet aan de leerboekdefinitie van een fascist.
(Tom Williams / CQ-appèl)
De verkiezingsdag is over elf dagen en, zoals ik schreef vorige weektot slot iedereen, van ex-voorzitter van de Joint Chiefs of Staff Gen. Mark Milley aan de voormalige stafchef van Trump John Kellyvan Democratische presidentskandidaat Kamala Harris En vice-presidentskandidaat Tim Walz naar President Joe Biden zelf, kondigen aan dat Trump een fascist is.
Nogmaals, beter laat dan nooit. Maar de vraag is: waarom heeft het in vredesnaam zo lang geduurd voordat de politieke mainstream tot dit standpunt kwam? En waarom werden degenen die hem jaren geleden als fascistisch bestempelden, te vaak afgedaan als hyperbolisch?
Toen Kelly in 2017 luisterde hoe Trump Hitler prees, moet de gedachte bij hem opgekomen zijn dat zijn baas een tikkeltje zwartshirt was. Toen Trump met zijn generaals zijn wens besprak om het leger op demonstranten los te laten, moeten hooggeplaatste leiders zoals Milley op zijn minst hebben nagedacht over het idee dat Trump een beetje tekortschoot in zijn begrip van de democratie. Na de poging tot staatsgreep van 6 januari, toen Trump solidair was met zijn aanhangers die ‘hang Mike Pence’ scandeerden voordat ze naar het Capitool gingen en de congresgebouwen plunderden, moet de nieuwgekozen president Biden een vermoeden hebben gehad dat Trump meer dan een op macht beluste oude man – dat hij er in feite op uit was de Amerikaanse democratie te verpulveren.
Het is niet zo dat Donald Trump dit allemaal verbergt. In 2017, toen hij aankondigde dat de Verenigde Staten zich terugtrokken uit de klimaatakkoorden van Parijs, schreef ik een lang artikel in De natie met details over zin na zin die Trump had gestolen uit enkele van Hitlers toespraken in oorlogstijd. Je komt niet op de een of andere manier per ongeluk op het giftige terrein van de Hitleriaanse welsprekendheid terecht.
Er was niets dat ook maar enigszins dubbelzinnig was aan de manier waarop Trump een aantal neo-nazi’s uit Charlottesville prees als ‘zeer fijne mensen’. Er was niets dubbelzinnigs aan zijn vaak herhaalde uitspraken over het willen ontketenen van bloedvergieten tegen immigranten zonder papieren als afschrikmiddel om te voorkomen dat anderen het land binnenkomen. Er was niets dubbelzinnigs aan zijn beleid inzake scheiding van gezinnen en aan zijn bevel om kinderen van mensen zonder papieren op te sluiten in faciliteiten die in wezen kooien waren. Er was niets dubbelzinnigs aan zijn vaak herhaalde wens om een uitgebreid netwerk van militaire kampen op te zetten om miljoenen immigranten te huisvesten voordat ze werden gedeporteerd. Er was niets dubbelzinnigs aan het feit dat hij tijdens een presidentieel debat in 2020 tegen de paramilitaire Proud Boys zei dat ze ‘een stapje terug moesten doen en stand-by moesten blijven’.
Doe dit zoveel je wilt, en je blijft zitten met beleid en uitspraken die volkomen fascistisch zijn qua ontwerp en bedoeling.
Huidig probleem
Europese fascisten wisten dit. Ik weet nog dat ik in de zomer van 2016 in Denemarken was, waar ik aan werkte een verhaal over de Europese reacties op de migratiegolf veroorzaakt door de Syrische burgeroorlog. In de loop van mijn verslaggeving interviewde ik een vooraanstaande Deense fascist, wiens partijplatform op het gebied van immigratie gedeeltelijk werd gecoöpteerd door de centrumrechtse coalitie die Denemarken regeert. Wat vond hij van Trump en het hele pakket anti-immigrantenbeleid dat hij hoopte te implementeren als hij verkozen zou worden?vroeg ik hem. Hij lachte en vertelde me dat het beleid van Trump zelfs voor de Deense fascistische partij te extreem was.
