Ter inspiratie keerde Rachel terug naar het drukwerk van de Amerikaanse kunstenaar Ken Price, waarbij ze zijn gebruik van vorm en gedurfde schaduwen gebruikte om haar angstaanjagende geanimeerde scènes tot leven te brengen. “Ik heb voor de film gekozen voor een minimale, grafische stijl waarin alles plat aanvoelt, om het gevoel van isolatie voor de hoofdpersoon te vergroten”, vertelt ze. Binnen deze strakke, digitale stijl (heel anders dan de visuele wereld van haar vorige project Kosten van nieuwsgierigheid) gaf de animator zichzelf ook enkele nuttige beperkingen op het kleurenpalet. Elk met de hand getekend frame van de korte film is blauw gekleurd, waardoor de achtergrond van de film net genoeg donkerder wordt om het gevoel te geven dat er dingen net uit het zicht op de loer liggen.
Om deze door de maan verlichte beelden echt naar een hoger niveau te tillen, werkte Rachel samen met Grigor Abgaryan om de spannende filmmuziek te componeren. “We hebben uitvoerig gesproken over het creëren van geluiden die licht en elektriciteit imiteren en de wereld van het benzinestation weerspiegelen”, zegt Rachel, “zelfs de druppels die de film doordringen bevatten een muzikaliteit.” Wat het geluidsontwerp betreft, bracht Nicholas Faris het alledaagse gezoem van een tankstationscenario tot leven, „door zowel de stiltes als de geluiden te plannen om de spanning van de film te vergroten“, voegt Rachel eraan toe.
Naast de stiltes zijn er momenten van komische opluchting die doordringen in het strak gewikkelde weefsel van de film Nachtgeldwaardoor de sfeer van de film wordt doorbroken en ons wordt herinnerd aan de (soms) hilarische misvatting van paranoïde gedachten of waargenomen bedreigingen. De verhoogde staat van bewustzijn van de hoofdpersoon zorgt ervoor dat ze snel afdalen in ingebeelde horrorfilmscenario's, maar de realiteit heeft zijn manier om altijd weer in te checken – iets waar Rachel zeker van wilde zijn. “Door de film heen was ik erg geïnteresseerd in het verkennen van die uitvergrote benadering van alledaagse paranoia”, besluit ze. “Ik hoop echt dat het iets is waar mensen zich mee kunnen identificeren.”