Iedereen die tijd besteedde aan het bestuderen van de toespraken van Trump, zijn maniertjes, zijn ophitsing van zijn menigte tijdens de verschrikkelijke jaren, van 2015 tot januari 2021, van zijn kandidatuur en vervolgens presidentschap, wist dat Trump een fascist was. Dat hij niet werd beperkt door inherente morele grenzen die van binnenuit kwamen, maar door juridische en politieke vangrails die, hoewel ze tot het breekpunt waren uitgerekt, uiteindelijk standhielden. Haal die vangrails weg, en je houdt een man over die geloofde dat zijn macht onbeperkt was en zou moeten zijn; dat, net als bij de Führerprinzipwaren de regeringsleiders hem een persoonlijke loyaliteitseed verschuldigd; en dat er geen functioneel verschil bestond tussen de staat en het individu dat de uitvoerende macht over de staat had.
Dus waarom duurde het tot nu toe voordat al deze mensen met de macht om de publieke perceptie te veranderen naar buiten kwamen en zeiden wat acht jaar geleden gezegd had moeten worden?
Misschien is het de menselijke natuur. We vallen allemaal ten prooi aan de vooroordelen over normaliteit, wat in dit geval leidt tot de veronderstelling dat de fundamentele waarden en politieke parameters die de Amerikaanse democratie definiëren altijd stand zullen houden – dat zelfs een man met de manifeste grofheid en brutaliteit van Trump, als het erop aan komt, zal spelen. door de regels. Maar dat is natuurlijk niet waar. Net zoals dat niet het geval was tijdens de ineenstorting van de Weimarrepubliek in 1932.
Er zijn nog 11 dagen te gaan. Elf dagen om de boodschap duidelijk te maken dat democratieën verwelken als het publiek het vertrouwen verliest in het onderliggende verhaal, en als demagogen opstaan om de politieke chaos uit te buiten.
Als er een Doomsday-klok voor de democratie zou tikken, zou ik zeggen dat we nu ongeveer middernacht zijn. Eindelijk komen de waarschuwingen luid en snel. Zullen ze er zo laat op de dag toe doen?
Het is moeilijk om te weten. Maar als er nog steeds mensen met een goed geweten zijn die op de een of andere manier vrede hebben gesloten met het idee om Trump te steunen, zou Kelly's buitengewone publieke interventie deze week, en Milley's vorige week, hen reden moeten geven om hun smerige kandidaat in de steek te laten voordat hij toebrengt wat zou een onomkeerbaar bloedbad kunnen zijn voor de kwetsbare democratische instellingen van het land.
Kunnen we op jou rekenen?
Bij de komende verkiezingen staan het lot van onze democratie en fundamentele burgerrechten op het spel. De conservatieve architecten van Project 2025 zijn van plan om de autoritaire visie van Donald Trump op alle bestuursniveaus te internaliseren als hij zou winnen.
We hebben al gebeurtenissen gezien die ons zowel met angst als met voorzichtig optimisme vervullen. De natie is een bolwerk geweest tegen desinformatie en een pleitbezorger voor gedurfde, principiële perspectieven. Onze toegewijde schrijvers hebben Kamala Harris en Bernie Sanders gesproken voor interviews, hebben de oppervlakkige rechts-populistische oproepen van JD Vance besproken en gedebatteerd over de weg naar een democratische overwinning in november.
Verhalen als deze en degene die u zojuist hebt gelezen, zijn van cruciaal belang op dit kritieke moment in de geschiedenis van ons land. Meer dan ooit hebben we onafhankelijke journalistiek met heldere ogen en diepgaande berichtgeving nodig om de krantenkoppen te begrijpen en feit van fictie te scheiden. Doneer vandaag nog en sluit u aan bij onze 160-jarige erfenis van het spreken van de waarheid aan de macht en het verheffen van de stemmen van voorstanders van de basis.
Gedurende 2024 en wat waarschijnlijk de beslissende verkiezing van ons leven zal zijn, hebben we uw steun nodig om de inzichtelijke journalistiek te blijven publiceren waarop u vertrouwt.
Bedankt,
De redactie van De natie
Meer van De natie
Wat de redactionele paginaredacteur van de krant werkelijk bedoelde was: “Mijn zakelijke betaalmeesters willen zich wentelen in de belastingverlagingen van Donald Trump.”
Musk en zijn PAC betalen feitelijk mensen in swing states om zich te registreren om te stemmen, en dat is een duidelijke schending van de federale wetgeving.
Shawn Fain van de UAW zegt dat een focus op de schade die het handelsbeleid van Trump aan werknemers toebrengt, kan helpen een krachtige slotboodschap voor de Democraten te vormen.
De actie en het gebrek aan actie van de regering-Biden in Gaza – en haar steun voor dat beleid – hadden voldoende moeten zijn om haar te diskwalificeren.
